Χαρίζω ζωή από το τίποτα.

Περί αιμοδοσίας ο λόγος. Δώρο ζωής, ελπίδας, ανακούφισης, υγείας! Σημαντική όσο και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ιατρικής. Το αίμα δεν μπορεί να παραχθεί σε κανένα εργαστήριο και με κανένα τρόπο. Μόνο να δωριθεί μπορεί.
Δε θα σου πω ότι είναι 10 λεπτά υπόθεση, γιατί δεν είναι. Ανάλογα με την πόλη που ζεις, την κίνηση στους δρόμους, το μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιείς, την ύπαρξη ή όχι χώρων στάθμευσης στο νοσοκομείο κλπ, το να πας στο νοσοκομείο, να δώσεις αίμα και να φύγεις, μπορεί να διαρκέσει από 30 λεπτά μέχρι και 2 ώρες. Η διαδικασία της αιμοδοσίας διαρκεί όντως 10 λεπτά, αν όμως δώσεις αιμοπετάλια η διαδικασία διαρκεί περίπου 1 ώρα. Παρεμπιπτόντως τα αιμοπετάλια είναι εξ' ίσου σημαντικά, αλλά η δωρεά τους δεν είναι τόσο ευρέως δημοφιλής λόγω του ότι διαρκεί περισσότερο και είναι κάπως πιο άβολη.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση οι άνθρωποι που χρειάζονται αίμα; Τι περνάνε; Πόση αξία έχει γι' αυτούς μια φιάλη αίμα; Θα σου πω εγώ! Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί από το πουθενά, από κάποιο ατύχημα, από κάποια επιπλοκή σε κάποια χειρουργική επέμβαση, από κάποια σοβαρή ασθένεια που εμφανίστηκε ξαφνικά και χωρίς να το περιμένουν. Σε κάποιους μια φιάλη αίμα μπορεί να τους σώσει τη ζωή, για κάποιους άλλους μπορεί να κάνει τη ζωή που τους απομένει λιγότερο επώδυνη. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει το ίδιο.
Υπάρχουν όμως οφέλη και για τον οργανισμό του αιμοδότη. Μέσω της αιμοδοσίας κινητοποιείται ο μυελός των οστών για την παραγωγή νέων κυττάρων αίματος, το αίμα ρέει ευκολότερα και πιο ξεκούραστα για την καρδιά. Επίσης με την αιμοδοσία μειώνεται ο εφεδρικός σίδηρος στον οργανισμό, ο οποίος είναι οξειδωτικός παράγοντας και συμμετέχει σε διαδικασίες όπως η γήρανση, η αρτηριοσκλήρωση και η ογκογένεση. Επίσης επειδή βελτιώνεται η κυκλοφορία του αίματος μετά την αιμοδοσία, μειώνονται οι πιθανότητες εμφράγματος και εγκεφαλικού.
Μην το αμελείς, μην το ξεχνάς, μην το φοβάσαι. Καν' το σαν πρόληψη, σαν καλή πράξη, σαν ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης για την υγεία που εσύ έχεις, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, δε θα σε κουράσω όμως με αυτούς, δε θέλω να σε πείσω με το ζόρι. Θέλω όμως να σκεφτείς το εξής: Αν - ω, μη γένοιτο - κάποια μέρα βρεθείς εσύ ή κάποιος δικός σου στην κατάσταση αυτή; Σε ορισμένες περιπτώσεις, όσο αίμα κι αν δώσουν οι συγγενείς και οι φίλοι, δεν είναι αρκετό. Θα ήταν πολύ έξυπνο και εξυπηρετικό αν είχες έτοιμο κάποιο "απόθεμα", δε νομίζεις; Συγνώμη αν αυτή η τελευταία σκέψη σου χαλάει τη διάθεση, αλλά δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όλα αυτά που σου μοιάζουν τόσο μακρινά μπορεί μια μέρα να εισβάλλουν στη ζωή σου χωρίς καν να σου χτυπήσουν την πόρτα.

Νευράκια εν κινήσει

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που τα βλέπω και μου γυρνάει το μυαλό. Αν είμαι και τσιτωμένη από αλλού, βγάζω αφρούς όταν τα βλέπω! Ας τα χωρίσω σε 2 κατηγορίες:
Καθώς οδηγώ:

• Ο μπροστινός πηγαίνει σαν μεθυσμένη κότα. Επειδή ασχολείται με το κινητό. Εντάξει, από τη μια, πάλι καλά που κόβεις ταχύτητα. Από την άλλη όμως, εμείς τι σου φταίμε; Ή αγνόησέ το το ρημάδι, ή κάνε στην άκρη να κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας!
• Ο από πίσω έρχεται καρφωτός και τσατίζεται που σταμάτησα στο φανάρι. Δεν το περίμενες, ε; Αφού ήταν πορτοκαλί το φανάρι, μέχρι να περάσω θα' χε γίνει κόκκινο! Για θυμήσου τον ΚΟΚ, το πορτοκαλί απλά σε ενημερώνει ότι θα βγει κόκκινο για να προλάβεις να κόψεις.
• Οι πεζοί που πετάγονται από το πουθενά κι έχουν την απαίτηση να τους αφήσεις να περάσουν. Κάτσε μωρέ, 20 μέτρα πιο κάτω έχει διάβαση και φανάρι, από εδώ είναι ανάγκη να περάσεις;
• Άντε και τους αφήνεις να περάσουν... Πηγαίνουν με το πάσο τους, κάνουν βόλτα, χαιρετάνε τα λουλουδάκια και δε πα να κορνάρουν οι από πίσω;;;

• Οι οδηγοί που πιστεύουν ότι επειδή έχουν μεγαλύτερο αυτοκίνητο από μένα, πρέπει να τους αφήσω να περάσουν. Για μισό φίλε, μπορεί εσύ να έχεις κάμπριο/ 4Χ4/ mercedes/ BMW, αλλά εγώ έχω προτεραιότητα, πώς θα γίνει δηλαδή;

