Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Weird day coming my way

Πλησιάζει η μέρα των γενεθλίων μου και ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι περίεργα πράγματα. Όχι, δεν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω ούτε ψάχνω για ρυτίδες, ένας περιπτεράς μου είχε πει ότι δεν θα κάνω ρυτίδες επειδή δεν κατσουφιάζω. Σκέφτομαι πόσα πολλά είναι τα χρόνια που μετράω, κι ας το βρουν ανόητο οι μεγαλύτεροι. Σκέφτομαι ότι είναι πολύς καιρός 26 χρόνια και πόσα πολλά έχουν γίνει μέσα σε αυτά. Πόσα έχουν γίνει στον κόσμο, όχι πόσα έκανα εγώ. Αν το δεις με αυτή την άποψη, είναι πάρα πολλά χρόνια.

Έγιναν πολλές μεγάλες αλλαγές μέσα σε αυτά τα χρόνια. Έζησα την αλλαγή που έκανε τα παιδιά να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο Την εμφάνιση και διάδοση των Η/Υ και των κινητών τηλεφώνων. Λίγο αργότερα την διάδοση του διαδικτύου. Την εμφάνιση του AIDS, τη διάδοση των ναρκωτικών. Την σταδιακή αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας Την αλλαγή που έκανε τον ήλιο εχθρό, το σοκ την πρώτη φορά που η θερμοκρασία άγγιξε τους 39 βαθμούς Κελσίου. Την διάδοση της ανακύκλωσης στην Ελλάδα. Την εμφάνιση της ξαφνικής επιθυμίας όλων για καλύτερα ρούχα,αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά και υπολογιστές. Την διάδοση των πιστωτικών καρτών και των τραπεζικών δανείων. Την διάδοση των σπουδών στο εξωτερικό. Την απενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας Την προσπάθεια της Ελλάδας να το παίξει Hollywood όπου ο καθένας μπορεί να γίνει διάσημος. Την απομυθοποίηση των πανεπιστημιακών σπουδών. Την απενοχοποίηση του διαζυγίου. Την εμφάνιση της ιδέας ΄΄ελεύθερη σχέση΄΄ και την αλλαγή των γυναικών από το ρόλο της δύσκολης στο ρόλο της κυνηγού και της απελευθερωμένης γυναίκας που προτιμάει τις σχέσεις της μιας νύχτας. Την κατάργηση του ονείρου για μια καλή δουλειά, οικογένεια με παιδιά και ένα όμορφο σπίτι και την αντικατάστασή του με το όνειρο για λαμπρή καριέρα, σπίτι, εξοχικό, χλιδάτο αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα-αξεσουάρ, gadget τελευταίας τεχνολογίας και απεριόριστους έρωτες χωρίς δεσμεύσεις. Α, και φήμη φυσικά γιατί κάθε Έλληνας πιστεύει ότι είναι κάποιος σημαντικός.

Πολλά έγραψα κι ακόμα τίποτα δεν είπα. Αν συνεχίσω όμως, δεν θα ‘χω τελειωμό. Το θέμα είναι ότι σκέφτομαι τον κόσμο όπως ήταν όταν ήμουν μικρή και τον συγκρίνω με τον κόσμο όπως είναι τώρα. Στην αρχή οι αλλαγές γινόταν αργά, ο κόσμος είχε χρόνο να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα. Μετά οι αλλαγές επιταχύνθηκαν και κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε και πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα. Οι αλλαγές βέβαια συνεχίζονται, αλλά πλέον όλοι έχουν προσαρμοστεί στο ότι ζουν μια συνεχή αλλαγή. Αναρωτιέμαι, αν τώρα ο κόσμος μου φαίνεται τόσο διαφορετικός από αυτό που ήταν πριν 15-20 χρόνια, πώς θα μου φαίνεται σε άλλα τόσα; Θα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και θα μου φαίνονται τόσο μακρινά και οπισθοδρομικά όσο αυτά που περιγράφουν τα βιβλία του Μεσαίωνα;

