Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Συνέντευξη με ένα κουταβάκι


-Πώς είναι η ζωή σου στη βιτρίνα;
Σε γενικές γραμμές καλή. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι ο χώρος είναι μικρός κι εγώ θέλω να είμαι ελεύθερος να εξερευνήσω τον κόσμο. Δεν παραπονιέμαι όμως γιατί εδώ μου δίνουν τροφή και νερό. Στη διάρκεια της μέρας βλέπω πολλούς ανθρώπους και ενθουσιάζομαι, είμαι πολύ κοινωνικός τύπος. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, τους αγαπάω κι ας μην τους έχω γνωρίσει ακόμα καλά. Ελπίζω ότι σύντομα θα μου δοθεί αυτή η ευκαιρία.
-Τι κάνουν οι άνθρωποι που βλέπεις;
Οι περισσότεροι με κοιτάζουν προσεκτικά και με σχολιάζουν. Πολλοί είναι αυτοί που μου κάνουν γλύκες και προσπαθούν να μου κάνουν παιχνίδια, αλλά το γυαλί τους εμποδίζει. Μερικοί αναρωτιούνται πόσο μεγάλο σκυλί θα γίνω. Νομίζω ότι θέλουν να μείνω μικρό και να μη μεγαλώσω, αλλά δε νομίζω πως γίνεται αυτό.
-Τα παιδιά πώς σου φαίνονται;
Τα λατρεύω! Τα περισσότερα είναι αξιολάτρευτα, θέλουν να παίξουν μαζί μου και να με πάρουν στο σπίτι τους, οι γονείς τους όμως δε με θέλουν. Δε με πειράζει όμως αυτό, προτιμώ να με πάρουν σε ένα σπίτι όπου θα με θέλουν όλοι. Νομίζω πως έτσι θα είναι καλύτερα για όλους μας.
-Σε στεναχωρεί που ακόμα δεν σε έχουν υιοθετήσει;
Δε με στεναχωρεί, επειδή ακόμα δεν έχει βρεθεί το ιδανικό αφεντικό για μένα. Αυτό που θα έχει χώρο στο σπίτι, την καρδιά και τη ζωή του για μένα, αυτό που θα με πάρει και θα είμαι μόνο χαρά γι’ αυτόν και όχι πρόβλημα. Κυρίως με αγχώνει το ότι δε με έχει πάρει κανείς ακόμα, επειδή δεν ξέρω πόσο καιρό θα θέλουν να με έχουν στη βιτρίνα. Δεν έχω ιδέα πού μπορεί να με πάνε μετά και αυτό με φοβίζει.
-Τι θα ήθελες να πεις στους ανθρώπους;
Ότι κάθε σκύλος είναι φτιαγμένος για να αγαπάει τους ανθρώπους, απλά περιμένει κάποιος να του δείξει τον τρόπο να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που θέλουν οι άνθρωποι από αυτόν. Να του μάθει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας για να δείξει και αυτός πόσο αγαπάει τους ανθρώπους, να μπορεί να τους δείξει όσα δεν μπορεί να πει.
Και κάτι πιο επίκαιρο που θέλω να τους πω είναι ότι δεν είμαι παιχνίδι, είμαι ζωντανό πλάσμα. Δεν είμαι κάτι που μπορούν να πάρουν ως δώρο για τις γιορτές και μετά να το πακετάρουν με τα στολίδια ή να το αφήσουν σε μια γωνία. Προτιμώ να μείνω εδώ παρά να με πάρουν και μετά από ένα μήνα να με επιστρέψουν. Πριν πάρουν εμένα ή οποιοδήποτε άλλο ζωάκι ας το σκεφτούν πολύ καλά και αν δεν είναι σίγουροι, ας προτιμήσουν ένα λούτρινο. Με αυτό τον τρόπο δε θα πληγωθεί κανείς!
-Μια ευχή για τις μέρες που πλησιάζουν;
Εύχομαι σε όλους αγάπη και υγεία. Με αυτά τα δύο, όλα τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν και τα πάντα μπορούν να γίνουν όμορφα!

Τι θέλω να θυμάσαι αυτές τις γιορτές

Μπήκε ο Δεκέμβρης και βαδίζουμε ολοταχώς για τις γιορτές, όσο περνάνε οι μέρες νιώθεις όλο και πιο έντονα την παρουσία των Χριστουγέννων και δε μπορείς πλέον να αγνοήσεις το γεγονός. Είπα να γράψω κάποια πράγματα από νωρίς, το γιατί βιάζομαι δεν το ξέρω ούτε κι εγώ. Παίρνω λοιπόν το δασκαλίστικο και σοβαρό ύφος μου και απαιτώ την προσοχή σου.
Είναι σίγουρο ότι στο διάστημα που ακολουθεί θα βγαίνεις λίγο πιο συχνά για ποτό, λίγο οι ονομαστικές γιορτές, λίγο τα πολλά γενέθλια που πέφτουν, λίγο η ανυπομονησία για τα ρεβεγιόν, λογικό είναι. Βγες, πιες, διασκέδασε, κάνε και καμιά αρπαχτή αν θέλεις, αλλά μετά πάρε ταξί! Ή λεωφορείο, εξαρτάται από το τι ώρα θα αποφασίσεις να γυρίσεις σπίτι. Μην οδηγήσεις όμως... σε παρακαλώ δηλαδή! Μη σκέφτεσαι τον εαυτό σου, μη σκέφτεσαι τις ειδήσεις, μη σκέφτεσαι το κακό και τη θλίψη των δικών σου αν γίνει κάτι, σκέψου όμως τουλάχιστον το αλκοτέστ! Πρακτικά βρε παιδί μου, σκέψου πόσα καλύτερα πράγματα θα μπορούσες να κάνεις με τα λεφτά από το πρόστιμο αν σε σταματήσουν για αλκοτέστ! Κι αν αυτό δε σου φτάνει, σκέψου πώς θα νιώθεις όταν το αμάξι σου θα έχει γίνει λαμαρινόμπαλα. Ή το πώς θα νιώθουν αυτοί που θα σε ξεκολλήσουν από την εν λόγω λαμαρινόμπαλα ή από το δρόμο. Υπερβολές;;; Δεν είμαι εγώ υπερβολική καλό μου, εσύ εθελοτυφλείς! Γιατί μετά, αν γίνει το κακό, θα λες ό,τι ακριβώς λένε και αυτοί που την έχουν πάθει μια φορά. ‘Δεν κατάλαβα πώς μου έφυγε το τιμόνι’, ‘Μόνο για μισό δευτερόλεπτο έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα...’, ‘Δεν ξέρω πώς έφυγα στη στροφή’, ‘Δεν πρόλαβα να αντιδράσω’, ‘Δεν ένιωθα ότι έτρεχα τόσο’... Δε πιστεύω να θες κι άλλα; Μη μιλάς λοιπόν, απλά άσε το αμάξι σου ασφαλές στο σπίτι σου ή αλλιώς μην πίνεις!
Και άσχετα με το αν θέλεις να πας για ποτό, στη δουλειά, στη γωνία για τσιγάρα ή εκδρομή, βάλτην τη ριμάδα τη ζώνη γιατί όλοι βιάζονται αυτές τις μέρες, μιλάνε στο κινητό, τέλος πάντων ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το να κοιτάνε το δρόμο. Η ζώνη δε σε σώζει μόνο από τη δική σου απροσεξία, αλλά και από την απροσεξία των άλλων. Όσο γρήγορα ή αργά κι αν πηγαίνεις, όσο προσεκτικός κι αν είσαι, η ζώνη είναι ο μόνος φύλακας άγγελος που θα μπορέσει να κάνει κάτι ουσιαστικό για σένα εκείνη την ‘κακιά στιγμή’. Τα φανάρια, πορτοκαλί ή κόκκινα, τα στοπ, τα φλας και η ταχύτητα είναι αυτονόητα και θέλω να πιστεύω ότι δε χρειάζεται να σου θυμίσω εγώ πόσο πρέπει να τα προσέχεις!
Ας παρκάρουμε τώρα και ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Σε πιάνει κατιτίς φιλανθρωπικό αυτό τον καιρό; Σε επηρεάζουν διάφορες πηγές και νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις μια καλή πράξη; Μην πας μακριά. Βάλε λίγο φαγητό σε αλουμινόχαρτο και λίγο νερό σε ένα χάρτινο και τάισε ένα αδέσποτο. Δώσε λίγο φαγητό σε ένα παιδάκι που ζητιανεύει ξυπόλυτο Ή σε έναν άστεγο. Χάρισε ρούχα ή άλλα πράγματα που θα πετούσες σε άτομα που τα χρειάζονται ή σε οργανώσεις που θα βρουν τα άτομα που τα χρειάζονται. Μη δίνεις λεφτά, κάνε κάτι που θα το δεις να πιάνει τόπο και που θα είναι και πολύ πιο εύκολο και οικονομικό για σένα. Σίγουρα θα νιώσεις πολύ καλύτερα να βλέπεις μπροστά σου το αποτέλεσμα της καλής σου πράξης από το να μη ξέρεις ούτε καν αν τα λεφτά σου έφτασαν στον προορισμό τους.
Εκτός από τα καλά σου ρούχα βάλε και την καλή σου καρδιά. Δώσε πρώτα από όλα αγάπη στους κοντινούς σου ανθρώπους, δώστην με πράξεις και όχι με λόγια. Με μικρές πράξεις ανθρώπινου ενδιαφέροντος, όχι με ακριβά δώρα και δραματικές αυτοθυσίες. Σκέψου το ενδεχόμενο να διατηρήσεις αυτή τη στάση και μετά την Πρωτοχρονιά. Σκέψου δηλαδή το ενδεχόμενο να γίνεις λίγο καλύτερος άνθρωπος όχι μόνο για τη διάρκεια των γιορτών, αλλά για όλο το χρόνο. Όχι, δεν λέω ότι τώρα δεν είσαι καλός άνθρωπος, απλά πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, σωστά; Και τι καλύτερη βελτίωση από το να γίνεις πιο αλτρουιστής, να δείχνεις στους κοντινούς σου ανθρώπους λίγο περισσότερο ενδιαφέρον, αγάπη και κατανόηση; Δεν κοστίζει τίποτα, σαν το χαμόγελο ένα πράγμα! Αυτά, δε γράφω άλλα επειδή μάλλον θα τα μπερδέψεις, θα τα ξεχάσεις ή θα σου φανούν πολλά και θα πάει χαμένο το ύφος του ξερόλα που πήρα.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Δεν ξέρω αν θέλω να γράψω...

