Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2021

Κάποιος μου είπε ότι η Κρήτη πονάει



Πρόσφατα ένιωσα… 

Ένιωσα ξαφνιασμένη βγαίνοντας  από το αεροδρόμιο στο Ηράκλειο Κρήτης, δεν περίμενα τόσους τουρίστες τέλη Οκτωβρίου. 

Ένιωσα τον ήλιο να μου χαϊδεύει το δέρμα με αυτό τον ιδιαίτερο τροπο που μόνο στην Κρήτη συμβαίνει. 

Ένιωσα την συνείδηση μου να επεκτείνεται στην απεραντοσύνη του ορίζοντα στα βουνά του νησιού…ο Coelho θα ένιωθε υπέροχα εκεί ψηλά…


Σύντομα, ευτυχώς αρκετά σύντομα, ένιωσα την αγαλλίαση που με κυριεύει κάθε φορά που βλέπω τους ανθρώπους που θεωρώ δεύτερη μου οικογένεια.


Σύντομα, δυσάρεστα νωρίς, ένιωσα να σφίγγεται το είναι μου διαπιστώνοντας το βάθος της ζημιάς του σεισμού της 27ης Σεπτεμβρίου. Πέρασα από το Χουμέρι, ένα μόνο από τα πολλά χωριά τα οποία έχουν ελάχιστα σπίτια που είναι ακόμα κατοικήσιμα. Είδα τα σύντριμμα, σπίτια με ολόκληρα κομμάτια τους να κρέμονται ή να έχουν πέσει τελείως στο πλάι. Είδα ανθρώπους που προσπαθούσαν με μηχανήματα να ανοίξουν πρόσβαση μέσα από τα σύντριμμα για να μπορέσουν να φτάσουν σε κάποια σπίτια… Αναρωτήθηκα, εκεί κατάφεραν να παν οι επιτροπές; Ή τα σημείωσαν ως μη κατοικήσιμα με συνοπτικές διαδικασίες; Πού βρίσκονται άραγε οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ; 

Περνώντας μέσα από το Αρκαλοχώρι είδα γνώριμους δρόμους να είναι έρημοι, ρημαγμένοι, με τα σημάδια της καταστροφής παντού.

Έμαθα κάτι που δεν ήξερα, ότι στην περιοχή γίνονταν σεισμοί όλο το καλοκαίρι… Πώς είναι η ζωή όταν για μήνες γίνονται συνεχώς σεισμοί διαφόρων εντάσεων; Οι Κρητικοί, οι μοναδικοί αυτοί άνθρωποι, στην κατάσταση που μπορείς να φανταστείς, νοιάστηκαν για εμένα, για την κούραση μου και για τα νέα μου… Οι άνθρωποι που πριν λίγες μέρες ήταν στις σκηνές και δεν είχαν πρόσβαση στα υπάρχοντα τους… Κάποιοι δεν έχουν μπορέσει να επιστρέψουν ακόμα στα σπίτια τους και ίσως περάσουν μήνες μέχρι να βρεθεί κανονική κατοικία για αυτούς. 