Καθώς περπατάω:

• Οι βιτρινομανείς. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι θέλεις να δεις τις βιτρίνες, αλλά κάνε τουλάχιστον στην άκρη να περάσουμε!
• Αυτοί που ξαφνικά σταματάνε χωρίς προφανή λόγο, αιτία ή προειδοποίηση Άμα όμως πέσω πάνω σου θα φωνάζεις,ε; Άκρη λέμε!
• Τα πηγαδάκια. Είναι που είναι στενό το πεζοδρόμιο, μαζεύονται και 4-5 άτομα να πιάσουν κουβέντα, να δείξουν τα ψώνια τους κλπ... Ωραία, εγώ από που θα περάσω, θα πετάξω;
• Τα αυτοκίνητα επάνω στα πεζοδρόμια. Δεν με νοιάζει αν το έβαλες για 3 λεπτά ή για 3 ώρες... Τα αυτοκίνητα δεν έχουν δουλειά στο πεζοδρόμιο, το λέει και το όνομα!
• Αυτοί που σέρνουν πιτσιρίκια μαζί τους. Είναι προφανές ότι δεν είχες που να τα αφήσεις, οπότε τα πήρες μαζί σου στην αγορά. Συμμάζεψέ τα όμως λίγο! Αν πέφτουν πάνω σε περαστικούς και τσιρίζουν συνέχεια, είναι κινητή διαφήμιση αντισύλληψης!

Ουφ... Αυτά και άλλα πολλά που τώρα δε μου έρχονται, αλλά βασίζονται στην ίδια λογική: ο δρόμος δε σου ανήκει, σκέψου λίγο και τους άλλους!

The night is still young...

Προχθές το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη να πεταχτώ να πάμε για ένα καφέ. Τελικά πήγαμε για καφέ, μετά πήραμε ακόμα 3 άτομα, πήγαμε σε ένα πάρτυ, μετά πήγαμε σε ένα κλαμπ, φεύγοντας σταματήσαμε για να τσιμπήσουμε και κάτι πριν πάμε για ύπνο! Έφυγα από το σπίτι μου στις 5 το απόγευμα και γύρισα στις 4 το πρωί! Και πέρασα υπέροχα!
Σκέφτομαι πόσο καιρό είχα να κάνω κάτι παρόμοιο και συνειδητοποιώ ότι έχω μήνες να κάνω κάτι αντίστοιχο. Παλιότερα το έκανα συχνά αυτό. Όχι εσκεμένα, απλά τύχαινε. Πήγαινα για ένα καφέ, μετά προέκυπτε κι άλλος καφές, ή κανένα κρασάκι και τέλος καταλήγαμε στα μπουζούκια ή σε κανένα κλαμπ. Είτε με την ίδια παρέα, είτε με άλλη παρέα σε κάθε μαγαζί. Όπως τύχαινε!
Δεν με ένοιαζε το ότι είμαι ντυμένη σπορ, μιας και είχα ξεκινήσει απλώς να πάω για ένα καφέ στα γρήγορα. Δε με ένοιαζε το πώς θα ξυπνήσω το πρωί. Η διάθεση και η ατμόσφαιρα που υπήρχε παρέσυρε όλη την παρέα, έτσι απλά. Όπως έγινε προχθές.
Μου λείπει αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η ξενοιασιά. Αναρωτιέμαι πού πήγαν όλα αυτά, τι άλλαξε και δεν είμαστε πια έτσι. Μεγαλώσαμε λες? Δε μ'αρέσει αν είναι έτσι! Δε θέλω! Εντάξει, ξέρω ότι δε γίνεται να το κάνω αυτό συχνά, άλλωστε δε θα άντεχα τόσο σωματικά, όσο και οικονομικά. Αλλά μια στο τόσο δεν κάνει κακό...

Η νύχτα που άλλαξε τα πάντα

Έξω βρέχει. Πάλι. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι, να διώξω το φόβο, να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Οι ώρες περνάνε, κάποια στιγμή η κούραση νικά όλα τα άλλα. Τα μάτια μου κλείνουν κι ο ύπνος έρχεται. Κάποια στιγμή το χέρι μου πέφτει στο πλάι του κρεβατιού. Νιώθω κάτι υγρό και κρύο να με αγγίζει, ακούω παφλασμούς, αντιλαμβάνομαι μια δυσωδία.
Τα πάντα ξανάρχονται στο μυαλό μου. Το σοκ όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι και βρέθηκα μέσα σε νερό που μου έφτανε ως το γόνατο. Η εικόνα που αντίκρισα ανάβοντας το φως. Παντού νερό, πράγματα να επιπλέουν, η πόρτα της εισόδου να τρίζει από την πίεση του νερού που έρχεται από το διάδρομο. Το μυαλό μου αρνείται να πιστέψει αυτό που βλέπω, αλλά αντιδρά. Καλώ την πυροσβεστική - ήρθε μετά από 8(!) ώρες - , βγάζω το σκύλο έξω, ψαρεύω ένα ζευγάρι παπούτσια, ανοίγω τις πλαϊνές πόρτες για να φύγει το νερό.
Το μυαλό μου μπερδεμένο, ορισμένες σκέψεις όμως είναι ξεκάθαρες και επιτακτικές. Να κατεβάσω το γενικό του ρεύματος, οι μισές πρίζες είναι καλυμμένες με νερό, να ανοίξω το παράθυρο που βλέπει στο δρόμο για να μπορέσει να μπει η αντλία της πυροσβεστικής, να πάρω τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό μου για να μη χαθούν. Μετά από μια ώρα περίπου το νερό μέσα στο σπίτι είχε φτάσει σε ύψος το ενάμιση μέτρο. Στέκομαι έξω στη βροχή και βλέπω το σπίτι μου να έχει μετατραπεί σε μια δεξαμενή λάσπης, όλα μου τα υπάρχοντα καταστρέφονται κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Ξυπνάω λαχανιασμένη. Λέω στον εαυτό μου ότι ήταν ένας εφιάλτης, πάει, πέρασε, είμαι ασφαλής. Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που έγινε όλο αυτό. Οι εφιάλτες έχουν αραιώσει, αλλά δεν έχουν σταματήσει. Ακόμα θυμάμαι κάθε εικόνα, κάθε λεπτό, την απίστευτα άσχημη μυρωδιά, το μέγεθος της ζημιάς. Το μόνο που με βοήθησε να ξεπεράσω το σοκ ήταν η σκέψη ότι είμαι τυχερή που δεν πνίγηκα στον ύπνο μου, που δεν έπαθα ηλεκτροπληξία με τόσα καλώδια στο νερό.

