Μια δύσκολη χρονιά

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει γκρίνια, μιζέρια, απαισιοδοξία Συνεχίζεις την ανάγνωση με δική σου ευθύνη. Επίσης, ο τελευταίος άνθρωπος που μου είπε πως όλα θα στρώσουν, θα πάνε καλά κλπ πήρε για απάντηση το πιο κρύο ανέκδοτο που μπορούσα να θυμηθώ. (Να θυμηθώ να κάνω αναβάθμιση και σέρβις στη μνήμη μου)

Όταν έμπαινε το 2006 το ζώδιο μου έλεγε ότι η χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη. Σε ελεύθερη απόδοση το ρεζουμέ ήταν ‘Φέτος είναι καλύτερα να μην προσπαθήσεις καν να σηκώσεις κεφάλι. Αν το κάνεις, ο Μέρφι, ο Δίας και τα πάντα θα φροντίσουν να σε τσακίσουν ακόμα περισσότερο, έτσι, για να στρώσεις χαρακτήρα’. Δεν παίρνω πολύ σοβαρά την αστρολογία, αλλά εμπειρικά έχω δει ότι πολλά πράγματα ισχύουν. Πιο πολύ βέβαια όσον αφορά στα γενικά χαρακτηριστικά των ζωδίων και όχι στις προβλέψεις. Ίσως γι’ αυτό να μην πτοήθηκα με την παραπάνω πρόβλεψη. Και ίσως για αυτόν ακριβώς το λόγο να βγήκε τόσο αληθινή.

Τελικά όντως το 2006 ήταν πολύ δύσκολη χρονιά. Ζορίστικα πολύ, όχι αστεία. Το ίδιο και το 2007, το οποίο ήταν 2 φορές πιο δύσκολο! Όταν πλησίαζε το 2008 εγώ το κοιτούσα επιφυλακτικά και συνεσταλμένα, όλο καχυποψία. Οι αντίστοιχες αστροπροβλέψεις έλεγαν ότι ίσως αυτή η χρονιά με αφήσει να πάρω μια ανάσα, ίσα ίσα για να μην πέσω στα πρόζακ. Χα! Με γελάσανε! Αυτή η πρόβλεψη δεν βγήκε, καθόλου όμως. Το 2009 υποτίθεται ότι θα ήταν φυσιολογικό, όχι μόνο δυσκολίες, αλλά θα είχε και απ’ αυτές. Μπορώ άνετα να πω ότι ήταν η χειρότερη χρονιά που έζησα! Ειδικά εκείνο το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο! Έγιναν τόσα πολλά άσχημα και σοβαρά πράγματα εκείνο το καλοκαίρι, που σκέφτομαι να κάνω αίτηση για ρεκόρ γκαντεμιάς! Το 2010 μάλλον κουράστηκε να με μουτζώνει η τύχη μου, έτσι μείωσε λίγο την ένταση της γκαντεμιάς μου. Όχι, φυσικά και δεν ήταν καλή αυτή η χρονιά. Ούτε μέτρια. Ήταν πολύ ζόρικη. Αλλά δεν ήμουν ένα βήμα πριν το πρόζακ, όπως την προηγούμενη.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν μου δημιουργείται η απορία: Πόσα χρόνια μπορεί να κρατήσει μια κακή χρονιά; Δηλαδή, εντάξει, πιστεύω πως αρκετά σκληραγωγήθηκα, φτάνει, δεν φτάνει; Προφανώς θα πρέπει να περιμένω και να δω. Έχουν περάσει λοιπόν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, έχουν γίνει πάρα πολλά σε αυτό το διάστημα, τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου. Κι όμως, είμαι ακριβώς εκεί που ήμουν τότε. Στα πρόθυρα του μηδέν. Ξαναβρίσκω παρηγοριά στο ότι υπάρχει κάτι καλό στο να μην έχεις αυτά που θέλεις. Γιατί έτσι δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Γλιτώνεις την απογοήτευση και τον πόνο, κατάλαβες; Πρακτικά πράγματα!

Τώρα λοιπόν σκέφτομαι και το άλλο. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά, σε κάποια τάξη. Το έχω ξαναζήσει το παραμύθι, ένα βήμα πριν πω ότι είμαι ικανοποιημένη θα συμβεί κάτι που θα καταφέρει με αξιοθαύμαστο τρόπο να τα κατατροπώσει όλα και να με χαντακώσει σε ακόμα χειρότερη κατάσταση απ’ ότι πριν! Ευχαριστώ, δε θα πάρω, έπαθα κι έμαθα πια. Δεν παραιτούμαι, δυστυχώς δε μου βγαίνει. Απλά θα προσαρμόσω λίγο αυτά που θέλω στη ζωή μου. Μέχρι τώρα ήθελα πολύ λίγα πράγματα. Καιρός να σταματήσω να επιθυμώ έστω και το παραμικρό! Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ό,τι καλό έρθει θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως, όλες οι επιθυμίες θα μεταλλαχθούν σε όνειρα χωρίς προσμονή εκπλήρωσης και θα δοκιμάσω απλώς να επιβιώνω. Αυτό θα πρέπει να είναι λιγότερο δύσκολο, δε μπορεί...

ΥΓ Δεν είμαι αχάριστη. Αναγνωρίζω όλα τα καλά που μου έχουν συμβεί και τα εκτιμώ δεόντως. Και μάλιστα περισσότερο από όσο πρέπει. Ίσως επειδή προσπαθώ να τα κάνω να αντισταθμίσουν τα άσχημα. Όσο κι αν τα ζορίζω όμως, δε βγαίνει...