Έμαθα ότι η συμπαράσταση των κατοίκων του νησιού ήταν τρομερή. Άνθρωποι οδήγησαν ώρες για να έρθουν να προσφέρουν βοήθεια ή δυο κουβέρτες, ένα ζευγάρι παπούτσια, χωρίς καν να έχουν κάποιο γνωστό στην περιοχή. Έμαθα ότι εστιατόρια και καταστήματα κάθε είδους έστειλαν απίστευτες ποσότητες φαγητού και νερού για να μην πεινάσει ο κόσμος. Έμαθα ότι εταιρείες έστειλαν ολοκαίνουρια πράγματα όπως ρούχα και παπούτσια, τα οποία κατα κύριο λόγο δεν έφτασαν καν στο χώρο διαλογής… Έμαθα και ένιωσα ότι οι σεισμοί στην Κρήτη είναι σαν να σε χτυπάει κάτι κάτω από το έδαφος και συνοδεύονται από βουητό… Το είχα ζήσει μόνο μια φορά στο παρελθόν, πάλι στην Κρήτη, και το είχα ξεχάσει. Δεν είμαι μαθημένη σε τέτοιου είδους σεισμούς, αλλά επειδή δεν βίωσα τον μεγάλο σεισμό του Σεπτεμβρίου δεν είχα λόγο να νιώθω τον τρόμο που ένιωθαν πολλοί γύρω μου. Είδα τα μάτια πολλών ανθρώπων να κρύβουν τρόμο και πόνο πίσω τους… Να γουρλωνουν στην παραμικρή υποψία σεισμού και να βουρκώνουν στους σεισμούς που γινόταν. Είδα να με κοιτούν με απορία για την έλλειψη φόβου μου. Έμαθα ότι δε φοβούνται να μιλήσουν για αυτό που νιώθουν. Κάποιος μου είπε ότι μένει στο σπίτι στο οποίο ήταν όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός γιατί δεν μπορεί να πάει άλλου… Κάποιος μου είπε ότι είναι τρομοκρατημένος που πρέπει να μένει στο σπίτι στο οποίο ήταν όταν έγινε ο σεισμός, κι ας μην έχει μεγάλη ζημιά. Κάποιος μου είπε ότι μένει σε ένα σπίτι με σοβαρές ζημιές επειδή δεν έχει άλλες επιλογές. Κάποιος μου είπε ότι ο χώρος όπου εργάζεται είναι πολύ επικίνδυνος αλλά πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει στη δουλειά. Κάποιος μου είπε ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου νοικιάζουν τους ζήτησε το ενοίκιο για ένα σπίτι το οποίο είναι μη κατοικήσιμο και θα περάσουν μήνες μέχρι να μπορέσουν να γίνουν επιδιορθώσεις. Κάποιος μου είπε ότι ο εργοδότης του τους έδωσε μέρος να μείνει μαζί με την οικογένεια του, χωρίς καμία υποχρέωση ή επιβάρυνση. Κάποιος μου είπε ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζει τον πήρε τηλέφωνο από την πρώτη μέρα και πρόσφερε βοήθεια και απαλλαγή ενοικίου. Κάποιος μου είπε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ και το κρύβει γιατί πρέπει να είναι δυνατός για την οικογένεια του. Κάποιος μου είπε ότι δακρύζει κάθε φορά που περνάει έξω από το ερείπιο που έχει απομείνει από το σπίτι του. Κάποιος μου είπε ότι τα σύντριμμα που βλέπω ήταν οι κόποι όλης του της ζωής. Κάποιος μου είπε ότι δε ξέρει πώς να στηρίξει τα παιδιά του που φοβούνται. Κάποιος μου είπε ότι φοβάται να κλειδώσει την πόρτα του μπάνιου. Κάποιος μου είπε ότι φοβάται να αφήσει τα παιδιά του να πάνε στο σχολείο. Κάποιος μου είπε ότι όταν η μαμά του είναι κοντά, δε γίνονται σεισμοί. Κάποιος μου είπε ότι η Κρήτη πονάει…


Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Every new street

The journey towards enlightenment is endless, as the most important journeys always are.
In every trip I find one more missing piece of myself. Each travel is unique, especially the ones to unknown places.Collecting the vibes of the neighborhoods, their people and their cultures, the buildings and the parks, from the oldest to the newest ones. This is what completes my soul, bit by bit, helping it grow and become what it is meant to be. Even the most ordinary places have their own stories imprinted and stored in their streets, the air, the atmosphere. And if it is a place I have walked before, with any new visit there will be new energy instilled in the mixture and will add yet another piece of my puzzle, one that I did not know was missing. 
Just like an image that gradually reveals itself before me, not only from being out of focus, but also showing its real size and glory. 
For we are each part of the universe and the universe is part of each of us. 

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

It is so difficult to love people...

To love others means to care about them. It means that you want them to be happy. No matter how far away you may be, you think about them and you want their lives to be good. And if you find that there is something unpleasant happening to them, you want to go and fix it straight away, you want to protect them from everything and anything unpleasant. But you can't always do that, it's not as simple and often not possible at all. Because the things that make life complicated and some times hard, are very often out of our control. 
It is so difficult to love people... It includes that a piece of your heart is with the people you love and it gets hurt when they do, it skips a bit when they are happy, it shares hopes and dreams and disappointments.
It is so difficult to love people... It changes you in ways you never imagined. It changes you and you don't even resist. It completes you and makes you a greater person. But it is so difficult, in all its glory and magnificence, it is so damn difficult to love people and care for them without being able to provide everything they need for a happy, full life. It is most difficult to love people, when it is this love that makes you leave them, because this might be the best for them. And it is so much more difficult to love people from afar...

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

''Look where you want to go...