Στις 25 Αυγούστου 2009 εκατοντάδες σπίτια και μαγαζιά πλημμύρισαν στη Θεσσαλονίκη από μια βροχή 3 ωρών. Ένα από αυτά τα σπίτια ήταν και αυτό που νοίκιαζα εγώ. Από πού ήρθε όλο αυτό το νερό; Ήταν λέει <<πολυκυταρική καταιγίδα>>, κανείς δεν την περίμενε, είχε να συμβεί χρόνια. Γιατί δεν απορροφήθηκε από τα φρεάτια; Επειδή κάποιοι "έξυπνοι" είχαν κλείσει τα φρεάτια με τσιμεντόπλακες για να αποτρέψουν τη μυρωδιά. Στην οικοδομή που έμενα πάντως, αυτό είχαν κάνει και αν δεν το είχαν κάνει, τίποτα δε θα είχε συμβεί! Αλλά ευθύνη δεν παίρνει κανείς! Η Πρόνοια έχει ζητήσει ένα τόνο χαρτιά και δικαιολογητικά, αλλά αποζημίωση ακόμα δεν είδα. Ο Δήμος με στέλνει στη Νομαρχία, η οποία με τη σειρά της με στέλνει στην Πρόνοια, η οποία δεν έχει να μου δώσει καμία απολύτως απάντηση για οτιδήποτε ρωτάω, ούτε καν για το που πρέπει να απευθυνθώ για να πάρω απαντήσεις!

Αποπροσανατολιστική ποικιλία

Βάλε έναν άνθρωπο ο οποίος χρειάζεται ένα προϊόν "Χ" να διαλέξει ανάμεσα σε 3 ή 4 μάρκες αυτού του προϊόντος. Μέσα σε λίγη ώρα θα έχει διαλέξει, θα είναι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή του και πραγματικά ικανοποιημένος Αν το προϊόν που διάλεξε ανταπεξέλθει στις προσδοκίες του, όταν χρειαστεί θα ξαναπάρει το ίδιο.
Βάλε τον ίδιο άνθρωπο να διαλέξει ανάμεσα σε 20 μάρκες του ίδιου προϊόντος. Θα περάσει ώρες αναποφάσιστος, θα ζητήσει τη γνώμη κάποιου τρίτου, θα συνεχίσει να το σκέφτεται. Κάποια στιγμή θα αποφασίσει. Αλλά θα συνεχίσει να έχει αμφιβολίες, δε θα είναι ικανοποιημένος από την επιλογή του και θα παραμείνει προβληματισμένος Ακόμα και αν τον ικανοποιήσει το προϊόν, την επόμενη φορά θα πάρει κάποια άλλη μάρκα για να τη δοκιμάσει.
Όσο περισσότερες επιλογές έχουμε, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Απομακρυνόμαστε από τα αρχικά μας "θέλω" και τα κριτήρια που είχαμε για αυτά και μπερδευόμαστε Δυστυχώς, αυτό εφαρμόζεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Τόσο στα υλικά, όσο και στα άυλα αγαθά. Εκτείνεται από τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το κινητό ή το σπίτι μας, μέχρι το επάγγελμα, τους φίλους ή ακόμα και τον ερωτικό μας σύντροφο.
Το τελευταίο είναι και το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Πριν από 100 χρόνια οι άνθρωποι γνωρίζονταν και αν πίστευαν ότι το άτομο που είχαν μπροστά τους κάλυπτε τα "θέλω" τους, έκαναν οικογένεια. Σε κάθε είδους αντιξοότητες προσπαθούσαν και οι 2 πραγματικά να βρουν μια λύση. Υπήρχε ουσιαστική αγάπη και προσπάθεια, με αποτέλεσμα να υπάρχει αίσθηση ασφάλειας, πληρότητας, ικανοποίησης και όλα αυτά μαζί συνέθεταν την ευτυχία.
Σήμερα που κανείς δεν κατακρίνεται αν αλλάζει σύντροφο κάθε μήνα ή κάθε εβδομάδα και που είναι τόσο εύκολο να κάνει κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι γνωρίζονται, περνούν μερικά όμορφα βράδια μαζί και πηγαίνουν παρακάτω. Δεν κάνουν καν σοβαρές σχέσεις, πόσο μάλλον οικογένεια. Ακόμα όμως και αν κάνουν οικογένεια, στην πρώτη μεγάλη δυσκολία την διαλύουν. Ποιός ο λόγος να καταπιέζονται, να προσπαθούν και να κουράζονται, όταν μπορούν να βρουν κάποιον άλλο/ άλλη με τον οποίο θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα; Τι θα τους δώσει κίνητρο να προσπαθήσουν;
Όμως, καθώς τρέχουν συνεχώς να βρουν κάτι καλύτερο, καθώς πάντα δοκιμάζουν αλλά θέλουν κάτι παραπάνω, δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο ποτέ δε θα είναι ικανοποιημένοι, ποτέ δε θα νιώσουν σιγουριά και ασφάλεια, ποτέ δε θα βρουν την ευτυχία. Δεν έχει σημασία αν κάτι τους καλύπτει, ο πειρασμός από τη γνώση ότι κάπου υπάρχει κάτι καλύτερο τους καταδικάζει να ψάχνουν πάντα να το βρουν. Έτσι δεν είναι ποτέ σε θέση να εκτιμήσουν, να αγαπήσουν, να δοθούν και να απολαύσουν αυτό που έχουν.
Όσο πιο ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε, τόσο πιο δυστυχισμένοι γινόμαστε στην πραγματικότητα

