Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Imagination...

Photo by nextDoorARTist
It was a casual chat. And a possibility was pointed out to me. Against all odds. One in a thousand trillions. But still... there was that chance. I didn't believe it could be true. And I forgot about it. For a couple of days, at least. Then I noticed a little detail pointing in that direction. And I convinced myself to ignore it. Until I noticed one more detail. And then that idea from that casual chat grew and started becoming alive. I had to accept its existence. Still holding on to the fact that it could not be true, it wasn't anything more than one in a thousand trillions possibility. But the mind works on its own. It was processing the idea. It made plans, just in case. And more details started coming out to indicate that it might be true. Denial. Absolute denial from my part to accept it could happen. But then again, sometimes you deny something so strongly only because you are actually afraid it is real. I had the way to check but I refused to do it because I was so sure it would be a waste of time. And then I started having more and more hints that I am wrong and it is really happening. So I had to quit my resistance and check. I actually got stressed over it! This is how much the crazy idea had grown in my subconscious! As it tuns out, I was right in the beginning, shit like that only happens in books and movies.  After that I played with the idea of trying to find a way to restrain my imagination for a while, but then again, I love it for being so alive, wild, vivid! So damn convincing! It can cause me trouble, but it can also give me endless pleasure and I will pay the price for that as many times as I have to.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Cold winter evenings

Παιρνουμε σκονη ζεστης σοκολατας, βαζουμε 2 κουταλιες σουπας σε μια γαλατιερα και προσθετουμε λιγο ζεστο νερο. Ανακατευουμε καλα μεχρι να εχουμε ενα πηχτο μιγμα και μετα το βαζουμε πανω σε χαμηλη φωτια.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Βροχη...



Πεφτουν οι πρωτες ψιχαλες, ανοιγεις το βημα. Να μη βραχεις πολυ. Να μη σε προλαβει η βροχη. Τις ψιχαλες τις αντεχεις, τη βροχη ομως δε τη μπορεις. Φοβασαι μη σε πνιξει. Κοιτας ψηλα, βλεπεις τη σκια της πανσεληνου πισω απο τα συννεφα. Και καπως μαγικα, με ενα μοναδικο τροπο, το φεγγαρι σου δινει δυναμη. Ανασαινεις πιο ανετα. Ελαφραινει το βημα σου. Σειρηνες πλησιαζουν. Οι σκιες σχηματιζουν παραξενες μορφες. Σχεδον βρεχει κανονικα, αλλα εσυ εχεις φτασει, ανοιγεις την πορτα, ορμας μεσα, αναστεναζεις. Προλαβες. Γλιτωσες. Οσο κι αν ξερεις πως εισαι ασφαλης, ο ηχος της βροχης ταραζει τον υπνο σου. Σε ενοχλει. Σε ταραζει. Σου θυμιζει φοβους. Μα το πρωι που ξυπνας, λιακαδα. Επιτελους!


Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

A moment in time

Photo by tubbums32

Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ... Στιγμες... Περνουν, χανονται και δεν υπαρχει κανενας τροπος να ξαναρθουν... Στιγμες... Τις αναπολεις, τις θυμασαι και γελας, αλλες σου φερνουν θλιψη κι οι περισσοτερες απλα διαγραφονται απο τη μνημη σου. Κι εξαφανιζονται. Για παντα. Στιγμες...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Τι μενει στο τελος;

Photo nextDoorARTist
Καποιος καποτε μου ειπε οτι το πιο σημαντικο πραγμα για εναν ανθρωπο ειναι αυτο που μενει απο αυτον οταν φευγει απο τη ζωη. Κι ενω καποιοι το κυνηγουν συνειδητα, καποιοι αλλοι ασυνειδητα, ειναι τοσοι πολλοι οι τροποι για να το κανεις αυτο. Μα εγω δε θελω υστεροφημια, δε με ενδιαφερει ποιος θα ξερει τ'ονομα μου, αν χαθουν τα λογια μου, αν κανεις δε θα με θυμαται. Δε χρειαζεται να αφησω μεγαλα εργα τεχνης, μουσικες, βιβλια, επιστημονικες ανακαλυψεις, δε χρειαζεται να κανω κατι μεγαλο για να θυμιζει οτι υπηρξα στον κοσμο αυτο. Το στιγμα μου το εχω ηδη βαλει, ειναι οι μικρες και μεγαλες αλλαγες που προκαλεσα σε ορισμενους ανθρωπους. Ακομα κι αν αργοτερα βγηκαν απο τη ζωη μου. Ακομα κι αν παψουν να θυμουνται οτι εγω ημουν η αιτια για την αλλαγη τους, η ιδια η αλλαγη και ο τροπος που επηρεασε τη ζωη τους και κατ΄επεκταση και τη ζωη των γυρω τους, αυτο μονο ειναι που εχει σημασια και αξια. 

