Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Weird day coming my way

Πλησιάζει η μέρα των γενεθλίων μου και ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι περίεργα πράγματα. Όχι, δεν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω ούτε ψάχνω για ρυτίδες, ένας περιπτεράς μου είχε πει ότι δεν θα κάνω ρυτίδες επειδή δεν κατσουφιάζω. Σκέφτομαι πόσα πολλά είναι τα χρόνια που μετράω, κι ας το βρουν ανόητο οι μεγαλύτεροι. Σκέφτομαι ότι είναι πολύς καιρός 26 χρόνια και πόσα πολλά έχουν γίνει μέσα σε αυτά. Πόσα έχουν γίνει στον κόσμο, όχι πόσα έκανα εγώ. Αν το δεις με αυτή την άποψη, είναι πάρα πολλά χρόνια.

Έγιναν πολλές μεγάλες αλλαγές μέσα σε αυτά τα χρόνια. Έζησα την αλλαγή που έκανε τα παιδιά να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο Την εμφάνιση και διάδοση των Η/Υ και των κινητών τηλεφώνων. Λίγο αργότερα την διάδοση του διαδικτύου. Την εμφάνιση του AIDS, τη διάδοση των ναρκωτικών. Την σταδιακή αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας Την αλλαγή που έκανε τον ήλιο εχθρό, το σοκ την πρώτη φορά που η θερμοκρασία άγγιξε τους 39 βαθμούς Κελσίου. Την διάδοση της ανακύκλωσης στην Ελλάδα. Την εμφάνιση της ξαφνικής επιθυμίας όλων για καλύτερα ρούχα,αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά και υπολογιστές. Την διάδοση των πιστωτικών καρτών και των τραπεζικών δανείων. Την διάδοση των σπουδών στο εξωτερικό. Την απενοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας Την προσπάθεια της Ελλάδας να το παίξει Hollywood όπου ο καθένας μπορεί να γίνει διάσημος. Την απομυθοποίηση των πανεπιστημιακών σπουδών. Την απενοχοποίηση του διαζυγίου. Την εμφάνιση της ιδέας ΄΄ελεύθερη σχέση΄΄ και την αλλαγή των γυναικών από το ρόλο της δύσκολης στο ρόλο της κυνηγού και της απελευθερωμένης γυναίκας που προτιμάει τις σχέσεις της μιας νύχτας. Την κατάργηση του ονείρου για μια καλή δουλειά, οικογένεια με παιδιά και ένα όμορφο σπίτι και την αντικατάστασή του με το όνειρο για λαμπρή καριέρα, σπίτι, εξοχικό, χλιδάτο αυτοκίνητο, επώνυμα ρούχα-αξεσουάρ, gadget τελευταίας τεχνολογίας και απεριόριστους έρωτες χωρίς δεσμεύσεις. Α, και φήμη φυσικά γιατί κάθε Έλληνας πιστεύει ότι είναι κάποιος σημαντικός.

Πολλά έγραψα κι ακόμα τίποτα δεν είπα. Αν συνεχίσω όμως, δεν θα ‘χω τελειωμό. Το θέμα είναι ότι σκέφτομαι τον κόσμο όπως ήταν όταν ήμουν μικρή και τον συγκρίνω με τον κόσμο όπως είναι τώρα. Στην αρχή οι αλλαγές γινόταν αργά, ο κόσμος είχε χρόνο να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα. Μετά οι αλλαγές επιταχύνθηκαν και κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε και πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα. Οι αλλαγές βέβαια συνεχίζονται, αλλά πλέον όλοι έχουν προσαρμοστεί στο ότι ζουν μια συνεχή αλλαγή. Αναρωτιέμαι, αν τώρα ο κόσμος μου φαίνεται τόσο διαφορετικός από αυτό που ήταν πριν 15-20 χρόνια, πώς θα μου φαίνεται σε άλλα τόσα; Θα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και θα μου φαίνονται τόσο μακρινά και οπισθοδρομικά όσο αυτά που περιγράφουν τα βιβλία του Μεσαίωνα;

1 σχόλιο:

NtiNti είπε...

Η αλήθεια είναι ότι η γενιά μας έζησε και θα ζήσει πολλές αλλαγές. Για να δούμε αν θα καταλήξουμε σε κάτι θετικό...