Η τεχνολογία μας φέρνει όντως πιο κοντά;

Πριν από καιρό καθώς μιλούσα με κάποιο φίλο στο internet, του πρότεινα να πάμε για καφέ μιας και είχα καιρό να τον δω. Η απάντησή του: <<Κάνει κρύο, πού να τρέχουμε τώρα... Μια χαρά τα λέμε κι από εδώ, το ίδιο είναι...>> Μόνο που για μένα δεν είναι το ίδιο! Το ίδιο διάστημα με μια φίλη ανταλλάσσαμε τόσα e-mail το πρωί που ήταν στο γραφείο της, ώστε όταν βρισκόμασταν από κοντά, δεν είχαμε τίποτα ουσιαστικό να πούμε.
Τώρα βρίσκομαι μακριά από τους φίλους μου, δεν έχω γραμμή internet στο σπίτι, οπότε είμαι πολύ λιγότερο χρόνο on-line. Κατά συνέπεια όταν μιλάω με κάποιο φίλο/ φίλη, έχουμε όντως κάποια ουσιαστικά νέα να μοιραστούμε. Το να μπορούμε να επικοινωνούμε άμεσα και - κυρίως - οικονομικά έχει πολύ μεγαλύτερη αξία και νόημα. Υπάρχει η προσμονή για ένα e-mail, η χαρά όταν αυτό έρχεται, η έκπληξη από κάποια απρόσμενα νέα. Η αδημονία να ξαναβρεθούμε από κοντά.
Βλέπω τους έφηβους και σκέφτομαι: Όταν είναι σπίτι μιλάνε μέσω internet, όταν είναι έξω ανταλλάσσουν άπειρα γραπτά μηνύματα ή απλά έχουν internet και στο κινητό τους. Δίνουν συνεχώς αναφορά ο ένας στον άλλο για το πού βρίσκονται, με ποιόν, τί φοράνε, τί λένε. Σαν στρατιωτάκια σε αποστολή, αναφέρουν κάθε τους κίνηση. Γράφουν σε greeklish, οπότε δεν ξέρουν ορθογραφία, έχουν συντομογραφίες για το καθετί, οπότε δεν είναι ικανοί να συντάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση, πόσο μάλλον να κάνουν μια ολοκληρωμένη συζήτηση. Έχουν ξεχάσει ακόμα και να σκέφτονται, το μόνο που ξέρουν είναι να δίνουν αναφορά.
Αυτό λοιπόν είναι επικοινωνία; Αυτή είναι η ουσία της εξέλιξης της τεχνολογίας; Η ζωή μας κυλά μέσα στη ρουτίνα και την καθημερινότητα Όταν ένα τόσο χρήσιμο εργαλείο όπως το internet καταντάει μέρος αυτής της ρουτίνας, τί μας μένει να περιμένουμε; Τί θα μας προκαλέσει την έξαψη της αναμονής, τη χαρά, την έκπληξη, τον ενθουσιασμό; Ποιός θα μας μάθει να επικοινωνούμε ουσιαστικά και να συζητάμε για πράγματα με βαθύτερο νόημα;

Όσα δεν τολμώ να σου πω...

Ξέρεις, ανοίγεις νέους δρόμους στην ψυχή μου... Δρόμους που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν. Με οδηγούν σε σκέψεις που ποτέ δε περίμενα να με εκφράσουν... Καταλαβαίνεις; Αν όχι, μάλλον καλύτερα... Δε θέλω να ακούσεις τα λόγια που σου ψιθυρίζω καθώς με παίρνει ο ύπνος κι ας μην είσαι εκεί... Η ανάμνηση της αγκαλιάς σου με ζεσταίνει, η θύμηση του χαμόγελού σου μαλακώνει τη μοναξιά. Η σκέψη σου με κάνει να χαμογελάω μόνη μου... αλλά κανείς δε θα μάθει ποτέ. Δεν πρέπει, μήπως και το μάθεις κι εσύ...
Θέλω τόσο πολύ να μου πεις τα λόγια που σκέφτομαι, αλλά από την άλλη ξέρω ότι θα κάνουν κακό και στους 2 μας, οπότε καλύτερα που δε μιλάς. Αυτό που ξέρεις... νομίζω πως το ξέρεις, μου φάνηκε πως το είδα στα μάτια σου την τελευταία φορά. Ήταν λάθος μου; Ίσως... καλύτερα έτσι. Ποτέ δε θα μάθω, ποτέ δε θα σου πω... δε θέλω να ανοίξω αυτή την πόρτα... Το ομορφότερο πράγμα, το μόνο που ποτέ δεν θα έχω...Και η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω κιόλας...
Αυτό που δίνει έμπνευση, χαρά, ελπίδα... Όσο δεν το έχω, το εκμεταλλεύομαι... Αν όμως μου δοθεί, θα χαθώ σε αυτό, τίποτα δε θα έχει σημασία. Όλα είναι θολά τώρα... Πάντα είναι θολά μακρυά σου... Είναι σαν να είναι όλα μισά...Ψάχνω στο χάος ένα τρόπο να ξεφύγω, να με πείσω ότι είναι μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη εκτίμηση, μια υπερεκτιμημένη εντύπωση... Αλλά ξέρεις, κάθε φορά που εμφανίζεσαι, τα κάνεις όλα να δείχνουν τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα... Μια συναισθηματική παγίδα... Δε με πληγώνει, αντιθέτως, μου δίνει ζωή.
Δε σκέφτομαι όλα τα "Αν", τα "Γιατί", τα "΄Ισως", δεν έχουν σημασία...
Άλλοι θα έλεγαν "Είναι πάνω από εμένα", όχι όμως εγώ. Δεν είναι πάνω από εμένα, είναι μέσα μου, βαθειά, τόσο φυσικά και αρμονικά δεμένο στο είναι μου... Δε το πολεμάω, δε το διώχνω, το αγκαλιάζω και το αποδέχομαι, είναι ένα δώρο που ποτέ δε πίστευα πως θα μου δοθεί... Σε βλέπω να κοιτάς στα μάτια μου και να το ψάχνεις, να το αναγνωρίζεις και να μη λες τίποτα... Σε ευχαριστώ, είναι καλύτερα έτσι και το ξέρεις κι εσύ. Όλα αυτά που δε θα πούμε ποτέ ο ένας στον άλλο, όλα αυτά που με κάνουν να συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα στα πω και θα ανοίξουμε τα χαρτιά μας και θα γίνουν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που τόσο φοβάμαι. Αλλά δε θέλω ποτέ να στα πω, δε θέλω ποτέ να μου τα πεις, ακούς;