Αυτές τις μέρες αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα. Απ΄τη μια θέλω να γράψω, να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου, να εκτονωθώ, ίσως να τα δω και πιο αποστασιοποιημένα Απ΄την άλλη όμως... ξέρω ότι αν γράψω όσα με πνίγουν μετά θα μείνω να νιώθω πλέον κενή, άδεια. Ναι, θα έχουν βγει από μέσα μου, αλλά δε θα υπάρξει κάτι για να καλύψει τη θέση τους. Καμία ανακούφιση, καμία ξαφνική λύση, καμία παρηγοριά. Το έχω πάθει και γι’αυτό το ξέρω. Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα. Να περιμένεις να νιώσεις κάποιο ξαλάφρωμα, κάτι τέλος πάντων καλό έχοντας γράψει αυτά που σε βαραίνουν και να μην υπάρχει τίποτα. Το απόλυτο κενό. Και να αναρωτιέσαι... Μήπως πριν ήταν καλύτερα;

Τι να διαλέξεις ανάμεσα στο τίποτα, στην πλήρη απάθεια και στο βάρος που σου δημιουργούν οι διάφορες πιέσεις; Τι κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις περισσότερα από όσα μπορείς να αντιμετωπίσεις; Όμως ούτε αυτό το άδειασμα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω Τα πάντα είναι λάθος. Στραβά. Μολυσμένα. Κρίμα... Είχαν ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές κι ελπίδες.

Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει λύση, καμιά πιθανότητα διαφυγής ή ανάκαμψης. Θα μου πεις να το παλέψω. Θα σου πω πως δεν υπάρχει κάτι για να παλέψω, δεν είναι στο δικό μου χέρι, είναι πράγματα που δεν έχω καμία δυνατότητα να τα επηρεάσω με οποιοδήποτε τρόπο. Θα μου πεις να μιλήσω συγκεκριμένα, θα σου πω 3 από τις καταστάσεις που με ζορίζουν, θα σου τις εξηγήσω. Θα μείνεις για δυόμιση δευτερόλεπτα να με κοιτάζεις άφωνος και αποσβολωμένος καθώς θα διαπιστώνεις ότι όντως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω. Το επόμενο πράγμα που θα πεις θα είναι να κάνω υπομονή, να περιμένω να διορθωθούν τα πράγματα. Θα σηκώσω το ποτήρι στην υγειά σου και δε θα πω τίποτα. Έχω βαρεθεί να περιμένω θαύματα ξέρεις. Αυτό το κάτι που θα δώσει λίγο φως, μια μικρή βελτίωση, κάποια ανάκαμψη.

Μετά θα περάσουν μερικά λεπτά σιωπής και θα τη σπάσω λέγοντας σου ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο δε θέλω να κάνω τέτοιες συζητήσεις, θα το γυρίσω λίγο από εδώ, λίγο από εκεί και θα σε πάω σε κάποιο ελαφρύτερο και άσχετο με εμένα θέμα. Σε λίγο θα τα έχεις ξεχάσει όλα και ίσως τα ξαναθυμηθείς μόνο τυχαία κάποια στιγμή που θα είσαι μόνος σου. Το ξέρω ότι θα γίνει έτσι γιατί κι εσύ όπως και όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μου δεν μπορούν να μου προσφέρουν αυτό που χρειάζομαι. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα για το οποίο δε ξέρω αν θα θελήσω κάποια στιγμή γράψω. Προς το παρόν απλά προσπαθώ να το αποδεχτώ, όπως και πολλά άλλα πράγματα.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Μια δύσκολη χρονιά

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει γκρίνια, μιζέρια, απαισιοδοξία Συνεχίζεις την ανάγνωση με δική σου ευθύνη. Επίσης, ο τελευταίος άνθρωπος που μου είπε πως όλα θα στρώσουν, θα πάνε καλά κλπ πήρε για απάντηση το πιο κρύο ανέκδοτο που μπορούσα να θυμηθώ. (Να θυμηθώ να κάνω αναβάθμιση και σέρβις στη μνήμη μου)

Όταν έμπαινε το 2006 το ζώδιο μου έλεγε ότι η χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη. Σε ελεύθερη απόδοση το ρεζουμέ ήταν ‘Φέτος είναι καλύτερα να μην προσπαθήσεις καν να σηκώσεις κεφάλι. Αν το κάνεις, ο Μέρφι, ο Δίας και τα πάντα θα φροντίσουν να σε τσακίσουν ακόμα περισσότερο, έτσι, για να στρώσεις χαρακτήρα’. Δεν παίρνω πολύ σοβαρά την αστρολογία, αλλά εμπειρικά έχω δει ότι πολλά πράγματα ισχύουν. Πιο πολύ βέβαια όσον αφορά στα γενικά χαρακτηριστικά των ζωδίων και όχι στις προβλέψεις. Ίσως γι’ αυτό να μην πτοήθηκα με την παραπάνω πρόβλεψη. Και ίσως για αυτόν ακριβώς το λόγο να βγήκε τόσο αληθινή.

Τελικά όντως το 2006 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά. Ζορίστικα πολύ, όχι αστεία. Το ίδιο και το 2007, το οποίο ήταν 2 φορές πιο δύσκολο! Όταν πλησίαζε το 2008 εγώ το κοιτούσα επιφυλακτικά και συνεσταλμένα, όλο καχυποψία. Οι αντίστοιχες αστροπροβλέψεις έλεγαν ότι ίσως αυτή η χρονιά με αφήσει να πάρω μια ανάσα, ίσα ίσα για να μην πέσω στα πρόζακ. Χα! Με γελάσανε! Αυτή η πρόβλεψη δεν βγήκε, καθόλου όμως. Το 2009 υποτίθεται ότι θα ήταν φυσιολογικό, όχι μόνο δυσκολίες, αλλά θα είχε και απ’ αυτές. Μπορώ άνετα να πω ότι ήταν η χειρότερη χρονιά που έζησα! Ειδικά εκείνο το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο! Έγιναν τόσα πολλά άσχημα και σοβαρά πράγματα εκείνο το καλοκαίρι, που σκέφτομαι να κάνω αίτηση για ρεκόρ γκαντεμιάς! Το 2010 μάλλον κουράστηκε να με μουτζώνει η τύχη μου, έτσι μείωσε λίγο την ένταση της γκαντεμιάς μου. Όχι, φυσικά και δεν ήταν καλή αυτή η χρονιά. Ούτε μέτρια. Ήταν πολύ ζόρικη. Αλλά δεν ήμουν ένα βήμα πριν το πρόζακ, όπως την προηγούμενη.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν μου δημιουργείται η απορία: Πόσα χρόνια μπορεί να κρατήσει μια κακή χρονιά; Δηλαδή, εντάξει, πιστεύω πως αρκετά σκληραγωγήθηκα, φτάνει, δεν φτάνει; Προφανώς θα πρέπει να περιμένω και να δω. Έχουν περάσει λοιπόν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, έχουν γίνει πάρα πολλά σε αυτό το διάστημα, τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου. Κι όμως, είμαι ακριβώς εκεί που ήμουν τότε. Στα πρόθυρα του μηδέν. Ξαναβρίσκω παρηγοριά στο ότι υπάρχει κάτι καλό στο να μην έχεις αυτά που θέλεις. Γιατί έτσι δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Γλιτώνεις την απογοήτευση και τον πόνο, κατάλαβες; Πρακτικά πράγματα!

Τώρα λοιπόν σκέφτομαι και το άλλο. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά, σε κάποια τάξη. Το έχω ξαναζήσει το παραμύθι, ένα βήμα πριν πω ότι είμαι ικανοποιημένη θα συμβεί κάτι που θα καταφέρει με αξιοθαύμαστο τρόπο να τα κατατροπώσει όλα και να με χαντακώσει σε ακόμα χειρότερη κατάσταση απ’ ότι πριν! Ευχαριστώ, δε θα πάρω, έπαθα κι έμαθα πια. Δεν παραιτούμαι, δυστυχώς δε μου βγαίνει. Απλά θα προσαρμόσω λίγο αυτά που θέλω στη ζωή μου. Μέχρι τώρα ήθελα πολύ λίγα πράγματα. Καιρός να σταματήσω να επιθυμώ έστω και το παραμικρό! Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ό,τι καλό έρθει θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως, όλες οι επιθυμίες θα μεταλλαχθούν σε όνειρα χωρίς προσμονή εκπλήρωσης και θα δοκιμάσω απλώς να επιβιώνω. Αυτό θα πρέπει να είναι λιγότερο δύσκολο, δε μπορεί...

ΥΓ Δεν είμαι αχάριστη. Αναγνωρίζω όλα τα καλά που μου έχουν συμβεί και τα εκτιμώ δεόντως. Και μάλιστα περισσότερο από όσο πρέπει. Ίσως επειδή προσπαθώ να τα κάνω να αντισταθμίσουν τα άσχημα. Όσο κι αν τα ζορίζω όμως, δε βγαίνει...

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Φοβάμαι...