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Follow me, follow you

Έχει μόλις μερικούς μήνες που χρησιμοποιώ το twitter, οπότε δεν μπορώ να πω ότι κατέχω πλήρως όλες τις λειτουργίες του και τους κανόνες του. Κάποια πράγματα όμως μου έχουν κάνει εντύπωση. Όπως για παράδειγμα η υπόθεση του follow. Με ποια λογική εκνευρίζεται κάποιος αν δεν ανταποδώσεις το follow που σου έκανε και μάλιστα εντός 24 ωρών; Με ποια λογική τον ενοχλεί το unfollow; Με ποια λογική το follow θεωρείται χάρη;
Η δική μου λογική είναι ότι θα κάνω follow κάποιον επειδή μου αρέσουν αυτά που γράφει ή με ενδιαφέρει ο τομέας με τον οποίο ασχολείται. Δεν το κάνω για να μου κάνει κι αυτός follow και να μπορώ μετά να λέω ότι έχω followers! Και φυσικά όταν μου κάνουν unfollow δεν ψάχνω το πώς και το γιατί και οπωσδήποτε δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Αυτά τα κομπλεξικά ποτέ δεν τα κατάλαβα, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην κοινωνική ζωή. Γιατί προσωπικά το θεωρώ κόμπλεξ να προσπαθείς να μαζεύεις followers απλά για να τους έχεις και να χαίρεσαι. Ειδικά αν δεν γράφεις τίποτα της προκοπής! Δε λέω, φυσικά κι εγώ γράφω σαχλαμαρίτσες, αλλά όχι συνέχεια και όχι αποκλειστικά Πού και πού βάζω και τίποτα που θεωρώ ενδιαφέρον, χρήσιμο, περίεργο, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο αξιόλογο.
Τι να πω, δεν ξέρω, νόμιζα ότι το twitter έχει να κάνει με την ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω ως διαγωνισμό κοινωνικότητας. Κάτι τέτοιες ώρες νομίζω ότι είμαι σε εντελώς άλλο κόσμο, λίγο πιο ουτοπικό και ρομαντικό από τον κόσμο των άλλων.

Don’t bring them back!



Βγήκε πάλι το θεματάκι με τα μάρμαρα του Παρθενώνα στη φόρα και άρχισαν όλοι να έχουν άποψη, να φωνάζουν και να το παίζουν ευαισθητοποιημένοι για τα αρχαία. Μπάστα λίγο, να το συζητήσουμε πρώτα! Πριν αρχίσεις να μπαίνεις σε όλα τα σχετικά γκρουπάκια του
facebook και να προωθείς τα σχετικά e-mail και μηνύματα που βρίσκεις, μήπως σου πέρασε απ’το μυαλό να το ψάξεις λίγο το θέμα; Γιατί το 95% όσων αντιγράφουν και προωθούν τα προαναφερθέντα μηνύματα και γράφουν διάφορα σαχλά σχόλια, δεν ξέρουν τίποτα για το όλο θέμα.
Πρώτο και καλύτερο το ότι γράφουν σχόλια του τύπου “ferte ta piso sti xora pou anikoun”, “I thesi tous einai stin ellada” και άλλα αντίστοιχα χαριτωμένα. Πλάκα μου κάνεις;!; Θες να το παίξεις ευαισθητοποιημένος Έλληνας εσύ που δεν καταδέχεσαι να γράψεις με ελληνικά γράμματα; Μιας και σε βλέπω τόσο φουντωμένο και πωρωμένο με το θέμα, μήπως τυχαίνει να ξέρεις για ποια κομμάτια μιλάμε ακριβώς, ποιος τα έφτιαξε και πότε; Μήπως τυχαίνει να ξέρεις πώς βρέθηκαν εκεί και γιατί μένουν εκεί τόσα χρόνια; Μήπως περιμένεις να πιστέψω ότι αν έρθουν θα πας να τα δεις; Εσύ που κοροϊδεύεις τους τουρίστες όταν τους βλέπεις να τρέχουν από μνημείο σε μνημείο με το βιβλιαράκι στο χέρι, τους τουρίστες που μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών τους εδώ μαθαίνουν περισσότερα για την αρχαία Ελλάδα απ’ όσα ξέρεις εσύ που γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζεις εδώ. Εσύ θα φωνάξεις και θα «απαιτήσεις να ολοκληρωθεί το μνημείο»; Εσύ που όταν σε ρωτάνε τι υπάρχει στον τάδε αρχαιολογικό χώρο απαντάς χαμογελώντας ηλίθια «κάτι πέτρες»;
Μια ζωή τα ίδια σε αυτή τη χώρα, σου πετάνε ένα θέμα για να σου φουσκώσουν τα μυαλά και να ασχοληθείς με αυτό κι εσύ τσιμπάς σαν καλό ψαράκι και ακολουθείς σαν συνετό πρόβατο παπαγαλίζοντας τις μπουρδολογίες του καθενός που συνήθως είναι μισές αλήθειες, αυτό το μισό που μας συμφέρει πάντα. Το ότι αυτό το μισό δεν έχει συνοχή και το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από φράσεις τύπου σλόγκαν/συνθήματος ποτέ δεν ενοχλεί κανέναν, δεν βάζει κανέναν σε σκέψεις. Εσύ τάσσεσαι υπέρ αυτού που (σου λένε ότι) είναι το δίκιο της χώρας σου και το διαδίδεις από ‘δω κι από κει νιώθοντας περήφανος από πάνω που ασχολείσαι με το θέμα και που σκουντάς και τους διπλανούς σου να ξυπνήσουν και να κάνουν τα ίδια με σένα.