Η χαρά της ζωής μου

Τον Ιούλιο του 2008 βρισκόμουν σε ένα λόφο αναζητώντας λίγη δροσιά. Κάποια στιγμή πρόσεξα ένα μαύρο χνουδωτό πραγματάκι να με κοιτάζει. Ένα κουτάβι το πολύ 40 ημερών. Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή! Τώρα πλέον έχει γίνει ένα πανέμορφο ημίαιμο λυκόσκυλο. Από την πρώτη στιγμή γέμισε τη ζωή μου με χαρά, χρώμα και ζωντάνια.

Είναι σκύλος με το γονίδιο του αρχηγού, δεν έχει καταφέρει ποτέ κανένας σκύλος να του επιβληθεί, τόσο στα πλαίσια του παιχνιδιού, όσο και στους ελάχιστους καυγάδες που προέκυψαν. Δεν έχει ανασφάλειες, έχει υπέρμετρη αυτοπεποίθηση και τόλμη, γι'αυτό και δεν έχει επιθετικές τάσεις. Αγριεύει σπάνια και αυτό μόνο αν κάποιο σκυλί δεν ηρεμίσει απο τα παιχνιδιάρικα ναζάκια του και συνεχίσει να τον προκαλεί σοβαρά και επιθετικά, οπότε νιώθει ότι πρέπει να με προστατέψει και να ξεκαθαρίσει το "ποιός είναι ο αρχηγός εδώ". Και, ενώ έχει τόση αποφασιστικότητα και σιγουριά, εμένα μου υποτάσσεται και μάλιστα οικειοθελώς.
Έξω από το σπίτι είναι πάντα σε επιφυλακή, δεν χαλαρώνει ποτέ πλήρως. Είναι πάντα σε επιφυλακή για οτιδήποτε του φανεί ύποπτο. Ακόμα και όταν παίζει, όλες οι αισθήσεις του είναι σε τεντωμένες και δεν απομακρύνεται πολύ, έχει πάντα το νου του σε εμένα. Όταν όμως είμαστε μαζί μέσα στο σπίτι νιώθει τόσο ασφαλής και σίγουρος που κουρνιάζει στα πόδια μου και χαλαρώνει σε βαθμό να κοιμάται και να βλέπει μέχρι και όνειρα. Άλλες φορές έρχεται απλά και κάθεται δίπλα ή μπροστά μου ζητώντας μερικά χάδια, λίγη τρυφερότητα. Για αυτόν μια αγκαλιά, ένα χάδι, είναι κάτι εντελώς φυσικό.
Μου έχει φύγει 3 φορές, αλλα και τις 3 η αντίδρασή του ήταν να έρθει και να χοροπηδάει γύρω μου για να παίξουμε, αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να πάει λίγο πιο μακριά, εκεί που δεν τον άφηνα. Θέλει να είναι μαζί μου! Είναι το μόνο πλάσμα με το οποίο έχω αμφίδρομη απόλυτη εμπιστοσύνη, αγάπη, ασφάλεια. Είναι το μόνο πλάσμα που πάντα θα μου δείχνει ξεκάθαρα όσα νιώθει και δε θα αμφιβάλω για την ειλικρίνεια του και για την αγνότητα των συναισθημάτων του. Το μόνο πλάσμα που δε θα με απαρνηθεί ποτέ. Το μόνο πλάσμα που αφήνω να με δει στις πιο ευάλωτες, ευαίσθητες και άσχημες στιγμές μου, γνωρίζοντας ότι θα μου συμπαρασταθεί με την καρδιά του. Ξέρω ότι η ζωή του έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια και ότι θα πληγωθώ βαθειά όταν έρθει εκείνη η ώρα, αλλά οι στιγμές που ζω μαζί του και η ομορφιά που δίνει στη ζωή μου, αξίζουν τα πάντα!

Πού είναι οι παιδικές φωνές;

Όταν ήμουν μικρή, παίζαμε κάθε απόγευμα στην γειτονιά. Πηγαίναμε στο πάρκο, ή στην δίπλα γειτονιά, τρέχαμε συνέχεια εδώ κ εκεί. Μας λέγανε οι γονείς να γυρίσουμε λίγο πριν βραδυάσει και εμείς περιμέναμε να γυρίσουμε με το τελευταίο φως της μέρας. Ήταν αυτονόητο ότι θα βγούμε να παίξουμε κάθε μέρα, άσχετα με το κρύο ή τη ζέστη.Τώρα τα πάρκα είναι άδεια, οι κούνιες φιλοξενούν μόνο αδέσποτα ζώα και σπανίως κανένα ζευγαράκι εφήβων. Δεν ακούς παιδικές φωνές, δεν βλέπεις μπάλες στα πάρκα και τις αλάνες, οι γειτονιές είναι έρημες...