Photo by Yasny-chan

Φοβάμαι το φως που σκίζει το σκοτάδι και αποκαλύπτει ωμά τις ανεπιθύμητες αλήθειες. Ψυχρά και ανελέητα.
Φοβάμαι τον αέρα που δε τον νοιάζει για το τι θα ισοπεδόσει με την μανιώδη ορμή του.
Φοβάμαι τα σύννεφα που ξεσπούν απροειδοποίητα και δεν μπορείς να ξέρεις πόσο καταστροφικά θα είναι ή πόσο θα κρατήσει το ξέσπασμά τους.
Φοβάμαι τη σκόνη που συσσωρεύεται ύπουλα χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Μέχρι να σχηματίσει ένα στρώμα βρωμιάς που αλλοιώνει κάθε ομορφιά και την κάνει να δείχνει ανάξια, παλιά, ξεθωριασμένη.
Φοβάμαι να ξυπνήσω γιατί ξέρω τι θα αντικρύσω.
Φοβάμαι τις ώρες που δε με πιάνει ύπνος γιατί δεν ξέρω ποιοι δαίμονες θα με επισκεφτούν.
Φοβάμαι να γράψω γιατί δεν ξέρω πόσο βαθειά θα φτάσω.
Φοβάμαι τις λέξεις γιατί ποτέ δεν μπορούν να εκφράσουν ακριβώς αυτό που θέλω.
Φοβάμαι το τώρα γιατί φαντάζει στάσιμο.
Φοβάμαι το μέλλον γιατί θα φέρει επώδυνες αλλαγές.
Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι φοβάμαι.
Φοβάμαι επειδή κανένα χέρι δεν θα απλωθεί για να με καθησυχάσει.
Φοβάμαι επειδή και να απλωθεί θα είναι ψεύτικο.
Φοβάμαι...

Το κερί και η ελπίδα


Σκοτάδι και κρύο. Μοναδικό φως η φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει. Δημιουργεί παράξενα σχήματα με τις σκιές και όλο περιμένεις να σβήσει μα αυτή συνεχίζει να καίει και να σε ξαφνιάζει. Το κερί δείχνει να έχει τελειώσει, όμως η φλόγα επιμένει να παλεύει με ό,τι της έχει απομείνει. Είναι στιγμές που σχεδόν χάνεται και νομίζεις πως έσβησε πια, όμως αυτή και πάλι ξαναζωντανεύει και σε αιφνιδιάζει. Σε τυφλώνει καθώς ξεπηδάει ζωηρή από το τίποτα. Σαν την ελπίδα. Εκεί που πίστεψες πως σε έχει εγκαταλείψει οριστικά εμφανίζεται μπροστά σου εκτυφλωτική, απαιτόντας να την προσέξεις. Κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς επειδή δεν υπάρχει άλλη πηγή φωτός, αυτή είναι το μόνο που έχει απομείνει. Στιγμές στιγμές σκέφτεσαι πως θέλεις να σβήσει κι αυτή ολοκληρωτικά για να ησυχάσεις επιτέλους, από την άλλη όμως η παρηγοριά και η ζεστασιά που σου προσφέρει είναι τόσο ευπρόσδεκτες, τις νιώθεις αναγκαίες. Και όλο αυτό κάνει την αίσθηση του χρόνου ασαφή, δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσο κρατάει αυτός ο αγώνας του κεριού να μείνει κοντά σου μέχρι το τέλος, μέχρι να βγει το πρώτο φως της μέρας και να μη το χρειάζεσαι πια. Είναι συγκινητική η προσπάθεια του, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ακριβώς όπως και η επιμονή της ελπίδας να σε συντροφεύει ακόμα κι αν τη διώχνεις. Μέχρι να βρεθεί κάτι για να τη δικαιώσει, κάτι που να κάνει την παρουσία της περιττή. Μη φοβάσαι όμως, σύντομα ξημερώνει, το κερί θα σβήσει με το πρώτο φως της μέρας. Κοίτα, η φλόγα έγινε και πάλι αδύναμη, αυτή τη φορά θα σβήσει σίγουρα. Για δες πέρα στον ορίζοντα αυτό το μοναδικό φως που παίρνει ο ουρανός πριν την ανατολή...

Photo by tonne124

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Στην αγκαλιά σου

Η δροσιά της νύχτας έρχεται ευπρόσδεκτη. Τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω μου με γεμίζουν γλυκιά ζεστασιά, η ανάσα σου στο λαιμό μου διώχνει τη μοναξιά. Στριφογυρνάς και με σφίγγεις πιο δυνατά πάνω σου, αυτό είναι το μόνο που μπορείς να μου δόσεις και ταυτόχρονα το μόνο που χρειάζομαι. Μια αγκαλιά, εντελώς ανθρώπινη κι αθώα. Η αίσθηση της ασφάλειας για μια νύχτα. Η οικειότητα που νιώθεις σε μια αγκαλιά ξεπερνάει τη φιλία και τον έρωτα συνάμα. Είναι καθαρή τρυφερότητα, χωρίς καμιά κρυμμένη υπόσχεση. Το βλέπω πως κι εσύ μόνο αυτό επιθυμείς όταν μου ζητάς να με δεις. Αλλά πριν σβήσουν τα φώτα δεν μπορείς να το κάνεις. Δεν μπορείς να το βάλεις μέσα σε λέξεις χωρίς να χάσει την ουσία του και την ομορφιά του. Είμαστε και οι δύο τυχεροί σε αυτό. Μόνο κάποιος που το νιώθει αυτό μπορεί να το καταλάβει, να το δεχτεί χωρίς να μπερδευτεί. Γιατί; Επειδή στις μέρες που ζούμε κάθε ανθρώπινη επαφή πρέπει να έχει τρόπο να δικαιολογηθεί Στους εαυτούς μας πρώτα και μετά στους άλλους. Εδώ μόνο, στο σκοτάδι του μικρού σου δωματίου μπορούμε και οι δύο να αποδεσμευτούμε από όλα αυτά. Μόνο τότε κοιμάμαι χωρίς να με ενοχλούν οι δαίμονες μου. Υποθέτω ότι κι εσύ για τον ίδιο λόγο δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Όμως... ξημέρωσε κι η μέρα ξεκινά, η πραγματικότητα μας περιμένει.

Photo by Vovin84

Καθαροί άνθρωποι



Photo by nextDoorARTist


Μάτια με σχεδόν παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια. Άνθρωποι αγνοί, με καθαρή ψυχή. Χωρίς κακία, ζήλια ή φθόνο. Τους θαυμάζω και τους εκτιμώ πολύ. Μένω άφωνη όταν τους ακούω να μιλούν, με τον τρόπο που εκφράζουν τις απόψεις τους, με τον τρόπο σκέψης τους. Ανακουφίζομαι βλέποντας πως δεν είναι χαζοί ή αγαθοί. Είναι απλώς καλοί.

Αυτοί οι άνθρωποι μου μιλούν πάντα με ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς όμως να γίνονται απότομοι ή σκληροί. Ακόμα κι αν μου πουν κάτι που δεν θα μου αρέσει. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να τους κρατήσω στη ζωή μου. Έχω δύο τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου και όταν είμαι μαζί τους νιώθω υπέροχα. Νιώθω πως βλέπω την καλύτερη εκδοχή της έννοιας άνθρωπος.

Προσπαθώ να φανταστώ μια κοινωνία που θα αποτελείται μόνο από τέτοιους ανθρώπους. Όσο πιο ουτοπικό σου φαίνεται αυτό, τόσο πιο πολύ σε έχει φθείρει ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Όμως αν το συναντήσεις, αν μπορέσεις να το αναγνωρίσεις και να το εκτιμήσεις... Μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο θαυμάσιο είναι αυτό που έχουν τέτοια άτομα. Είναι αυτό που με κάνει να συνεχίζω να πιστεύω στους ανθρώπους.


Άψυχη Ζωή



Ξυπνάς το πρωί άκεφος και με μουντή διάθεση. Ετοιμάζεσαι μηχανικά, πας για δουλειά. Στο δρόμο γκρινιάζεις για την κίνηση και αισθάνεσαι ότι αυτή δε θα είναι και από τις καλύτερες μέρες σου. Στη δουλειά τα κάνεις όλα ασυναίσθητα, χωρίς πάθος, χωρίς όρεξη, χωρίς ενθουσιασμό. Έρχεται η ώρα να φύγεις και νιώθεις μόνο ελάχιστη ανακούφιση. Οι ώρες που ακολουθούν είναι αφόρητα άδειες. Έχεις βέβαια πολλά να κάνεις, αλλά δεν έχεις όρεξη να τα κάνεις. Μέχρι που βραδιάζει και πέφτεις για ύπνο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου αμυδρά την αίσθηση ότι μόλις έχασες μια ακόμα μέρα από τη ζωή σου.
Έτσι σπαταλάς τις περισσότερες μέρες σου, τις αφήνεις απλώς να περάσουν, σαν να είναι αγγαρεία. Πολλές φορές σκέφτεσαι όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν μπορείς. Για κάθε επιθυμία και κάποιο εμπόδιο. Θυμάσαι τα όνειρα που είχες κάποτε, ορισμένα από αυτά ακόμα μπορείς – και θέλεις – να τα πραγματοποιήσεις Αλλά δεν το κάνεις. Σκέφτεσαι ότι σύντομα θα έρθει μια μέρα που θα είναι πια πολύ αργά, αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι αρκετό για να ξεκινήσεις οποιαδήποτε προσπάθεια.
Μέχρι τη στιγμή που εντελώς τυχαία κάποιος ή κάτι σου βάζει την ιδέα ότι η μέρα που θα είναι πια αργά πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και όσο περισσότερο πλησιάζει, τόσο πιο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις, να οδηγήσεις τη ζωή σου στο δρόμο που εσύ θέλεις. Σκέφτεσαι ότι το αξίζεις, ότι μπορείς να το κάνεις, ότι δε θα το μετανιώσεις όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Η αποφασιστικότητα φέρνει μια μεθυστική αίσθηση, θέλεις να ξεκινήσεις την ίδια κιόλας στιγμή. Να προσδιορίσεις τον πρώτο σου στόχο, να κάνεις σχέδια για το πώς θα τον πετύχεις. Φαντάζεσαι το πώς μπορεί να είναι σε λίγο καιρό η ζωή σου και η καρδιά σου χτυπά και πάλι δυνατά μετά από πολύ καιρό. Είναι σαν να ξυπνάς μετά από λήθαργο και νιώθεις ξαφνικά ότι η ζωντάνια επέστρεψε μέσα σου.
Ίσως την επόμενη μέρα να τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά. Ίσως τα θυμάσαι και σου προκαλούν μια μελαγχολία επειδή τελικά δεν θα κάνεις απολύτως τίποτα, θα συνεχίσεις το βαρετό ρυθμό της ζωής σου επειδή τον έχεις συνηθίσει υπερβολικά για να τον αποχωριστείς. Ίσως φοβηθείς και δεν τολμήσεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Ίσως δεν έχεις αρκετή πίστη στον εαυτό σου. Ίσως όμως... ίσως έρθει κάποια μέρα που πραγματικά θα κάνεις το πρώτο βήμα. Και τότε... τότε θα νιώσεις τόσο υπέροχα και θα βρεις τόση αυτοπεποίθηση μέσα σου, που δε θα μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Κανένα εμπόδιο δε θα είναι ικανό να σε πτοήσει γιατί θα έχεις για στήριγμα το πείσμα σου, θα είσαι σίγουρος ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις Το μόνο που χρειάζεται είναι η απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα, το πιο δύσκολο αλλά και το πιο σημαντικό.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Άσε τη ζωή να σε πάει



-Πού θέλεις να πας;

-Δεν ξέρω...