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Με κουραζεις...

Ειναι καποια ατομα που λιγη μολις ωρα μαζι τους σε κανει να αισθανεσαι εξαντλημενος, σαν να σου εχουν απορροφήσει ολη σου την ενεργεια. Φυσικα δεν αντιλαμβανονται οτι εχουν αυτη την επιδραση στους αλλους και σιγουρα δε θα τους αρεσε αν το συνειδητοποιουσαν. Ομως, αληθεια, ακομα κι αν ειναι καποιος που συμπαθεις, ειναι πολυ δυσκολο να βρισκεσαι με ενα τετοιο ατομο. Δε ξερεις πως θα το διαχειριστεις, τι να κανεις, σε κυριευει η ταση να απομακρυνθεις οσο πιο συντομα γινεται, να προλαβεις να σωσεις ο,τι μπορεις απο την ενεργεια σου. Δυστυχως αυτο δεν ειναι παντα εφικτο και δε μιλαω μονο για λογους ευγενειας. Και δυστυχως, αν εισαι ενα απο αυτα τα ατομα, θα το καταλαβεις πολυ αργα, οταν πλεον ολα τα ατομα που θα ηθελες να εχεις κρατησει στη ζωη σου θα σε εχουν βγαλει απο τη δικη τους. Γιατι, οσο κι αν σε συμπαθουν ή εκτιμουν, δεν αντεχουν αυτο το συναισθημα της ενεργειακης εξαντλησης που τους προκαλεις, οσο κι αν αυτο συμβαινει αθελα σου. 
Ισως ακομα κι αυτο το κειμενο να εχει την ιδια επιδραση, αλλα αφησα το καλο κομματι για το τελος. Υπαρχει και το αντιθετο ειδος ανθρωπων, αυτο που σε κανει να νιωθεις ανεβασμενος και γεματος, σου δινει την αισθηση οτι η ζωη ειναι ομορφη και εισαι ικανος για σπουδαια πραγματα. Ειναι τα ατομα που τραβανε τους αλλους γυρω τους σαν μαγνητης, απλα και μονο με την παρουσια τους, χωρις καμια προσπαθεια κι επιτηδευση. Και ειναι οι ανθρωποι αυτοι που θελεις να τους κρατησεις στη ζωη σου απο την αρχη της γνωριμιας σου μαζι τους, χωρις να αντιλαμβανεσαι πληρως τους λογους. 
Ειμαι πολυ τυχερη. Ή απλα, πολυ αξιαγαπητη. Γιατι ενω ανηκα για καποιο διαστημα στην πρωτη κατηγορια, οι ανθρωποι που ειχα στη ζωη μου δεν ετρεξαν μακρια μου και δεν με απεκλεισαν απο τη ζωη τους. Βεβαια, προϋπηρχαν στη ζωη μου. Αυτοι που εμφανιστηκαν στη διαρκεια αυτης μου της περιοδου, δεν θελησαν να μεινουν και δε τους κατηγορω. Τωρα ομως που τα βλεπω καθαρα ολα αυτα, τωρα που εχω παψει να ανηκω στην πρωτη κατηγορια, θα κανω ο,τι μπορω για να μην ξαναβρεθω εκει. Και ισως, καπως, καπου, να καταφερω να βγαλω και καποια αλλα ατομα απο αυτη την κατασταση. Αρκει να θελουν να καταλαβουν. 

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Where is my peace?