Don
t bring them back, αφήστε τα εκεί που είναι, σε μια χώρα που τα εκτιμά, τα σέβεται, τα συντηρεί και τα προφυλάσσει όπως πρέπει και όπως τους αρμόζει.

Υ.Γ. Αρχικά σκόπευα να βάλω τους ανάλογους συνδέσμους, αλλά αποφάσισα ότι όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά ξέρει ήδη τα πράγματα κι αν δεν ξέρει θα μπει στη διαδικασία να ψάξει.

Η ηρεμία της δύναμης



Όταν την γνωρίζεις σου κάνει εντύπωση η απόλυτη ηρεμία της. Το πρόσωπό της εκφράζει μια εσωτερική γαλήνη που τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει. Μόνο αν τη γνωρίσεις καλά και την παρατηρήσεις θα καταλάβεις ότι δείχνει να κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος μέσα της. Καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι κρυμμένο βαθιά, ότι αυτή η ηρεμία καλύπτει σημάδια από κάτι πολύ άσχημο. Όχι, δεν είναι επιφανειακή ή ψεύτικη η ηρεμία της, είναι πέρα για πέρα αληθινή, είναι η απόδειξη για το πόσο δυνατός άνθρωπος είναι.
΄΄Πέρασα μέσα από την κόλαση και βγήκα χαμογελώντας Κανείς δεν ξέρει για αυτό, αλλά προτιμώ να μη μιλάω για δυσάρεστα πράγματα. Μόνο για όμορφα πράγματα θέλω να μιλάω΄΄. Αυτό μόνο είπε κάποτε. Και μόνο στη λέξη «κόλαση» σκοτείνιασε το βλέμμα της. Είναι αλήθεια ότι ήταν κόλαση, ήμουν εκεί και ξέρω. Όμως δεν έσπασε. Διατήρησε την ψυχή της ζωντανή, αλώβητη. Κατάφερε να ξεπεράσει το θυμό, την οργή, τον πόνο, τη θλίψη. Νίκησε το «Γιατί;» και το άδικο που την έτρωγε, ξεγλίστρησε από τη επιθυμία για εκδίκηση. Εδώ φαίνεται η πραγματική δύναμη του ανθρώπου. Όταν περνά ένα μαρτύριο και καταφέρνει να κρατήσει την ψυχή του καθαρή. Ούτε κακία, ούτε μίσος, ούτε θυμός, τίποτε από αυτά δεν έμεινε.
Θα σε ακούσει και θα σε παρηγορήσει αν χρειαστεί, έχει τρομερή κατανόηση, μπορεί να δει ίσια στο βάθος της ψυχής σου και να σε καταλάβει. Θα σου σταθεί, αλλά δεν θα εκπλαγεί ό,τι κι αν της πεις. Η κακία, το μίσος, ο πόνος, δεν την εντυπωσιάζουν πια. Τα έχει δει και τα έχει ζήσει. Όλα είναι αναμενόμενα. Όλα είναι πιθανά και μάλιστα τα πιο άσχημα είναι και τα πιο πιθανά.
Εσύ όμως δεν θα μπορέσεις να δεις μέσα της, δε θα σε αφήσει. Δε θα σου μιλήσει ποτέ για κάτι άσχημο που της συμβαίνει, θα το περάσει μόνη της, κρυφά. Έτσι είναι. Γιατί είναι δυνατή, όλοι αυτό ξέρουν, αυτό βλέπουν. Δεν μπορεί να τους απογοητεύσει Δεν μπορεί να γείρει σε έναν ώμο για να κλάψει, δεν μπορεί να ζητήσει ένα χάδι ή μια αγκαλιά, λίγη τρυφερότητα ή παρηγοριά.