-Ποια πορεία θα ακολουθήσεις;

-Δεν έχει σημασία...

-Και πώς θα φτάσεις εκεί που θέλεις;

-Θα με οδηγήσει η ζωή.

-Τι είναι αυτό που ψάχνεις;

-Δεν ξέρω, αλλά ξέρω ότι η ζωή θα το φέρει στο δρόμο μου. Βλέπεις, σε κάποιες πτυχές της ζωής είναι καλό να βάζεις στόχους και να έχεις κάποιο σχέδιο μέσω του οποίου θα τους πραγματοποιήσεις. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω, δεν ήμουν ποτέ αρκετά αφοσιωμένη σε κάτι για να το καταφέρω. Σε όλα τα υπόλοιπα όμως... Δεν χρειάζεται να ορίζεις προορισμό και να προαποφασίζεις την διαδρομή. Άσε τη ζωή να σε πάει, αυτή ξέρει καλύτερα από σένα. Αυτή ξέρει που να σε πάει και από ποιο δρόμο. Στη ζωή δεν μπορείς να είσαι ορθολογιστής, η ζωή είναι από μόνη της μαγεία, ένα συνεχιζόμενο θαύμα το οποίο έχουμε συνηθίσει τόσο, που ξεχνάμε να το εκτιμήσουμε. Η ζωή ακολουθεί τη δική της λογική και τους δικούς της κανόνες, κάτι που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να πετύχουμε το καλύτερο που μπορούμε με όσα μας δίνονται. Όχι να είμαστε μοιρολάτρεις, απλά να έχουμε τον εαυτό μας ανοιχτό για να κατανοούμε πότε χρειάζεται να ακολουθήσουμε τους δικούς μας στόχους και πότε είναι καιρός να αφεθούμε στη ζωή. Στη ζωή δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Μέσα από αυτήν θα πάρεις τα περισσότερα και αυτή είναι που θα σε γεμίσει πιο πολύ. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις εμπιστοσύνη στη ζωή. Εγώ έχω... Εσύ;

I can't escape my mind

Είναι πολύ παράξενο το πώς δουλεύει το ανθρώπινο μυαλό. Όσο κι αν προσπαθείς να το κάνεις να το βουλώσει, συνεχίζει να λειτουργεί και να κάνει σκέψεις ανεπιθύμητες, δυσάρεστες ή απλά δύσκολες. Εκεί που θέλεις απλά να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις και να πάψεις να σκέφτεσαι, επιμένει να σου φέρνει στο νου τα πιο απίθανα και άσχετα πράγματα. Ειδικά όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και τίποτα για να απασχολήσεις το μυαλό σου, εκεί είναι που γίνεται απελπιστική η κατάσταση!
Συνήθως για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι νυχτερινές μεταμεσονύκτιες ώρες είναι οι χειρότερες. Τότε είναι που ξεπετάγονται οι πιο άσχημες σκέψεις, οι πιο θλιμμένες και οι πιο σκληρές. Όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, επιθυμίες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, πράγματα και άνθρωποι που σου λείπουν, λάθη που έκανες, πράγματα που σε πλήγωσαν ή που σε πληγώνουν ακόμα. Όλα αυτά που σου λείπουν, η ζωή που θα ήθελες και δεν μπορείς να έχεις. Όλες οι ανασφάλειες και οι φόβοι σου εκμεταλλεύονται το σκοτάδι για να προβάλουν μπροστά σου φωτεινοί και τεράστιοι. Θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα αλλού, μήπως και καταφέρεις να βρεις κάτι που θα σου αποσπάσει την προσοχή, αλλά ξέρεις πως είναι μάταιο. Και νιώθεις να σε πνίγει ο ίδιος σου ο εαυτός, νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορείς να δεις τρόπο διαφυγής.
Σκέφτεσαι να βάλεις ένα ποτό, να ακούσεις κάποιο τραγούδι που θα οδηγήσει αλλού το μυαλό σου, σε πιο ευχάριστα μέρη. Έχεις την τάση να πας έναν περίπατο, να αναπνεύσεις καθαρό αέρα μήπως ξεκαθαρίσει το μυαλό σου. Λες να πέσεις για ύπνο μόνο και μόνο για να πάψεις να σκέφτεσαι και να νιώθεις. Θες να πάρεις τηλέφωνο κάποιον και να του πεις όλα όσα σκέφτεσαι, αλλά ποιον; Τελικά δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, ξέρεις ότι τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα γιατί οι σκέψεις σου πηγαίνουν όπου πας κι εσύ, γιατί σε κανέναν δεν θα μπορούσες να τα πεις όλα αυτά. Παραδέχεσαι πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, από το μυαλό σου και απλά παραδίνεσαι.
Το επόμενο πρωί δε θυμάσαι ούτε τα μισά από όλα αυτά που σε βασάνιζαν και νιώθεις ευτυχής για αυτό. Προσπαθείς να βρεις διάφορους τρόπους να συνεχίσεις τη μέρα σου χωρίς να σκέφτεσαι και εν μέρη το καταφέρνεις... μέχρι να ξαναβραδιάσει.

Κώστας και Μαρία - Το τέλος

Περνάει λοιπόν ο καιρός και ο Κώστας έχει πολύ πιο σημαντικά προβλήματα από το ένα προσπαθεί να μαντέψει τι σημαίνει η συμπεριφορά της Μαρίας. Έχει κάνει κάποια μεγάλα ανοίγματα στη δουλειά του και αυτό απαιτεί όλη του την ενέργεια. Η Μαρία από τη μεριά της προσπαθεί να χαλαρώσει και να μην αφήνει να φανεί ότι κάτι την απασχολεί μέχρι να καταλήξει κάπου. Κι έτσι όλα δείχνουν να είναι εντάξει.

Μέχρι που μια μέρα ο Κώστας ζητάει από τη Μαρία να κάτσουν να συζητήσουν για κάτι σοβαρό. Είναι από τη φύση του ντόμπρος άνθρωπος και δεν μασάει τα λόγια του, αλλά δεν είναι και αναίσθητος, οπότε προσπαθεί αρχικά να της εξηγήσει τι του προκάλεσε όλη αυτή η αλλοπρόσαλη συμπεριφορά της. Με την απόμακρη και μυστήρια στάση της τον έκανε να απομακρυνθεί κι ο ίδιος με τον καιρό και να μην μπορεί να την καταλάβει. Σε συνδιασμό με τα διάφορα προβλήματα που είχε στα επαγγελματικά του, έφτασε να είναι απλός θεατής της σχέσης τους. Κάπου μέσα σε όλο αυτό, γνώρισε κάποια άλλη. Κάποια που αρχικά ήταν απλώς γνωστή, αλλά στην πορεία έγινε κάτι περισσότερο και έκανε τον Κώστα να νιώσει ξανά μετά από πολύ καιρό ότι κάποια τον νοιάζεται, ενδιαφέρεται για τη ζωή του, τη δουλειά του, τα προβλήματα αλλά και τις επιτυχίες του. Ένιωσε ξανά ότι κάποιος του δίνει προσοχή, κάτι που του είχε λείψει για πολύ καιρό. Η κατάληξη είναι να αποφασίσει να χωρίσει με τη Μαρία πριν ακόμα προχωρήσει πολύ με τη νέα αυτή ιστορία, θεωρεί ότι είναι το πιο έντιμο πράγμα που μπορεί να κάνει έτσι όπως έχουν τα πράγματα.

Όλα αυτά βρήκαν εντελώς απροετοίμαστη τη Μαρία, η οποία έκανε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να κρατήσει την ψυχραιμία της και να προσπαθήσει να καταλάβει τον Κώστα. Βλέπετε, η Μαρία ήταν τόσο αποροφημένη με τα δικά της προβλήματα που δεν είδε τα σημάδια, δεν υποψιάστηκε ούτε για μια στιγμή ότι ο Κώστας είχε αρχίσει να φεύγει. Βλέποντας λοιπόν ότι δεν έχει καμία επιλογή φέρθηκε όσο πιο ήρεμα μπορούσε και προσπάθησε να διατηρήσει όση αξιοπρέπεια ένιωθε πως της είχε απομείνει. Το πρόβλημα ήταν το μετά. Αφότου έφυγε ο Κώστας η Μαρία προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει όσα έγιναν, να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Η Μαρία δυσκολεύτηκε πολύ να ξεπεράσει το χωρισμό τους. Για την ακρίβεια χρειάστηκε κάποιους μήνες και στην αρχή της ήταν δύσκολο ακόμα και να βλέπει κοινούς φίλους ή γνωστούς επειδή της τον θύμιζαν. Πόσο ειρωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη ήταν που το τελευταίο διάστημα δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να είναι μαζί του.

Ο Κώστας από την άλλη στεναχωρέθηκε αρκετά για τη Μαρία, αλλά αυτό δε τον εμπόδισε να χαρεί τη νέα του σχέση. Και μάλιστα, από την αρχή κατάλαβε ότι με τη νέα αυτή κοπέλα ταιριάζει πολύ περισσότερο απ’ ότι με τη Μαρία. Έχουν καλύτερη χημεία, περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα, γενικά περνάνε πολύ καλά μαζί.