Ειναι μερες τωρα που σαλευει μεσα μου μια σκεψη, ή μαλλον πολλες σκεψεις. Ηθελα να γραψω ενα ποστ για την σιωπη, για την ηρεμια των διακοπων μου, για την απιστευτη αισθηση του να σε αγκαλιαζει η θαλασσα ξανα, να σε καλωσοριζει η γνωριμη παραλια που ομορφυνε τοσες νυχτες πριν απο ενα χρονο, ολα τα μερη και οι μυρωδιες και ο ουρανος και οι αναμνησεις που γλυκαινουν το καθε σου βημα οταν επιστρεφεις σε ενα μερος οπου εζησες πολλα. Ηθελα να γραψω για την τεραστια αντιθεση που υπαρχει με το Λονδινο, οπου ολα ειναι τοσο εντονα και θορυβωδη και τελικα αυτο με εχει μπλοκαρει και δε μπορω να γραψω, πώς να πιασεις το πνευμα των διακοπων οπου επικρατουσε η γαληνη, που τη σιωπη την εσπαζαν μονο τα κυματα της θαλασσας, οταν εδω ακους συνεχεια ελικοπτερα, σειρηνες, καυγαδες, μουσικες, φωνες, παιδια, αυτοκινητα, καμια ωρα της μερας και της νυχτας δεν ειναι ησυχη εδω. Ολα ειναι τοσο γεματα εδω! Ακομα κι οταν πας μια βολτα στο παρκο, παρ'ολο που μπλοκαρονται ολοι οι ηχοι της πολης, οι εικονες ειναι πολυ εντονες, πολυ γεματες, θα ακουσεις παρεες να γελανε και να πειραζονται, σκυλια να παιζουν, παιδια να ανακαλυπτουν, γαληνη δε θα βρεις ευκολα. Και μη το παρεις στραβα, δεν ειναι απαραιτητα κακο αυτο. Απλα, ειναι διαφορετικο. Δεν μπορει να ησυχασει το μυαλο σου. Δεν μπορει να γαληνεψει η ψυχη σου. Δε μπορεις να αφεθεις και να χαλαρωσεις, οχι οπως στην θαλασσα στα βραδινα μπανια κατω απο τη φεγγαραδα. Θελω να πιστευω πως καποια στιγμη θα καταφερω να το γραψω, να το ντυσω λιγο πιο ομορφα και να το παρουσιασω τοσο γλυκο οσο το αισθανομαι. Αν θελω να ειμαι ειλικρινης βεβαια, μαλλον θα χαθει, οπως και τοσες αλλες σκεψεις που ερχονται λιγο πριν το υπνο και χανονται μεχρι το πρωι... 

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Να χανεσαι μεσα στη ζωη σου

Photo by nextDoorARTist
Δεν ειναι κακο να εχεις χαθει, αρκει να χαθηκες απο επιλογη σου. Να χανεσαι μεσα στη ζωη σου. Να ζεις. Να ακολουθεις τις επιθυμιες σου. Να πηγαινεις εκει που θελεις. Να ακολουθεις τη διαισθηση σου. Να μη χανεις επαφη με τον εαυτο σου. Να μη σε φοβιζει η μοναξια. Να πεφτεις και να ξανασηκωνεσαι, μονος σου. Να ξερεις οτι ηταν συνεπεια των επιλογων σου και να το δεχεσαι. Να μην αφηνεις αλλους να επιλεγουν για σενα. Να μη σε παρασυρει το ρευμα των ανθρωπων, της μοδας, της κοινωνιας. Να σε παρασυρουν τα ονειρα σου, τα παθη σου, η τρελα σου. Να σε οδηγει μια ξαφνικη εμπνευση που ειχες, να μη σε οδηγει η ματαιοδοξια. Να μη φοβασαι το σκοταδι. Να εχεις επιθυμιες εντελως δικες σου, οχι αυτες που σου πουλανε με το ζορι. Να ταραζεις τα νερα κανοντας το αντιθετο απο το αναμενομενο, για να δεις τι θα γινει. Να προκαλεις τον εαυτο σου για να δεις μεχρι που μπορεις να φτασεις. Να αφηνεσαι στα παθη σου, να κανεις λαθη, να αρπαζεις ευκαιριες, να κανεις τρελες, να τολμας, να ρισκαρεις. Να μην ξερεις τι σημαινει 'το ρευμα των καιρων'. Να μην αποφασιζεις υπολογιζοντας τη γνωμη των αλλων. Να μην μαζευεις πικρα μεσα σου. Να μη ψαχνεις παντα 'μια σειρα' στη ζωη σου. Να ψαχνεις να νιωθεις καλα. Να μη σε νοιαζει τι θα μπορουσες να εχεις, να σε νοιαζει τι θα ηθελες να εχεις. Να εισαι ολιγαρκης επειδη οι επιθυμιες σου εχουν νοημα για σενα, πνευματικη ή αισθηματικη αξια. Να μη σπαταλας το χρονο σου ψαχνοντας το νοημα της ζωης, να τον αξιοποιεις ζωντας τη ζωη σου. Να μην ζεις συνεχεια στα κοκκινα, να σου δινεις χρονο να ηρεμεις και να ανασυγκροτεισαι. Να κανεις παυσεις. Να ψαχνεις απολαυσεις. Να μην ξεχνας οτι αν δε σε φροντισεις καλα, δε θα μπορεις να κανεις τιποτα, ουτε οσα πρεπει, ουτε οσα θελεις. Να μην ξεχνας οτι αν δε σε φροντισεις καλα, κανεις αλλος δε θα το κανει για σενα. Να μη φοβασαι να ζητας, να μη δισταζεις να δινεις. Να μη ξεχνας να γελας, να χαμογελας και να ονειρευεσαι. Ακου την καρδια σου πως χτυπαει. Μην αφηνεις την προσπαθεια της να παει στραφι. Να αγαπας, πρωτα απ'ολα τον εαυτο σου. Οχι με την εγωιστικη αγαπη, αλλα με την πραγματικη, αγνη, ουσιαστικη αγαπη. Με την αγαπη που θα σε βγαζει σε καλο δρομο, οσες φορες κι αν χαθεις. Να μη φοβασαι να χανεσαι, να προσεχεις μονο να χανεσαι μεσα στη ζωη σου και να μη χανεις τον εαυτο σου.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Bad city