Τα παιδιά δεν παίζουν πια, δεν έχουν χρόνο. Σχολάνε από το σχολείο και πρέπει να βιαστούν να ετοιμαστούν για το φροντιστήριο, τις ξένες γλώσσες, τους υπολογιστές. Μετά από όλα αυτά, ίσα που προλαβαίνουν να φάνε και να κάνουν τα μαθήματα του σχολείου πριν κοιμηθούν. Και το Σάββατο αντί να ξεκουραστούν, να κοιμηθούν καμιά ωρίτσα παραπάνω, έχουν υποχρεώσεις από το πρωί. Ό,τι δεν χωράει μέσα στην εβδομάδα μετατίθεται στο Σάββατο. Τα επιπλέον μαθήματα, το ιδιαίτερο, οι επιπλέον εξετάσεις στα φροντιστήρια. Και την Κυριακή πάλι δεν κοιμούνται λίγο παραπάνω γιατί πρέπει να προλάβουν να κάνουν όλα τα μαθήματα για τη Δευτέρα και την Τρίτη και ό,τι προλάβουν για την Τετάρτη. Όχι τίποτα, να μην ξενυχτάνε μεσοβδόμαδα αν δυσκολευτούν σε κάτι.

Ένα 14χρονο παιδί χρειάζεται κανονικό organizer για να μπορεί να ξέρει τί έχει να κάνει κάθε ώρα, κάθε μέρα. Θα τα βλέπαμε να κυκλοφορούν με χαρτοφύλακες και laptop, μόνο που δε χωράει το βιβλίο της Ιστορίας και δε βολεύει, οπότε συνεχίζουν να χρησιμοποιούν σχολικές τσάντες. Ένα 14χρονο παιδί πρέπει να αποφασίσει τί τομέα θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του, ώστε να διαλέξει την ανάλογη κατεύθυνση στο λύκειο και να ξεκινήσει την κατάλληλη προετοιμασία στα φροντιστήρια. Ποιός άνθρωπος ξέρει στα 15 του τί επάγγελμα θέλει να κάνει στην υπόλοιπη ζωή του;;; Πρέπει επίσης στα 15 του να έχει 2 πτυχία ξένων γλωσσών και το ECDL Advanced.
Τα παιδιά αυτά ενηλικιώνονται στα 14, για να μην πω νωρίτερα. Είναι τόσο φορτωμένα απο τα 8 τους, που στα 14 είναι ήδη κουρασμένα, χρειάζονται διακοπές, ένα καλό σπα, ένα gap year βρε παιδί μου να συνέλθουν, να ανασυνταχθούν, να κάνουν τον απολογισμό τους και να προγραμματίσουν το μέλλον τους. Τα παιδιά αυτά δεν θα έχουν όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια. Ούτε θα έχουν να θυμούνται εφηβικές τρέλες, δεν έχουν χρόνο γι'αυτά. Δε θα γνωρίσουν ποτέ τί σημαίνει ανεμελιά, ξεννοιασιά, τρέλα, παρόρμηση. Γίνονται ρομποτάκια και όλη τους τη ζωή θα τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου, να είναι οι καλύτεροι, οι πιο πετυχημένοι, να φτάσουν ψηλότερα. Και κανείς δεν βλέπει πού είναι το κακό σε όλο αυτο... Γι'αυτό οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλητές θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν...

Πάτα και λίγο pause...

Σε ένα πάρκο, στο κέντρο της πόλης, η εικόνα κλασσική: Τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις τί ακριβώς; Τρέχεις να ετοιμαστείς για τη δουλειά το πρωί, τρέχεις όσο είσαι στη δουλειά γιατί ποτέ δε προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα, πάντα κάτι στραβώνει, τρέχεις να κάνεις ψώνια, τρέχεις για το σπίτι, τρέχεις για τους λογαριασμούς, τρέχεις για την έξοδο, τρέχεις, τρέχεις τρέχεις... Κάθομαι και σε κοιτάζω, είσαι ανάμεσα σε όλους τους άλλους περαστικούς που τρέχουν σαν εσένα.

Πού τρέχετε να πάτε; Ποιός σας κυνηγάει; Εγώ άφησα τις μισές δουλειές μου να περιμένουν, αφού ούτως ή άλλως δε θα μπορέσω να τις τελειώσω όλες, δε χάθηκε ο κόσμος. Κάθομαι εδώ, χαίρομαι τον ήλιο και μερικές στιγμές χαλάρωσης που θα γεμίσουν τις μπαταρίες μου και θα ανεβάσουν τη διάθεσή μου. Θα διατηρήσουν την πνευματική μου διαύγεια. Ξέρω ότι και για διασκέδαση όταν βγαίνεις, πάλι τρέχεις. Να προλάβεις να είσαι στην ώρα σου, να προλάβεις να γκρινιάξεις για όλα, να προλάβεις να δείξεις ότι τρέχεις περισσότερο από τους άλλους.

Πάτα και λίγο pause! Relax, πώς το λένε; Δε θα χαθεί ο κόσμος αν μείνει μια εκρεμμότητα παραπάνω για αύριο, μην άγχεσαι! Κλέψε μισή ώρα για τον εαυτό σου, να μπορέσεις να χαλαρώσεις και να φέρεις το μυαλό σου στη θέση του. Θα σου χρειαστεί κάποια στιγμή, ξέρεις. Φρόντισε λίγο την ψυχική σου ηρεμία, πριν σε εγκαταλείψει κι αυτή, ξεχνώντας το δρόμο του γυρισμού. Βρε, άκου που σου λέω, δεν είναι τόσο απίθανο να συμβεί! Τι, νομίζεις ότι είναι απ'αυτά που συμβαίνουν μόνο σε άλλους και ποτέ σε εσένα; Γιατί, τι περισσότερο έχεις εσύ για να το αποφύγεις;

Κόψε λίγο ταχύτητα που σου λέω, θα ξυπνήσεις μια μέρα 50 χρονών και θα αναρωτιέσαι πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια και ποιός έζησε τελικά τη ζωή σου, για ποιόν έτρεχες και ποιός χάρηκε όλα αυτά για τα οποία μόχθησες. Κόψε λίγο τη φόρα σου μπας και προλάβεις να χαρείς λίγη απ'τη ζωή σου πριν εξαφανιστεί μαζί με όλα τα υπόλοιπα που προσπερνάς καθώς τρέχεις.