Μετά από τρία χρόνια, ο Κώστας παντρεύεται με τη συγκεκριμένη κοπέλα.Είναι πραγματικά ευτυχισμένος μαζί της. Με τη Μαρία έχουν ξεπεράσει το δύσκολο στάδιο του πρώτου καιρού και καταφέρνουν να έχουν μια τυπική σχέση σαν απλοί γνωστοί. Η Μαρία ξεπέρασε τον Κώστα κάποια στιγμή, αλλά από τότε δεν έκανε άλλη σχέση. Γνώρισε κάποιους ανθρώπους, βγήκε μερικά ραντεβού, αλλά τίποτα δεν προχώρησε. Επειδή μετά τον Κώστα η Μαρία αποφάσισε ότι την επόμενη φορά θα πρέπει να της αρέσει πολύ κάποιος για να δώσει μια ευκαιρία και να προχωρήσει μαζί του. Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι ότι ξέρει τι θέλει και νιώθει καλά με τον εαυτό της. Και, φυσικά, το ότι ο Κώστας είναι ευτυχισμένος.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Driving therapy

Σκέφτομαι ότι χρειάζομαι κάτι για να με χαλαρώσει και να ξεκαθαρίσει το μυαλό μου. Κάτι για να ξεφύγω λίγο. Μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω. Μόλις βγαίνω στην εθνική και αφήνω πίσω μου την κίνηση της πόλης αρχίζω να νιώθω καλύτερα, πιο ελεύθερη. Πατάω γκάζι, οι στροφές ανεβαίνουν. Φτάνουν στο κόκκινο και παίρνω βαθειά ανάσα. Είναι λες και ξαφνικά πέταξα από πάνω μου κάτι που με έσφιγγε χωρίς να το έχω αντιληφθεί. Ανακούφιση...
Αλλαγή ταχύτητας, πλησιάζουν οι όμορφες και ζόρικες στροφές. Το μυαλό σε εγρήγορση, συγκεντρωμένο αποκλειστικά στο δρόμο. Οι στροφές ανεβαίνουν και πάλι και νιώθω την δύναμη της μηχανής, νιώθω ότι η επιτάχυνση σβήνει όσα με πιέζουν τελευταία. Με κάθε στροφή αφήνω πίσω κι ένα πρόβλημα. Μέχρι να φτάσω στη μεγάλη ευθεία δεν έχει μείνει τίποτα, υπάρχω μόνο εγώ, το αυτοκίνητο και ο δρόμος.
Πατάω κι άλλο το γκάζι, ξανά οι στροφές στα κόκκινα. Απόλαυση! Απελευθέρωση! Αυθόρμητα εμφανίζεται το πρώτο χαμόγελο ικανοποίησης. Βάζω πέμπτη και τώρα πια χαλαρώνω, η ένταση υποχωρεί και δίνει τη θέση της στη γαλήνη. Είναι λες και ο αέρας έχει γίνει πιο ελαφρύς, όλα φαίνονται πιο όμορφα. Τα χιλιόμετρα φεύγουν, δε με νοιάζει πια τίποτα. Όταν φτάνω στον προορισμό μου είμαι άλλος άνθρωπος. Πιο ήρεμη, με πιο ξεκάθαρο μυαλό και αναζωογοννημένη, γεμάτη ενέργεια.
Τελικά μου χρειαζόταν αυτή η διαδρομή. Η οδήγηση είναι το ηρεμιστικό μου. Δεν είναι η μεγάλη ταχύτητα που με ανεβάζει, είναι η επιτάχυνση που με εξιτάρει. Είναι ο ήχος της μηχανής, η αντίληψη της ροπής. Όσο περιέργο κι αν φαίνεται, γι’ αυτό λατρεύω την οδήγηση.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Κώστας και Μαρία- Η αφύπνηση

Κάπως έτσι λοιπόν περνάει ο καιρός και ο Κώστας με τη Μαρία συνεχίζουν να είναι ζευγάρι. Φυσικά έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους, ο Κώστας δουλεύει πολύ και η Μαρία συνεχώς ζητά περισσότερη προσοχή από αυτόν.

Μια μέρα η Μαρία συζητούσε χαλαρά με μια φίλη και θυμήθηκε το πώς γνώρισε τον Κώστα. Μαζί με αυτό, θυμήθηκε και ότι στην αρχή ο Κώστας της ήταν εντελώς αδιάφορος. Μέσα από αυτά που της έλεγαν οι φίλοι άρχισε να την ενδιαφέρει και μπήκε για τα καλά η ιδέα στο μυαλό της. Τώρα λοιπόν η Μαρία αναρωτιέται γιατί είναι μαζί του. Δεν ξέρει αν είναι ερωτευμένη, αν τον αγαπάει ή αν είναι απλά συνήθεια. Κάνει ένα τεστ στον εαυτό της και προσπαθεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς αυτόν. Προς μεγάλη της έκπληξη, το μόνο πρόβλημα που μπορεί να δει είναι οι ερωτήσεις των κοινών τους φίλων για το τι συνέβη και χώρισαν.

Ο Κώστας από τη μεριά του δεν το πολυκουράζει το θέμα, είναι μια χαρά μαζί της, τον ενοχλεί λίγο η γκρίνια, αλλά τίποτα τραγικό.Κατά τη γνώμη του, όλα είναι μια χαρά.

Η Μαρία δεν αναφέρει τίποτα από όλες αυτές τις σκέψεις της σε κανέναν, απλά στο διάστημα που ακολουθεί προσπαθεί να βρει τους λόγους που είναι με τον Κώστα. Προσπαθεί να καταλάβει τι νιώθει όταν είναι μαζί του, να βρει πράγματα που της αρέσουν σε αυτόν καθώς και πράγματα που να δείχνουν ότι αυτός την θέλει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνει λίγο πιο απόμακρη, λίγο πιο αδιάφορη, ειδικά όσο βλέπει ότι δεν υπάρχουν και πολλά που να την ενθουσιάζουν στον Κώστα. Τον έχει συνηθίσει, τον ξέρει, αλλά δεν βρίσκει κάτι που να την τραβάει κοντά του.

Ο Κώστας στην αρχή νόμιζε ότι είναι μια φάση που θα περάσει, ίσως οι ορμόνες της να τρελάθηκαν πάλι, αλλά βλέποντας ότι αυτό κρατάει περισσότερο από όσο περίμενε αρχίζει να αναρωτιέται. Παρατηρεί τη συμπεριφορά της, βλέπει ότι η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από όσο πίστευε και ανησυχεί. Σκέφτεται μήπως έχει κάνει κάτι και την τσάτισε, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Οπότε μετά σκέφτεται μήπως η Μαρία έχει βρει άλλον. Ψάχνει για σημάδια, για περίεργες εξόδους, για ύποπτα τηλεφωνήματα, κάτι τέλος πάντων, αλλά και πάλι τίποτα.

Κάποια στιγμή λοιπόν ο Κώστας δεν αντέχει άλλο και την ρωτάει ευθέως. Τι τρέχει, τι συμβαίνει και έχει γίνει έτσι η Μαρία, γιατί είναι απόμακρη και παράξενη. Η Μαρία φυσικά δεν λέει τίποτα, μόνο ότι είναι όλα ιδέα του και ότι ίσως απλά να την έχει κουράσει η ρουτίνα.

Ο Κώστας θέλει να την πιστέψει και αποφασίζει ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό. Η Μαρία από τη μεριά της σκέφτεται πολλά, ότι ο Κώστας παρατήρησε την αλλαγή της και θέλησε να μάθει τι συμβαίνει, κάτι που δείχνει ότι είναι σημαντική για αυτόν. Ταυτόχρονα όμως σκέφτεται ότι πρέπει να συνέλθει για να μην καταλάβει τίποτα ο Κώστας μέχρι να δει τι θα κάνει.

Ξεχαστήκαμε;

Έχουν περάσει ακριβώς 2 μήνες από την τελευταία ανανέωση του blog και οι λόγοι της απουσίας πολλοί και διάφοροι, τόσο ευχάριστοι όσο και δυσάρεστοι. Με την ευκαιρία είπα να κάνω και μια μικρή ανακαινησούλα, να ελαφρύνουμε και λίγο μιας και ο καλοκαίρι ήρθε για τα καλά πια.
Τώρα που είπα καλοκαίρι, μην ξεχνιόμαστε, η ζωή είναι απλή και όμορφη και η εποχή μας δίνει κάθε δικαιολογία και διευκόλυνση να την χαρούμε με κάθε δυνατό τρόπο. Τόσο με μικρά και απλά, όσο και με μεγάλα και σημαντικά πράγματα, όπως βολεύεται ο καθένας. Τα πάντα έχουν αξία, όταν χρωματίζουν ευχάριστα τη διάθεσή μας.
Τι άλλο να πω; Η νύχτα είναι υπέροχη απόψε και έχει να προσφέρει πολλά, βγες έξω να τα ψάξεις!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Weird day coming my way

Πλησιάζει η μέρα των γενεθλίων μου και ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι περίεργα πράγματα. Όχι, δεν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω ούτε ψάχνω για ρυτίδες, ένας περιπτεράς μου είχε πει ότι δεν θα κάνω ρυτίδες επειδή δεν κατσουφιάζω. Σκέφτομαι πόσα πολλά είναι τα χρόνια που μετράω, κι ας το βρουν ανόητο οι μεγαλύτεροι. Σκέφτομαι ότι είναι πολύς καιρός 26 χρόνια και πόσα πολλά έχουν γίνει μέσα σε αυτά. Πόσα έχουν γίνει στον κόσμο, όχι πόσα έκανα εγώ. Αν το δεις με αυτή την άποψη, είναι πάρα πολλά χρόνια.