My personal sunshine


Καθώς αρχίζω να ξυπνάω και αλλάζω πλευρό ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το νινί μου. Ο Έκτωρας έχει έρθει ως συνήθως κι έχει ξαπλώσει δίπλα μου. Αντιλαμβάνεται αμέσως ότι ανοίγω τα μάτια μου και με κοιτάζει με αυτό το απίστευτο βλέμμα της απόλυτης προσήλωσης. Μου γλείφει τα χέρια σαν να μου λέει ότι με περίμενε να ξυπνήσω εδώ και ώρα. Μόλις κάνω να σηκωθώ αρχίζει να χοροπηδάει επειδή ξέρει ότι θα βγει βόλτα. Να ξυπνάς με τόση τρυφερότητα και να ακολουθεί τόση χαρά κι ενθουσιασμός! Κάθε πρωινό είναι ξεχωριστό, ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτόν!

Μια μικρή βόλτα κάθε πρωί κάνει πολύ καλό στην διάθεση, ξυπνάει το σώμα και το πνεύμα και τα προετοιμάζει για την υπόλοιπη μέρα με τον καλύτερο τρόπο. Μετά ακολουθεί το φαγητό του και φυσικά η ευγνωμοσύνη του. Ναι, κάθε φορά που ο σκύλος μου τελειώνει το φαγητό του έρχεται και κάθεται μπροστά μου χωρίς να ζητάει τίποτα, περιμένει απλά να τον προσέξω και μετά χαλαρώνει. Είναι σαν να με ευχαριστεί, όσο χαζό κι αν φαίνεται σε εσένα αυτό!

Πολλές φορές όπως κάθομαι έρχεται δίπλα μου και χώνει τη μουσούδα του κάτω από τον αγκώνα μου για λίγα χάδια. Ή απλά ξαπλώνει στα πόδια μου, πόσο απίστευτη αίσθηση είναι αυτό! Το μόνο που θέλει εκείνη την ώρα είναι να με νιώθει δίπλα του και είναι πολλές οι φορές που ακριβώς το ίδιο νιώθω κι εγώ.

Έπειτα είναι και οι άλλες φορές, όταν έχει όρεξη για παιχνίδια και μου κάνει τις σαχλαμαρίτσες του ή μου φέρνει τα παιχνίδια του για να καταλάβω τι θέλει. Τότε είναι που μου κάνει τα πιο τρελά νάζια, τις πιο γλυκιές ζουζουνιές και επίσης τότε είναι που με κάνει και γελάω.

Μετά είναι οι φορές που τον βλέπω να κοιμάται. Το να χαλαρώνει ένα πλάσμα στην αγκαλιά σου τόσο πολύ ώστε να κοιμάται βαθιά είναι μοναδικό. Συχνά ονειρεύεται και από τις αντιδράσεις του καταλαβαίνω ότι βλέπει στον ύπνο του ότι κυνηγάει και μετά από λίγο ότι τρώει. Μετά χαλαρώνει ακόμα περισσότερο και ροχαλίζει! Είναι τόσο αξιολάτρευτος εκείνες τις στιγμές!

Το ίδιο αξιολάτρευτος είναι κι όταν τον πηγαίνω στην παραλία και τον αφήνω ελεύθερο Μένει κοντά μου, παίζουμε και δε τον νοιάζει τίποτα άλλο. Αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και όταν συναντάμε άλλα σκυλιά δεν τους δίνει σημασία, προτιμάει να παίξει μαζί μου. Μόνο αν κάποιος (άνθρωπος ή ζώο) με πλησιάσει πολύ δίνει σημασία για να με προστατεύσει αν χρειαστεί. Και όλα αυτά χωρίς να τον έχω πάει για εκπαίδευση, μόνη μου του έμαθα 5 πράγματα για να τον ελέγχω και αυτό σημαίνει ότι δεν με υπακούει απόλυτα. Παράπονο δεν έχω όμως, στις κρίσιμες στιγμές με ακούει και φέρεται κύριος.

Πώς να μη τον λατρεύω, είναι η χαρά μου, φωτίζει τη ζωή μου ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μου. Μου δείχνει την αγάπη του με κάθε τρόπο, άλλοτε έντονα κι άλλοτε πιο απλά. Μου προσφέρει απέραντη τρυφερότητα, μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και δεν μου ζητάει τίποτα. Ταυτόχρονα ξέρει πόσο πολύ τον αγαπάω κι εγώ χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις. Η πιο πλήρης έκφραση της αληθινής ανιδιοτελούς αγάπης.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Είμαι ελεύθερη