Ειναι μερικες φορες, συνηθως οταν ειμαι κουρασμενη, που κοιταζω την πολη γυρω μου και νιωθω οτι μου αποροφα ολη μου την ενεργεια. Ειναι σχεδον σαν να το βλεπω, σαν να το νιωθω. Και με πιανει φοβος, τρομος, γιατι εχω την αισθηση οτι οταν δεν θα εχω αλλη ενεργεια να της δωσω, θα με αποροφησει κι εμενα. Και μετα λεω στον εαυτο μου οτι δε φταιει η πολη, δικο μου ειναι το θεμα. Για τις επιλογες μου. Για τον τροπο που σκεφτομαι, για τον τροπο που ζω. Για το οτι παντα επιθυμω πραγματα που δεν μπορω να εχω. Κι ανθρωπους. Και οταν σε τριγυριζει ενα ατελειωτο μουντρο γκριζο που δεν αφηνει τιποτα να το διαπερασει, ολα τα αισθανεσαι πιο βαρια. Ολα σε πνιγουν. Ολα ειναι πιο εντονα σε αυτη την πολη. Οι χαρες, οι λυπες. Οι ομορφιες, οι ασχημιες. Οι ανθρωποι. Τα κτηρια. Οι μυρωδιες. Οι ηχοι. Ολα και ολοι κανουν οτι μπορουν για να ξεχωρισουν, αναμεσα σε 8μιση εκατομυρια ανθρωπους πρεπει να κανεις κατι πολυ εντονο για να ξεχωρισεις. Αλλα μερικες φορες... ειναι πολυ κουραστικο να ζεις μεσα σε ολο αυτο. Ειναι εξαντλητικο, ειναι σαν να σε αποροφα και να χανεσαι μεσα του χωρις να συνειδητοποιεις τι συμβαινει. Αυτες τις φορες δε μου αρεσει που ειμαι εδω. Αλλα ακομα και τοτε... ακομα και κατι τοσο μελαγχολικο, εχει κατι απο την αιγλη και τη μεγαλοπρεπεια της πολης.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

2671km far




Και τι σημαινουν 2671 χιλιομετρα; Σημαινουν οτι οταν επισκεπτεσαι τον τοπο σου, ειναι παρα πολλα αυτα που θα βρεις αλλαγμενα. Σημαινει οτι χανεις καποια επεισοδια απο τις ζωες των ανθρωπων που αγαπας. Καλη η τεχνολογια, αλλα ποτε δεν ειναι το ιδιο με το να εισαι εκει. Αλλη αισθηση της βιντεοκλησης μεσω διαδικτυου κι αλλη η αισθηση να παιρνεις καποιον στο κινητο και να ξερεις οτι ειναι στην ιδια ζωνη ωρας, στην ιδια χωρα.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Η δυναμη της αδυναμιας σου