Σ'ευχαριστώ που με πλήγωσες

Και με πρόδωσες. Και με τσάκισες. Και με πέταξες έξω από τη ζωή σου. Η απόριψή σου ήταν καθοριστικό γεγονός για μένα. Το αστείο είναι ότι από την αρχή εσύ ήσουν που εισέβαλες σχεδόν με το ζόρι στην ήρεμη ζωή μου με απαίτηση να την ταράξεις. Στην αρχή δε σου έδινα και πολύ σημασία, δε σε έπαιρνα στα σοβαρά. Σε ανεχόμουν επειδή είχες πλάκα. Έβλεπα ότι ψάχνεις απλώς για ένα "σκαλοπατάκι".
Με τον καιρό έμεινες, επέμεινες αρκετά και με έκανες να σου δώσω αρκετή αξία ωστέ να είσαι από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου. Χαιρόμουν που η αρχική μου εντύπωση ,για πρώτη φορά, ήταν λάθος. Και μετά, έπαψες να με χρειάζεσαι. Και έβλεπα την σταδιακή σου απομάκρυνση και δεν είπα τίποτα, σε άφησα να το κάνεις με το δικό σου τρόπο, τόσο ευγενικά σου φέρθηκα!

Αυτό όμως που ποτέ δεν μπόρεσες να καταλάβεις σε εμένα είναι ότι τίποτα δεν είναι ικανό να με πτοήσει! Αντί να μου αφήσει πληγή, παράπονο και πόνο, η συμπεριφορά σου μου άφησε μια αίσθηση ευγνωμοσύνης. Χωρίς την απόριψή σου, δε θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα. Δε θα με είχες αφήσει να φύγω, να προχωρήσω, να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Το κενό που άφησες ενίσχυσε δραματικά την πίστη μου στον εαυτό μου, μιας και ποτέ δεν πίστευες σε εμένα και δεν δίσταζες να το δείχνεις.

Ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο γελαστή. Σε ευχαριστώ λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου που με βοήθησες με τον τρόπο σου να γίνω πιο γελαστή, που μου απέδειξες ξανά ότι είναι πολύ αποτελεσματικό το "να φέρεσαι στους άλλους όπως η βροχή στον τσίγκο".

Γιατί η βροχή σε κάνει βλάκα;

Έχει μόλις σταματήσει η βροχή, εγώ έχω μόλις μπει στο αυτοκίνητό μου και το μόνο που έχω προλάβει να κάνω είναι να κλείσω τις ασφάλειες (παλιά συνήθεια από τη συμπρωτεύουσα) και να βάλω ζωνη ασφαλείας. Ακούγεται ένα τρελό στρίγγλισμα από λάστιχα αυτοκινήτου και, μέχρι να αναρρωτηθώ τί συμβαίνει, βλέπω ένα αυτοκίνητο να γλιστρά χωρίς καθόλου χάρη στο δρόμο με το πλάι ερχόμενο από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας κατευθείαν πάνω μου.

Κοιτάζω τη ζώνη και αναρρωτιέμαι: προλαβαίνω άραγε να βγω; Το άλλο αυτοκίνητο πλησιάζει, βλέπω τον οδηγό του, με κοιτά πανικόβλητος, ξαφνικά ξυπνά! Επανακτά τον έλεγχο του αυτοκινήτου του την τελευταία στιγμή και έχοντας φτάσει σε απόσταση ενός μόνο μέτρου από εμένα. Η τύχη ήταν μεγάλη, δεν περνούσε άλλο αμάξι απο το δικό μου ρεύμα κυκλοφορίας, τα λάστιχα του άλλου δεν ήταν πολύ φαγωμένα και μπόρεσε να το ελέγξει, εγώ ηθελα να βρω ένα καλό ραδιοφωνικό σταθμό πριν ξεκινήσω, δεν υπήρχε πεζός στη διάβαση...

Αν όμως κάτι από όλα αυτά ήταν αλλιώς; Ναι, ξέρω, δεν πρέπει να δείχνω αγνωμοσύνη στην τύχη μου, δε θα ήταν μεγάλη η ζημιά αν γινόταν κάτι και λοιπά... Το θέμα είναι ότι κάθε που βρέχει τρελαίνονται οι διάφοροι "κάγκουρες" και ξεφυτρώνουν παντού σαν τα σαλιγκάρια! Συγκρατήσου λίγο μέχρι να φτάσεις στην πλησιέστερη καγκουροαλάνα καλέ μου άνθρωπε, εμείς δε φταίμε σε τίποτα, και μόνο και η τρομάρα που προκαλείς είναι αρκετή! Είμαι σίγουρη ότι τα ξέρεις τα στέκια, τις αλάνες και τα πάρκινκ όπου μπορείς να βγάλεις το άχτι σου ανενόχλητος και λίγο πιο ακίνδυνα! Εκεί να πας να κάνεις μανούβρες, δε χρειάζεται να μου κάνεις τεστ τρομάρας!

Να ήσουν πεζός και να βιαζόσουν για να μη βραχείς, θα σε δικαιολογούσα. Αλλά με το αμάξι, γιατί είσαι τόσο περισσότερο βιαστικός και απρόσεκτος όταν βρέχει; Το βαρομετρικό επηρρεάζει το IQ σου;

Turn your TV OFF!

Όταν λέω ότι δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου, αντικρύζω πάντα την ίδια εμβρόνητη έκφραση στο πρόσωπο του συνομιλητή μου. Κ όμως, εδω και αρκετούς μήνες δεν έχω καν τηλεόραση, ενώ πριν που είχα, δεν την άνοιγα. Μέσα στα τελευταία 3 χρόνια έχω δει τηλεόραση περίπου 4 με 5 φορές κι αυτό ήταν επειδή δε γινόταν αλλιώς. Από τότε που έπαψα να βλέπω τηλεόραση διαβάζω περισσότερο, ακούω περισσότερη μουσική, ενημερώνομαι καλύτερα και έχω πιο ανοιχτό μυαλό.