Έγιναν πολλές μεγάλες αλλαγές μέσα σε αυτά τα χρόνια. Έζησα την αλλαγή που έκανε τα παιδιά να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο Την εμφάνιση και διάδοση των Η/Υ και των κινητών τηλεφώνων. Λίγο αργότερα την διάδοση του διαδικτύου. Την εμφάνιση του AIDS, τη διάδοση των ναρκωτικών. Την σταδιακή αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας Την αλλαγή που έκανε τον ήλιο εχθρό, το σοκ την πρώτη φορά που η θερμοκρασία άγγιξε τους 39 βαθμούς Κελσίου. Την διάδοση της ανακύκλωσης στην Ελλάδα. Την εμφάνιση της ξαφνικής επιθυμίας όλων για καλύτερα ρούχα,αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά και υπολογιστές. Την διάδοση των πιστωτικών καρτών και των τραπεζικών δανείων. Την διάδοση των σπουδών στο εξωτερικό. Την απενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας Την προσπάθεια της Ελλάδας να το παίξει Hollywood όπου ο καθένας μπορεί να γίνει διάσημος. Την απομυθοποίηση των πανεπιστημιακών σπουδών. Την απενοχοποίηση του διαζυγίου. Την εμφάνιση της ιδέας ΄΄ελεύθερη σχέση΄΄ και την αλλαγή των γυναικών από το ρόλο της δύσκολης στο ρόλο της κυνηγού και της απελευθερωμένης γυναίκας που προτιμάει τις σχέσεις της μιας νύχτας. Την κατάργηση του ονείρου για μια καλή δουλειά, οικογένεια με παιδιά και ένα όμορφο σπίτι και την αντικατάστασή του με το όνειρο για λαμπρή καριέρα, σπίτι, εξοχικό, χλιδάτο αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα-αξεσουάρ, gadget τελευταίας τεχνολογίας και απεριόριστους έρωτες χωρίς δεσμεύσεις. Α, και φήμη φυσικά γιατί κάθε Έλληνας πιστεύει ότι είναι κάποιος σημαντικός.

Πολλά έγραψα κι ακόμα τίποτα δεν είπα. Αν συνεχίσω όμως, δεν θα ‘χω τελειωμό. Το θέμα είναι ότι σκέφτομαι τον κόσμο όπως ήταν όταν ήμουν μικρή και τον συγκρίνω με τον κόσμο όπως είναι τώρα. Στην αρχή οι αλλαγές γινόταν αργά, ο κόσμος είχε χρόνο να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα. Μετά οι αλλαγές επιταχύνθηκαν και κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε και πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα. Οι αλλαγές βέβαια συνεχίζονται, αλλά πλέον όλοι έχουν προσαρμοστεί στο ότι ζουν μια συνεχή αλλαγή. Αναρωτιέμαι, αν τώρα ο κόσμος μου φαίνεται τόσο διαφορετικός από αυτό που ήταν πριν 15-20 χρόνια, πώς θα μου φαίνεται σε άλλα τόσα; Θα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και θα μου φαίνονται τόσο μακρινά και οπισθοδρομικά όσο αυτά που περιγράφουν τα βιβλία του Μεσαίωνα;

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Follow me, follow you

Έχει μόλις μερικούς μήνες που χρησιμοποιώ το twitter, οπότε δεν μπορώ να πω ότι κατέχω πλήρως όλες τις λειτουργίες του και τους κανόνες του. Κάποια πράγματα όμως μου έχουν κάνει εντύπωση. Όπως για παράδειγμα η υπόθεση του follow. Με ποια λογική εκνευρίζεται κάποιος αν δεν ανταποδώσεις το follow που σου έκανε και μάλιστα εντός 24 ωρών; Με ποια λογική τον ενοχλεί το unfollow; Με ποια λογική το follow θεωρείται χάρη;
Η δική μου λογική είναι ότι θα κάνω follow κάποιον επειδή μου αρέσουν αυτά που γράφει ή με ενδιαφέρει ο τομέας με τον οποίο ασχολείται. Δεν το κάνω για να μου κάνει κι αυτός follow και να μπορώ μετά να λέω ότι έχω followers! Και φυσικά όταν μου κάνουν unfollow δεν ψάχνω το πώς και το γιατί και οπωσδήποτε δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Αυτά τα κομπλεξικά ποτέ δεν τα κατάλαβα, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην κοινωνική ζωή. Γιατί προσωπικά το θεωρώ κόμπλεξ να προσπαθείς να μαζεύεις followers απλά για να τους έχεις και να χαίρεσαι. Ειδικά αν δεν γράφεις τίποτα της προκοπής! Δε λέω, φυσικά κι εγώ γράφω σαχλαμαρίτσες, αλλά όχι συνέχεια και όχι αποκλειστικά Πού και πού βάζω και τίποτα που θεωρώ ενδιαφέρον, χρήσιμο, περίεργο, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο αξιόλογο.
Τι να πω, δεν ξέρω, νόμιζα ότι το twitter έχει να κάνει με την ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω ως διαγωνισμό κοινωνικότητας. Κάτι τέτοιες ώρες νομίζω ότι είμαι σε εντελώς άλλο κόσμο, λίγο πιο ουτοπικό και ρομαντικό από τον κόσμο των άλλων.

Don’t bring them back!



Βγήκε πάλι το θεματάκι με τα μάρμαρα του Παρθενώνα στη φόρα και άρχισαν όλοι να έχουν άποψη, να φωνάζουν και να το παίζουν ευαισθητοποιημένοι για τα αρχαία. Μπάστα λίγο, να το συζητήσουμε πρώτα! Πριν αρχίσεις να μπαίνεις σε όλα τα σχετικά γκρουπάκια του
facebook και να προωθείς τα σχετικά e-mail και μηνύματα που βρίσκεις, μήπως σου πέρασε απ’το μυαλό να το ψάξεις λίγο το θέμα; Γιατί το 95% όσων αντιγράφουν και προωθούν τα προαναφερθέντα μηνύματα και γράφουν διάφορα σαχλά σχόλια, δεν ξέρουν τίποτα για το όλο θέμα.
Πρώτο και καλύτερο το ότι γράφουν σχόλια του τύπου “ferte ta piso sti xora pou anikoun”, “I thesi tous einai stin ellada” και άλλα αντίστοιχα χαριτωμένα. Πλάκα μου κάνεις;!; Θες να το παίξεις ευαισθητοποιημένος Έλληνας εσύ που δεν καταδέχεσαι να γράψεις με ελληνικά γράμματα; Μιας και σε βλέπω τόσο φουντωμένο και πωρωμένο με το θέμα, μήπως τυχαίνει να ξέρεις για ποια κομμάτια μιλάμε ακριβώς, ποιος τα έφτιαξε και πότε; Μήπως τυχαίνει να ξέρεις πώς βρέθηκαν εκεί και γιατί μένουν εκεί τόσα χρόνια; Μήπως περιμένεις να πιστέψω ότι αν έρθουν θα πας να τα δεις; Εσύ που κοροϊδεύεις τους τουρίστες όταν τους βλέπεις να τρέχουν από μνημείο σε μνημείο με το βιβλιαράκι στο χέρι, τους τουρίστες που μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών τους εδώ μαθαίνουν περισσότερα για την αρχαία Ελλάδα απ’ όσα ξέρεις εσύ που γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζεις εδώ. Εσύ θα φωνάξεις και θα «απαιτήσεις να ολοκληρωθεί το μνημείο»; Εσύ που όταν σε ρωτάνε τι υπάρχει στον τάδε αρχαιολογικό χώρο απαντάς χαμογελώντας ηλίθια «κάτι πέτρες»;
Μια ζωή τα ίδια σε αυτή τη χώρα, σου πετάνε ένα θέμα για να σου φουσκώσουν τα μυαλά και να ασχοληθείς με αυτό κι εσύ τσιμπάς σαν καλό ψαράκι και ακολουθείς σαν συνετό πρόβατο παπαγαλίζοντας τις μπουρδολογίες του καθενός που συνήθως είναι μισές αλήθειες, αυτό το μισό που μας συμφέρει πάντα. Το ότι αυτό το μισό δεν έχει συνοχή και το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από φράσεις τύπου σλόγκαν/συνθήματος ποτέ δεν ενοχλεί κανέναν, δεν βάζει κανέναν σε σκέψεις. Εσύ τάσσεσαι υπέρ αυτού που (σου λένε ότι) είναι το δίκιο της χώρας σου και το διαδίδεις από ‘δω κι από κει νιώθοντας περήφανος από πάνω που ασχολείσαι με το θέμα και που σκουντάς και τους διπλανούς σου να ξυπνήσουν και να κάνουν τα ίδια με σένα.

Don
t bring them back, αφήστε τα εκεί που είναι, σε μια χώρα που τα εκτιμά, τα σέβεται, τα συντηρεί και τα προφυλάσσει όπως πρέπει και όπως τους αρμόζει.

Υ.Γ. Αρχικά σκόπευα να βάλω τους ανάλογους συνδέσμους, αλλά αποφάσισα ότι όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά ξέρει ήδη τα πράγματα κι αν δεν ξέρει θα μπει στη διαδικασία να ψάξει.

Η ηρεμία της δύναμης



Όταν την γνωρίζεις σου κάνει εντύπωση η απόλυτη ηρεμία της. Το πρόσωπό της εκφράζει μια εσωτερική γαλήνη που τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει. Μόνο αν τη γνωρίσεις καλά και την παρατηρήσεις θα καταλάβεις ότι δείχνει να κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος μέσα της. Καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι κρυμμένο βαθιά, ότι αυτή η ηρεμία καλύπτει σημάδια από κάτι πολύ άσχημο. Όχι, δεν είναι επιφανειακή ή ψεύτικη η ηρεμία της, είναι πέρα για πέρα αληθινή, είναι η απόδειξη για το πόσο δυνατός άνθρωπος είναι.
΄΄Πέρασα μέσα από την κόλαση και βγήκα χαμογελώντας Κανείς δεν ξέρει για αυτό, αλλά προτιμώ να μη μιλάω για δυσάρεστα πράγματα. Μόνο για όμορφα πράγματα θέλω να μιλάω΄΄. Αυτό μόνο είπε κάποτε. Και μόνο στη λέξη «κόλαση» σκοτείνιασε το βλέμμα της. Είναι αλήθεια ότι ήταν κόλαση, ήμουν εκεί και ξέρω. Όμως δεν έσπασε. Διατήρησε την ψυχή της ζωντανή, αλώβητη. Κατάφερε να ξεπεράσει το θυμό, την οργή, τον πόνο, τη θλίψη. Νίκησε το «Γιατί;» και το άδικο που την έτρωγε, ξεγλίστρησε από τη επιθυμία για εκδίκηση. Εδώ φαίνεται η πραγματική δύναμη του ανθρώπου. Όταν περνά ένα μαρτύριο και καταφέρνει να κρατήσει την ψυχή του καθαρή. Ούτε κακία, ούτε μίσος, ούτε θυμός, τίποτε από αυτά δεν έμεινε.
Θα σε ακούσει και θα σε παρηγορήσει αν χρειαστεί, έχει τρομερή κατανόηση, μπορεί να δει ίσια στο βάθος της ψυχής σου και να σε καταλάβει. Θα σου σταθεί, αλλά δεν θα εκπλαγεί ό,τι κι αν της πεις. Η κακία, το μίσος, ο πόνος, δεν την εντυπωσιάζουν πια. Τα έχει δει και τα έχει ζήσει. Όλα είναι αναμενόμενα. Όλα είναι πιθανά και μάλιστα τα πιο άσχημα είναι και τα πιο πιθανά.
Εσύ όμως δεν θα μπορέσεις να δεις μέσα της, δε θα σε αφήσει. Δε θα σου μιλήσει ποτέ για κάτι άσχημο που της συμβαίνει, θα το περάσει μόνη της, κρυφά. Έτσι είναι. Γιατί είναι δυνατή, όλοι αυτό ξέρουν, αυτό βλέπουν. Δεν μπορεί να τους απογοητεύσει Δεν μπορεί να γείρει σε έναν ώμο για να κλάψει, δεν μπορεί να ζητήσει ένα χάδι ή μια αγκαλιά, λίγη τρυφερότητα ή παρηγοριά.