... or you will go where you were looking at''.
This was one of the first things my driving instructor told me when she first put me in the driver's seat. I hadn't heard this before and I was too worried about other things at the time. But it is really important when you're driving, isn't it? Especially when you actually know how to drive, your hands will slightly stir towards where you're looking at, without you realizing it. The same thing happens when you walk as well. If you think about it, this also applies in life. And the wheel of life is how you think, act, react and make decisions. That's why role models are so influential, this is what mentors are thee for. To help you focus on where you want to go. This is how we are wired and there's no changing that. If you keep looking back, you won't be able to move forward. If you keep looking down, or even at your own level, you won't rise higher. This isn't just about ambitions and career, it is purely subjective to define what is forward or higher for you. Still, if you focus on the past or the small picture, you will be stuck where you are. Focus on the long run and see the bigger image, that's where your fulfillment is and this is what will draw you to it, this is what will make you take each step towards it. 

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

24 ωρες Κρητης

Μια αγκαλια που μου ειχε λειψει για 3 χρονια. 
Το φιλι της κρητικης θαλασσας που τοσο λαχταρισα.
Και τοσο μεγαλη που ειναι η Κρητη, ειχε κι αλλη μια παραδεισενια γωνια για να ανακαλυψω.
Να φταιει ο ηλιος, να φταιει το νερο, να φταιει η αλμυρα στον αερα; Για καποιο λογο παντως, ο καφες εχει αλλη γευση εκει, σαν υγρο βελουδο δροσερο.
Και που να φανταστω οτι θα ξαναβλεπα το αυτοκινητο μου;! Τοσο παλιο, τοσο μικρο, τοσο ταλαιπωρημενο, μα με τοσες αναμνησεις και περιπετειες φορτωμενο!
Και η πιο απροσμενη εκπληξη, στη νταλα του μεσημεριου αγναντευοντας τη θαλασσα απο καπου να παιζει το τραγουδι που σημαδεψε τα πρωτα χρονια μιας τρελης κι ατελειωτης περιπετειας. Να θυμιζει αλλους καιρους και αλλα μερη, μα εξ'ισου εντονα χαραγμενα μεσα μου, εξ'ισου σημαντικα για αυτο που ειμαι τωρα. Ενα τραγουδι οχι πολυ γνωστο, κομματι που παιζουν κυριως εκεινες τις μικρες πρωινες ωρες, που ομως παντα τις νιωθεις τοσο μεγαλες...
Μια βολτα στους μεθυσμενους δρομους του νησιου, μια σταση στην απιστευτη βαρκα αραγμενη στην ακρη ενος βουνου - η θαλασσα χιλιομετρα μακρια κι ακομα απορω πως βρεθηκε εκει!
Το χαμογελαστο καλωσορισμα μιας γυναικας που παντα θα θαυμαζω κι ας μην της το'χω πει.
Ολα αυτα, μεσα σε 24 μονο ωρες. Παντα ηξερε να με ταρακουναει γερα αυτο το νησι κι αυτη τη φορα μαλλον του ειχα λειψει κι εγω...

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

The things you do for yourself

Remember that night in November when we went swimming in the sea and it was 4 degrees outside?
How about when we drove 460km in one afternoon just for fun?
And when we were driving down a mountain and we were stopped by a group of free range bulls, we were in a red car as well!
Oh, how many amazing nights at the beach, with fire, alcohol, friends or just the stars!
And so, so many more...
All those unexpected things, the crazy nights and the spontaneous adventures. When the vibe of the group was so great and the crazy ideas lead to such fantastic times. In those memories, there are no selfies, no online check-ins, no phones or distractions at all, actually. This is exactly why these memories are so clear and intense. We truly lived the moment to the fullest and we needed nothing more to be happy.
This is the kind of experiences that we don't need to brag about, we don't want to share them with anyone who wasn't there. We may not have been friends with all of them, some we may not even remember their names. But we remember how awesome it felt, to follow the moment, to live for the here and the now. An idea came up, we felt it, we did it. That is the real fun, the things you do for yourself.

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Grey Sundays


Even though everything is gray and kinda chilly outside, you want to keep the window open, get glimpses of the lazy life down at the street, feel the fresh air between your hair and a great book on your lap. A lazy Sunday evening indeed. You allow the music to mix up and mess up your emotions, your memories, your dreams... Just like when we were teenagers, although back then there weren't as many memories... The dreams? We never stopped dreaming, aren't you glad? The intensity of moments long gone, the desire for future moments... The longing for pleasant surprises of life, the recklessness of refusing to shield up for the bad things that may come... So, what if they come? You know us, we can face anything. There will always be evenings like this, times of peace, love for a blessed life. How wonderful would it be if we could share this feeling? This feeling is the answer to the question 'Are you happy?' How rarely people ask this question though... Are they afraid to ask, or are they afraid they might be asked the same thing?