Από πολύ μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη. Τότε δεν ήξερα από τι ήθελα να ελευθερωθώ, πολύ αργότερα το κατάλαβα. Ποτέ δεν πήγαινα με το ρεύμα, με τη μάζα. Δεν ήμουν πρόβατο γιατί όταν δεν μου άρεσε κάτι δεν το ακολουθούσα, δεν μου φαινόταν σωστό. Και ήμουν πάντα πολύ εκλεκτική στο τι μου αρέσει. Αυτό βέβαια σήμαινει ότι ήμουν και στην απ’έξω σε πολλούς τομείς, αλλά το δεχόμουν ως τίμημα για τις επιλογές μου και την επιμονή μου σε αυτές.
Τώρα είμαι ελεύθερη από πολλές απόψεις. Το μυαλό μου είναι ελεύθερο επειδή δεν κάθομαι να παραμυθιαστώ από κανέναν. Ούτε από τα ΜΜΕ, ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από τους εργοδότες, ούτε από τους φίλους, ούτε από τους έρωτες, ούτε από τους εχθρούς. Τώρα είμαι εκλεκτική στα θέματα με τα οποία ασχολούμαι. Σκέφτομαι πριν σχηματίσω άποψη, το ψάχνω από όλες τις πλευρές, κυρίως αυτές που δεν μου αρέσουν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει και ότι θα εκφράσω την άποψη που έχω, είναι εντελώς άλλο θέμα αυτό. Και όσων αφορά τους ανθρώπους, τους αφήνω να δείξουν μόνοι τους το αληθινό τους πρόσωπο, δίνω ευκαιρίες φυσικά. Ο χρόνος και οι καταστάσεις μόνο μπορούν να δείξουν τι είναι ο καθένας τους.
Το πνεύμα μου είναι ελεύθερο, δεν τάσσεται με τους απαισιόδοξους, τους αισιόδοξους, τους ρομαντικούς, τους κυνικούς, τους ρεαλιστές, τους φανατικούς, τους επαναστάτες, τους σταρχιδιστές. Με κανέναν δεν τάσσεται και από κανέναν δεν μπορεί να εγκλωβιστεί, είναι ελεύθερο το πνεύμα μου για να πορεύεται ανεμπόδιστο. Να πηδά από το ένα άκρο στο άλλο ανάλογα με το θέμα και την κατάσταση.
Η καρδιά μου είναι ελεύθερη, χτυπάει στον δικό της ρυθμό. Κλείνει τα μάτια της στα πρότυπα, τα συνηθισμένα, τα μοντέρνα, τις υποκρισίες, τις επιφανειακές χαρές. Κλείνει τ’ αυτιά της στις κλάψες, στα παρακάλια, στις εντολές, στις διαταγές, στις υποχθόνιες υποσυνείδητες υποβολές. Έχει δική της βούληση, δικό της τέμπο για να με κάνει να χορεύω. Η καρδιά μου όμως κλείνει και το στόμα της για να μη την ακούσουν άλλοι πέρα από εμένα. Οι άλλοι δεν δέχονται το ανεξάρτητο και διαφορετικό, είναι πιο συνετό να μένει κρυφό.
Η ψυχή μου... Αχ, η ψυχή μου κι αν είναι ελεύθερη! Πετά σε άλλους κόσμους, αλλάζει τα φίλτρα με τα οποία μου δείχνει τον κόσμο αυτό, παίζει συνέχεια γιατί διψάει, θέλει να τα γνωρίσει όλα και από όλες τις πλευρές! Είναι ατίθαση, παιχνιδιάρα και ναζιάρα, είναι όμως κι ευαίσθητη και τρυφερή. Αγκαλιάζει ότι βρεθεί στο δρόμο μου, ακόμα και τ’ άσχημα, το μόνο συναίσθημα που αφήνει στο τέλος είναι ευγνωμοσύνη για κάθε πράγμα που βιώνει. Ευγνωμοσύνη που είναι ζωντανή, ελεύθερη, που μπορεί να νιώθει και να συνεχίζει τα παιχνίδια της.
Είμαι ελεύθερη. Γιατί πήγα κόντρα σε κάθε λογική και ακολούθησα ένα μονοπάτι άγνωστο στους άλλους, με μόνο σύμμαχο την εμπιστοσύνη μου στη ζωή. Την πίστη στον εαυτό μου και τη σιγουριά για τα ένστικτά μου. Είμαι ελεύθερη γιατί αναγνωρίζω τα λάθη μου και υπομένω τις συνέπειες στωικά. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Είμαι ελεύθερη γιατί μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου στα μάτια. Είμαι τόσο ελεύθερη, που έχω γίνει δέσμια της ίδιας μου της ελευθερίας.