My personal sunshine


Καθώς αρχίζω να ξυπνάω και αλλάζω πλευρό ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το νινί μου. Ο Έκτωρας έχει έρθει ως συνήθως κι έχει ξαπλώσει δίπλα μου. Αντιλαμβάνεται αμέσως ότι ανοίγω τα μάτια μου και με κοιτάζει με αυτό το απίστευτο βλέμμα της απόλυτης προσήλωσης. Μου γλείφει τα χέρια σαν να μου λέει ότι με περίμενε να ξυπνήσω εδώ και ώρα. Μόλις κάνω να σηκωθώ αρχίζει να χοροπηδάει επειδή ξέρει ότι θα βγει βόλτα. Να ξυπνάς με τόση τρυφερότητα και να ακολουθεί τόση χαρά κι ενθουσιασμός! Κάθε πρωινό είναι ξεχωριστό, ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτόν!

Μια μικρή βόλτα κάθε πρωί κάνει πολύ καλό στην διάθεση, ξυπνάει το σώμα και το πνεύμα και τα προετοιμάζει για την υπόλοιπη μέρα με τον καλύτερο τρόπο. Μετά ακολουθεί το φαγητό του και φυσικά η ευγνωμοσύνη του. Ναι, κάθε φορά που ο σκύλος μου τελειώνει το φαγητό του έρχεται και κάθεται μπροστά μου χωρίς να ζητάει τίποτα, περιμένει απλά να τον προσέξω και μετά χαλαρώνει. Είναι σαν να με ευχαριστεί, όσο χαζό κι αν φαίνεται σε εσένα αυτό!

Πολλές φορές όπως κάθομαι έρχεται δίπλα μου και χώνει τη μουσούδα του κάτω από τον αγκώνα μου για λίγα χάδια. Ή απλά ξαπλώνει στα πόδια μου, πόσο απίστευτη αίσθηση είναι αυτό! Το μόνο που θέλει εκείνη την ώρα είναι να με νιώθει δίπλα του και είναι πολλές οι φορές που ακριβώς το ίδιο νιώθω κι εγώ.

Έπειτα είναι και οι άλλες φορές, όταν έχει όρεξη για παιχνίδια και μου κάνει τις σαχλαμαρίτσες του ή μου φέρνει τα παιχνίδια του για να καταλάβω τι θέλει. Τότε είναι που μου κάνει τα πιο τρελά νάζια, τις πιο γλυκιές ζουζουνιές και επίσης τότε είναι που με κάνει και γελάω.

Μετά είναι οι φορές που τον βλέπω να κοιμάται. Το να χαλαρώνει ένα πλάσμα στην αγκαλιά σου τόσο πολύ ώστε να κοιμάται βαθιά είναι μοναδικό. Συχνά ονειρεύεται και από τις αντιδράσεις του καταλαβαίνω ότι βλέπει στον ύπνο του ότι κυνηγάει και μετά από λίγο ότι τρώει. Μετά χαλαρώνει ακόμα περισσότερο και ροχαλίζει! Είναι τόσο αξιολάτρευτος εκείνες τις στιγμές!

Το ίδιο αξιολάτρευτος είναι κι όταν τον πηγαίνω στην παραλία και τον αφήνω ελεύθερο Μένει κοντά μου, παίζουμε και δε τον νοιάζει τίποτα άλλο. Αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και όταν συναντάμε άλλα σκυλιά δεν τους δίνει σημασία, προτιμάει να παίξει μαζί μου. Μόνο αν κάποιος (άνθρωπος ή ζώο) με πλησιάσει πολύ δίνει σημασία για να με προστατεύσει αν χρειαστεί. Και όλα αυτά χωρίς να τον έχω πάει για εκπαίδευση, μόνη μου του έμαθα 5 πράγματα για να τον ελέγχω και αυτό σημαίνει ότι δεν με υπακούει απόλυτα. Παράπονο δεν έχω όμως, στις κρίσιμες στιγμές με ακούει και φέρεται κύριος.

Πώς να μη τον λατρεύω, είναι η χαρά μου, φωτίζει τη ζωή μου ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μου. Μου δείχνει την αγάπη του με κάθε τρόπο, άλλοτε έντονα κι άλλοτε πιο απλά. Μου προσφέρει απέραντη τρυφερότητα, μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και δεν μου ζητάει τίποτα. Ταυτόχρονα ξέρει πόσο πολύ τον αγαπάω κι εγώ χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις. Η πιο πλήρης έκφραση της αληθινής ανιδιοτελούς αγάπης.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Είμαι ελεύθερη

Από πολύ μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη. Τότε δεν ήξερα από τι ήθελα να ελευθερωθώ, πολύ αργότερα το κατάλαβα. Ποτέ δεν πήγαινα με το ρεύμα, με τη μάζα. Δεν ήμουν πρόβατο γιατί όταν δεν μου άρεσε κάτι δεν το ακολουθούσα, δεν μου φαινόταν σωστό. Και ήμουν πάντα πολύ εκλεκτική στο τι μου αρέσει. Αυτό βέβαια σήμαινει ότι ήμουν και στην απ’έξω σε πολλούς τομείς, αλλά το δεχόμουν ως τίμημα για τις επιλογές μου και την επιμονή μου σε αυτές.
Τώρα είμαι ελεύθερη από πολλές απόψεις. Το μυαλό μου είναι ελεύθερο επειδή δεν κάθομαι να παραμυθιαστώ από κανέναν. Ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από τους εργοδότες, ούτε από τους φίλους, ούτε από τους έρωτες, ούτε από τους εχθρούς. Τώρα είμαι εκλεκτική στα θέματα με τα οποία ασχολούμαι. Σκέφτομαι πριν σχηματίσω άποψη, το ψάχνω από όλες τις πλευρές, κυρίως αυτές που δεν μου αρέσουν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει και ότι θα εκφράσω την άποψη που έχω, είναι εντελώς άλλο θέμα αυτό. Και όσων αφορά τους ανθρώπους, τους αφήνω να δείξουν μόνοι τους το αληθινό τους πρόσωπο, δίνω ευκαιρίες φυσικά. Ο χρόνος και οι καταστάσεις μόνο μπορούν να δείξουν τι είναι ο καθένας τους.
Το πνεύμα μου είναι ελεύθερο, δεν τάσσεται με τους απαισιόδοξους, τους αισιόδοξους, τους ρομαντικούς, τους κυνικούς, τους ρεαλιστές, τους φανατικούς, τους επαναστάτες, τους σταρχιδιστές. Με κανέναν δεν τάσσεται και από κανέναν δεν μπορεί να εγκλωβιστεί, είναι ελεύθερο το πνεύμα μου για να πορεύεται ανεμπόδιστο. Να πηδά από το ένα άκρο στο άλλο ανάλογα με το θέμα και την κατάσταση.
Η καρδιά μου είναι ελεύθερη, χτυπάει στον δικό της ρυθμό. Κλείνει τα μάτια της στα πρότυπα, τα συνηθισμένα, τα μοντέρνα, τις υποκρισίες, τις επιφανειακές χαρές. Κλείνει τ’ αυτιά της στις κλάψες, στα παρακάλια, στις εντολές, στις διαταγές, στις υποχθόνιες υποσυνείδητες υποβολές. Έχει δική της βούληση, δικό της τέμπο για να με κάνει να χορεύω. Η καρδιά μου όμως κλείνει και το στόμα της για να μη την ακούσουν άλλοι πέρα από εμένα. Οι άλλοι δεν δέχονται το ανεξάρτητο και διαφορετικό, είναι πιο συνετό να μένει κρυφό.
Η ψυχή μου... Αχ, η ψυχή μου κι αν είναι ελεύθερη! Πετά σε άλλους κόσμους, αλλάζει τα φίλτρα με τα οποία μου δείχνει τον κόσμο αυτό, παίζει συνέχεια γιατί διψάει, θέλει να τα γνωρίσει όλα και από όλες τις πλευρές! Είναι ατίθαση, παιχνιδιάρα και ναζιάρα, είναι όμως κι ευαίσθητη και τρυφερή. Αγκαλιάζει ότι βρεθεί στο δρόμο μου, ακόμα και τ’ άσχημα, το μόνο συναίσθημα που αφήνει στο τέλος είναι ευγνωμοσύνη για κάθε πράγμα που βιώνει. Ευγνωμοσύνη που είναι ζωντανή, ελεύθερη, που μπορεί να νιώθει και να συνεχίζει τα παιχνίδια της.
Είμαι ελεύθερη. Γιατί πήγα κόντρα σε κάθε λογική και ακολούθησα ένα μονοπάτι άγνωστο στους άλλους, με μόνο σύμμαχο την εμπιστοσύνη μου στη ζωή. Την πίστη στον εαυτό μου και τη σιγουριά για τα ένστικτά μου. Είμαι ελεύθερη γιατί αναγνωρίζω τα λάθη μου και υπομένω τις συνέπειες στωικά. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Είμαι ελεύθερη γιατί μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου στα μάτια. Είμαι τόσο ελεύθερη, που έχω γίνει δέσμια της ίδιας μου της ελευθερίας.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Σε πήρε από κάτω;


Μην το αφήνεις, αντιστάσου! Καταπολέμησέ το! Βρε άσε τώρα τα ΄΄δε γίνεται, δε μπορώ, δεν υπάρχει τρόπος/ελπίδα/λύση΄΄. Μια απόφαση είναι. Ναι, άκου που σου λέω! Καλά, αφού το παίζεις δύσκολος θα σου το δείξω με ένα παράδειγμα.