Μπορείς να ενημερώνεσαι από εφημερίδες, ραδιόφωνο, internet. Με αυτό τον τρόπο θα έχεις πιο ολοκληρωμένη, άρα και πιο αντικειμενική ενημέρωση. Μέσω internet μπορείς να έχεις και πιο άμεση ενημέρωση επίσης! Οπότε... η τηλεόραση είναι περιττή. Μπορείς να βλέπεις ταινίες που θα έχεις επιλέξει εσύ από το βιντεοκλάμπ, χωρίς διακοπές για διαφημίσεις, ή άλλα ενοχλητικά πράγματα.

Αν δοκιμάσεις πειραματικά για μια ολόκληρη εβδομάδα να μην ανοίξεις καθόλου τη συσκευή της τηλεόρασης, θα διαπιστώσεις πόσο χρόνο σου τρώει πραγματικά. Αυτό τον επιπλέον χρόνο λοιπόν, μπορείς να τον αφιερώσεις για να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο, να ακούσεις εκείνο το άλμπουμ που όλο δεν προλαβαίνεις, να κάνεις τις μικροδουλειές του σπιτιού που πάντα βαριέσαι και στο τέλος μαζεύονται βουνό. Θα έχεις περισσότερο χρόνο να πάρεις τηλέφωνο κάποιο φίλο που έχεις να του μιλήσεις καιρό, περισσότερο χρόνο να παίξεις με τα παιδιά σου, με το κατοικίδιό σου. Χρόνο να μαγειρέψεις κάτι καλύτερο απ'ότι συνήθως.

Τις Κυριακές αντί να "λιώνεις" με σαχλές εκπομπές και τη χιλιοστή επανάλλειψη μιας σειράς που ξέρεις πλέον απ'έξω, θα έχεις το χρόνο να πας μια βόλτα. Στο πάρκο για να παίξουν τα παιδιά, στην παραλία με το αμόρε, για καφέ με τους φίλους που δεν πρόλαβες να δεις όλη τη βδομάδα. Μπορείς να πας για φαγητό, ή ακόμα και να περάσεις από τη μαμά σου που όλο γκρινιάζει πως δε σε βλέπει καθόλου.

Όλα αυτά τα πράγματα που η τηλεόραση σε κάνει να "ξεχνάς" να κάνεις, θα είναι πλέον ο καλύτερος τρόπος να γεμίσεις το χρόνο σου. Γιατί; Γιατί εκείνη η μισή ώρα που "χαλαρώνεις" ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα. Μπορείς να χαλαρώσεις με πιο δημιουργικούς τρόπους, ξέρεις. Εκείνα τα λίγα λεπτά το πρωί, η μισή ώρα το μεσημέρι και η μία ή δύο ώρες το βράδυ είναι αρκετός χρόνος για να βελτιώσεις την επικοινωνία με την οικογένεια σου, αφού όταν λειτουργεί η τηλεόραση, δεν μιλάτε. Είναι αρκετός χρόνος να αναθερμάνεις τις σχέσεις σου με τους γύρω σου. Απλά η τηλεόραση είναι πάντα εκεί, πρόθυμη και έτοιμη για σένα. Είναι πιο εύκολο να την ανοίξεις και πιο ξεκούραστο να κάθεσαι να την κοιτάζεις σαν χάνος απ'ότι οτιδήποτε άλλο. Τα κάνει όλα αυτή για σένα, εσύ απλώς την κοιτάς. Το καταλαβαίνω. Εσύ όμως μπορείς να καταλάβεις πόσα πράγματα χάνεις με αυτό τον τρόπο;

Όταν μια φωτογραφία καταστρέφεται...

Πόσες αναμνήσεις παίρνει μαζί της; Μια εικόνα που θυμίζει μια μέρα πριν 10 χρόνια. Μια συνηθισμένη μέρα, μια παρέα που τότε θεωρούνταν δεδομένη. Άτομα που ίσως δεν ξαναδώ ποτέ, αφού έχω να τα δω περίπου 6 χρόνια. Ακόμα και αν τα ξαναδώ όμως, ακόμα κι αν δεν είχαμε χαθεί, ποτέ δε θα'ναι όπως εκείνη τη μέρα, σε εκείνο το μέρος.

Μια εικόνα που μου θύμισε πώς ήμουν παιδί. Είχα ξεχάσει οτι είχα πάει σε εκείνο το μέρος. Είχα ξεχάσει με ποιά άτομα ήμουν. Μόλις είδα ό,τι απέμεινε από τη φωτογραφία, τα θυμήθηκα όλα. Τα παιχνίδια που κάναμε, τα πειράγματα και τις πλάκες. Την παρέα που είχα, τα όνειρα, τη ζωντάνια.
Μια φωτογραφϊα αποθανατίζει μια στιγμή. Μια στιγμή που θα σου θυμίζει ποιός ήσουνα. Όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τα όνειρα που είχες εκείνη τη στιγμή. Υπάρχουν φωτογραφίες που αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη εποχή. Φωτογραφίες που δεν κοιτάς και πολύ συχνά, για να λέμε την αλήθεια. Όμως ξέρεις ότι είναι εκεί. Ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο μπορείς να τις βγάλεις από το σκονισμένο συρτάρι και να τις κοιτάξεις, να θυμηθείς. Να γελάσεις με το περίεργο ντύσιμο και τα αστεία μαλλιά που είχατε όλοι τότε. Να θυμηθείς πράγματα, καταστάσεις και άτομα που έχεις να σκεφτείς χρόνια.
Όταν αυτές οι φωτογρφίες καταστρέφονται, τι μένει να σου θυμίζει εκείνες τις εποχές;