Photo by nextDoorARTist
Ειναι μερικοι ανθρωποι που ειναι παρα πολυ δυνατοι. Και που δεν το ξερουν. Δεν μπορουν να το δουν. Δεν συνειδητοποιουν τι κανουν οταν κωμικοποιουν τις εμπειριες τους, οταν τερματιζουν την υπερβολη σε καποιες αντιδρασεις τους, οταν τραγικοποιουν 'μικρα' πραγματα. Με ολες αυτες και αλλες αντιστοιχες συμπεριφορες και αντιδρασεις τους, σπανε τη θλιψη, τη δυστυχια, την οποιαδηποτε αρνητικοτητα της εκαστοτε καταστασης. Μηδενιζουν την πραγματικη δυστυχια τους με το να την μετατρεπουν σε κατι κινηματογραφικο ή μυθιστοριματικο. Αλλα δεν το κανουν συνειδητα. Ειναι ο τροπος που λειτουργει η ψυχολογια τους, ισως το υποσυνειδητο τους. Και για αυτον ακριβως τον λογο πιανει. 

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Μη μου λες αντιο


Εχοντας την ταση να φευγω, εχω ζησει αρκετους αποχαιρετισμους. Μερικοι σε αγγιζουν, καποιοι αλλοι ειναι πολυ δυσκολοι, τοσο που ενα μερος σου θα προτιμουσε να μη συμβουν, απλα να φυγεις και να σου μεινει η αισθηση πως ειναι ενα συντομο διαλειμα. Και ειναι μερικοι ανθρωποι

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Κλειδωμενες σκεψεις


Ξερεις, ειναι καποια πραγματα που ακομα και στον εαυτο σου δισταζεις να παραδεχτες οτι τα σκεφτεσαι. Μερικα πραγματα που πιστευεις οτι δε θα μπορουσες να πεις ποτε και σε κανεναν. Ισως να δισταζες ακομα και να τα γραψεις σε ενα ημερολογιο. Επειδη, οσο δεν διατυπωνονται σε λεξεις, ειναι πολυ πιο ευκολο να τα αγνοησεις. 

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

What if?


Ειναι καποιες στιγμες που αναρωτιεμαι τι θα μπορουσε να εχει συμβει.
Ποσο διαφορετικα θα μπορουσαν να ειναι τα πραγματα.
Τι εξελιξη θα υπηρχε αν σε ειχα γνωρισει σε διαφορετικη στιγμη.
Υπο διαφορετικες συνθηκες.

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Στρουθοκαμηλισμος



Ειναι τοσο εξωφρενικα, διαβολικα ευκολο το να κλεινεις τα ματια σου στην πραγματικοτητα. Να γυρνας την πλατη σε μια κατασταση και να την αγνοεις μεχρι να διορθωθει απο μονη της. Ειναι τοσο δελεαστικο το να κρυβεσαι με την πεποιθηση οτι εφ'οσον αγνοεις κατι, αυτο παυει να υπαρχει. Συνεχιζεις την καθημερινοτητα σου κανονικα,

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Ελληνα, συλληπητηρια

Ποτε δεν ειχα ασχοληθει με τους πολιτικους. Ποτε δεν τους εμπιστευτηκα. Ποτε δεν περιμενα οτι θα ερχοταν η μερα που θα ημουν στη δουλεια και το μυαλο μου θα ηταν στο τι ψηφισαν. Υπολογιζα συνεχως την ωρα για να μπορεσω να δω τι εγινε, να μαθω το αποτελεσμα μεσω διαδικτυου.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Σιωπη

Εισαι μακρια, αλλα ξερεις οτι κατι δεν παει καλα.
Μπορεις κι ακους τη σιωπη μου.
Ερμηνευεις τους αντιπερισπασμους μου.
Κι εχεις την υπομονη να περιμενεις. Να λυσω τη σιωπη μου.
Και εχεις την επιμονη. Να με ξαναφερεις σε επαφη. Με τον εαυτο μου. 
Και ξερεις γιατι στρεφω την προσοχη μου μακρια απο την πραγματικοτητα.
Και καθως με πιεζεις να την αντικρυσω, μου δειχνεις οτι μπορω να εχω ενα στηριγμα.
Ξερεις οτι ειναι σκληρο αυτο που κανεις.
Ξερω πως πρεπει να γινει. Ξερω οτι κανεις αλλος δε θα μπορουσε να με επαναφερει.
Ξερεις ομως... δε νομιζω πως μπορω να το αντιμετωπισω ακομα.
Αλλα σ'ευχαριστω. Που ακους τη σιωπη μου.