Πες πως έχεις νταλκάδες οποιασδήποτε φύσης, ερωτικά, εργασιακά, οικονομικά, αστρολογικά, υπαρξιακά, σου την έφερε ο Δίας και δε τον βρίσκεις για να τον κράξεις, σε ενοχλούν τα Panda που κάνουν σεξ σπάνια, σου τη σπάει που τα προφυλακτικά με γεύση καρπούζι είναι ακόμα άγουρα, διάλεξε και πάρε. Πάντως έχεις νταλκάδες, το κεφάλι βαρύ, οι ώμοι χαμηλωμένοι (όχι από καγκουριά καλέ, από τα βάσανα!), τα τσιγάρα δεν προλαβαίνουν να αναβοσβήνουν, είσαι μόνος στο σπίτι κι έχεις βλέμμα κοτόπουλου καθώς κοιτάς το άπειρο και σκέφτεσαι τα βάσανά σου.

Είμαι 90,909090% σίγουρη πως έχεις βάλει να παίζει μουσική που να εκφράζει την απελπισία σου, είτε μιλάμε για σκυλάδικα, καψουροτράγουδα, μπαλάντες παντός καιρού, κλαψιάρικες μαντινάδες, έντεχνες ποιητικές νότες, πάντως ακούς κάτι θλιμένο. Το πρώτο που προτείνω (θα έλεγα διατάζω, αλλά δε θέλω να σε τρομάξω ακόμα) είναι να το κλείσεις το ρημάδι και να πας να βάλεις το πιο ηλίθιο, χαζοχαρούμενο και γελοίο τραγούδι που μπορείς να βρεις! Στην ανάγκη άκου τα παπάκια ή τα στρουμφάκια ή ό,τι άλλο παιδικό και καρτουνίστικο είναι της μόδας τελευταία. Μη με κοιτάς εμένα με μισό μάτι, ξέρω τι λέω! Η μουσική επηρεάζει σημαντικά την διάθεση και μετά από μισή ώρα (μία για τα βαριά περιστατικά) τέτοιου είδους μουσικής θα έχεις ξεχάσει τα πάντα (ακόμα και το σημαντικό ραντεβού που είχες και ωρύεται τώρα στο τηλέφωνο!).

Αν είσαι περισσότερο του οπτικού κι έχεις βάλει να δεις καμιά ταινία κοινωνικοδραματικού περιεχομένου, πάτα στοπ και βάλε να παίζει κάτι αντιστοίχως γελοίο. Θες τον Μπομπ σφουγγαράκη, θες τους παλιούς καλούς ΑΜΑΝηδες, θες κωμωδία που έχει αφήσει εποχή, κάτι βρε παιδί μου, δεν ξέρω εγώ τα γούστα σου. Εναλλακτικά βάλε να δεις κάτι ερωτικό (σεξουαλικό ντε!) γιατί αν είσαι άντρας είσαι πολύ τυχερός και οι ορμόνες σου σε οδηγούν σε εύκολα και ευχάριστα πράγματα.

Πάμε τώρα και στα δύσκολα. Κάνε κάτι γελοίο. Κάτι εντελώς χαζό, ανούσιο, παιδιάστικο, ηλίθιο μέχρι εκεί που δεν πάει. Έλα τώρα, αφού πάντα ήθελες να δημιουργήσεις το δικό σου είδος χορού/ πολεμικής τέχνης, ή να ντυθείς αρχαίος Έλληνας/Μέγας Ναπολέων/Μέριλιν Μονρόε, ή να δοκιμάσεις να γλείψεις το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σου (τα βρέφη ρε γαμώτο, πώς το κάνουν;!). Τώρα είναι η ώρα! Θες να το παίξεις στριπτιζέζ; Κάν’το! Θες να το παίξεις βάρβαρος πολέμαρχος που πηδάει ό,τι κινείται; Ναι, κάν’το, μόνο πρόσεχε τις γάτες, γρατσουνάνε! Παίξε ντραμς με τις κατσαρόλες, ζωγράφισε με τη μαγιονέζα και την κέτσαπ, βάλε τα μαχαιροπίρουνα να κάνουν ξεδιάντροπα αίσχη, ξεκίνα έναν καβγά με το μπουκάλι του νερού, αλλά μην το παρατσατίσεις γιατί θα σε μπουγελώσει!

Αν βέβαια είσαι πολύ σφιγμένος και δεν τολμάς να κάνεις τίποτα τέτοιο ακόμα και μόνος στο σπίτι, ή αν έχεις ανακαλύψει ότι ναι, μας παρακολουθούν μέσα από μικροκάμερες κρυμμένες στις πρίζες, κάνε κάτι πιο απλό. Ξεκίνα να χαχανίζεις! Να γελάς! Ναι καλέ, με το ζόρι! Ουφφφ, μη κάνεις το δύσκολο, είναι το πιο απλό και εύκολο πράγμα! Στην αρχή θα χαχανίσεις λίγο, μετά θα αρχίσεις να γελάς σταδιακά και ο μεγάλος στόχος είναι να φτάσεις σε σημείο να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μόνος σου, χωρίς λόγο και αιτία, απλά και μόνο επειδή σε κάνει να νιώθεις ωραία και διώχνει τα μαύρα συννεφάκια απ’ το μυαλό σου. Πάμε μαζί: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Και ξανά! Πάλι! Συνέχισε λίγο ακόμα...

Τέλος κάποιες έσχατες λύσεις είναι να πάρεις τηλέφωνο κάποιον που σε κάνει πάντα να γελάς, παντού υπάρχει ένας καραγκιόζης! Ή να ντυθείς καουμπόης και να βγεις στο μπαλκόνι να κυνηγήσεις τα περιστέρια με το λάσο σου. Ή να αρχίσεις να πυροβολείς τις μύγες με το αόρατο πιστόλι σου. Ή να παίξεις κλέφτες και αστυνόμοι μέσα στο σπίτι μόνος σου κάνοντας κουτσό (όλοι οι μεγάλοι ήρωες είναι τραυματισμένοι τη στιγμή του θριάμβου τους).

Καλά, νόμιζες ότι θα με ξεγελάσεις; Το ξέρω ότι εδώ και ώρα αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνω εγώ από όλα αυτά και πώς μπορεί να τα σκέφτηκα. Να σε ενημερώσω ότι όταν είμαι σπίτι έχω τον σκύλο μου που είναι μέγας γελωτοποιός και ρίχνω τρελά γέλια. Εκτός σπιτιού, έχω φαντασία, το πιο πρόσφατο παιχνίδι που ανακάλυψα είναι όταν είμαι σταματημένη σε κόκκινο φανάρι να παίζω με το αρωματικό μπαλάκι που κρέμεται από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Όταν ανάβει πράσινο αγνοώ επιδεικτικά τους άλλους οδηγούς ή τους πεζούς που με κοιτάνε περίεργα, εγώ γελάω, αυτοί όχι. Όταν με πιάνει και είμαι σε καφετέρια εξηγώ στον καφέ μου γιατί θα τον πιω και του λέω πόσο υπέροχα με κάνει να νιώθω (αν θέλω μπορώ να γίνω πολύ παραστατική!). Και ναι, μετά από όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πάμε για καφέ!

Κάτι για εσένα


Ο εαυτός σου πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητά σου. Όχι, όχι με την έννοια του εγωισμού, με την έννοια της φροντίδας. Αν δεν είσαι εσύ καλά, πώς θα προσφέρεις στους αγαπημένους σου; Πώς θα μπορέσεις να κάνεις όσα θέλεις; Αν δεν μπορείς εσύ να προσέχεις και να φροντίζεις τον εαυτό σου, πώς θα τα καταφέρει οποιοσδήποτε άλλος;
Είναι πάρα πολύ εύκολο κολπάκι, μην πάει το μυαλό σου μακριά. Κάθε μέρα κάνε κάτι καλό για σένα. Τόσο απλό. Βρες τα πιο μικρά και εύκολα πράγματα και κάν’τα για σένα. Μπορεί να είναι ακόμα και κάτι που κάνεις έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα θα σκέφτεσαι συνειδητά ότι το κάνεις για σένα, εκεί βρίσκεται το κλειδί.
Μπορεί να είναι μια επίσκεψη στο γυμναστήριο, ένα πιο υγιεινό γεύμα, μια περιποίηση, μια μικρή αλλαγή στην εμφάνιση. Μπορείς απλά να αλλάξεις χτένισμα, δεν χρειάζεται να πας κομμωτήριο. Μπορείς να φορέσεις εκείνα τα σέξυ εσώρουχα που δε θα τα βλέπει κανένας, αλλά εσύ θα νιώθεις καλά. Μπορείς να φλερτάρεις λίγο με μια περαστική, έτσι απλά για το παιχνίδι και την τόνωση του ηθικού. Μπορείς να κάνεις μια βόλτα στον ήλιο. Ή να βρεις μια ώρα ελεύθερη για να απολαύσεις ένα ποτήρι καλό κρασί ή το αγαπημένο σου ποτό με την ανάλογη ατμόσφαιρα. Βρες οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο που θα σε ευχαριστήσει ή απλά θα κάνει καλό στον οργανισμό σου και κάν’το, δεν χρειάζεται καν να ξοδέψεις χρήματα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην το ξεχνάς και να βάζεις τη φαντασία σου να δουλέψει για να βρίσκεις κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Ίσως σου ακούγεται χαζό ή δύσκολο, αλλά δοκίμασέ το και μετά κρίνε το. Είναι απλό, εύκολο και δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνει κακό!