Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Μια γυναίκα μόνη, βιαστική περαστική

Την είδα για πολύ λίγο, εμφανίστηκε ξαφνικά και απροσδόκητα. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτήν και κάποιος μου είπε ότι είναι πολύ γλυκός κι ευγενικός άνθρωπος, αξιαγάπητη. Το πρόσωπο της έδειχνε πολύ καλοσυνάτο, αλλά υπήρχε κάτι παράξενο και απροσδιόριστο επάνω της. Όταν την άκουσα να μιλάει – όχι σε εμένα – κατάλαβα τι ήταν αυτό το παράξενο και αταίριαστο που είχε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτή η γυναίκα είχε απεγνωσμένα ανάγκη από επικοινωνία. Όμως όταν το είπα σε αυτό στον οποίο μιλούσε, εκείνος μου απάντησε ότι έχει πολλούς φίλους στη ζωή της.

Κι αν όλα τ' άλλαζα, δε θ'άλλαζα τη διαδρομή



Πριν μερικές μέρες διάβασα αυτό το κείμενο της συμπαθέστατης _ntinti_  και η πρώτη μου παρόρμηση ήταν η επιθυμία να την πιάσω από τους ώμους, να την κάνω να με κοιτάξει στα μάτια και να της πω «Ηρέμησε, χαλάρωσε, γιατί δε μπορείς απλά να ζήσεις αυτά που έρχονται;». Επειδή όμως δεν την γνωρίζω προσωπικά και ούτως ή άλλως είναι περίπου 600χλμ μακριά, σκέφτηκα να γράψω αυτά που θα ήθελα να της πω, σε εκείνη και σε πολλά άλλα άτομα που πιστεύουν ότι «το καθετί πρέπει να το ζήσεις στην εποχή του».

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Αλλάζεις, αλλάζεις...


Υπήρξαν στη ζωή μου πολλές περίοδοι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Άλλαξα αρκετές φορές σαν άνθρωπος, αν και πάντα η ψυχή μου ήταν ίδια. Μπορεί να άλλαζαν πολλά στη ζωή μου, αλλά κατά βάση ήμουν το ίδιο άτομο. Μερικές φορές όμως οι άνθρωποι που είχα στη ζωή μου δεν το καταλάβαιναν αυτό. Με έβλεπαν να αλλάζω και αντιδρούσαν. Ο καθένας με τον τρόπο του, άλλοι απλώς απομακρύνθηκαν και άλλοι προσπαθούσαν να με πιέσουν να ξαναγίνω όπως πριν. Δεν καταλάβαιναν ότι όλο αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω, απλά συνέβαινε. Κι επίσης δεν σεβόταν το γεγονός ότι εγώ αυτό το θεωρούσα εξέλιξη (όχι απαραίτητα βελτίωση). Τέλος, δεν υπολόγισαν ότι εγώ είμαι άνθρωπος που όταν το πιέζουν, αντιδρά έντονα.
Εγώ ένιωθα ότι προχωρούσα μπροστά και αυτά τα άτομα προσπαθούσαν να με κρατήσουν πίσω. Με αυτό τον τρόπο όμως μου έκαναν κακό κι εγώ πριν από πολλά χρόνια αποφάσισα ότι όταν κάτι μου κάνει κακό, ή θα το αλλάζω ή θα το βγάζω από τη ζωή μου. Εξ’ άλλου, από τη στιγμή που δεν τους άρεσε το άτομο που είχα γίνει και ταυτόχρονα εγώ δεν μπορούσα να γίνω όπως πριν, δεν υπήρχε πλέον λόγος να αποτελούμε ο ένας μέρος της ζωής του άλλου. Τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ και συνεχίζω να το βλέπω έτσι. Δεν το λέω πεισματικά, ούτε με πίκρα ή κακία. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, εμείς τα περιπλέκουμε. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι, όπως δεν έχει νόημα και το να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον. Ταυτόχρονα όμως δεν έχει νόημα να κρατάς στη ζωή σου ένα άτομο που δεν σου αρέσει όπως είναι.
Καλώς ή κακώς, έχασα κάποια άτομα από τη ζωή μου με αυτό τον τρόπο. Πες με σκληρή, αλλά δεν λυπάμαι καθόλου για αυτό. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δε τον θεωρείς κτήμα σου και δεν έχεις απαιτήσεις από αυτόν. Κι αν τον γνωρίζεις αρκετά ώστε να τον αγαπάς, ξέρεις ότι η ουσία του, η ψυχή και η προσωπικότητα του, δεν αλλάζει. Όταν σέβεσαι έναν άνθρωπο, σέβεσαι και τις επιλογές που κάνει στη ζωή του, την πορεία που επιλέγει να ακολουθήσει. Και όταν εσύ θεωρείς ότι κάνει λάθος, αντί να προσπαθήσεις να επιβάλεις τη γνώμη σου, απλά στέκεσαι πιο κοντά του για να μπορέσεις να τον στηρίξεις σε περίπτωση που πέσει. Αυτό σημαίνει αποδοχή και η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αποδοχή.
ΥΓ: Είναι και μερικά άλλα άτομα που δε νοιάζονται για το πόσο αλλάζω. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν στη ζωή μου και είμαι πραγματικά ευγνώμων που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

GPS για τη ζωή


Photo by cricketer-nc

Πάντα πίστευα ότι η ζωή του καθενός είναι σαν μια διαδρομή. Όχι προκαθορισμένη, αλλά με πολλές διασταυρώσεις, ανηφόρες, κατηφόρες και όλα τα συναφή Επειδή όμως συχνά βρισκόμαστε σε κατατόπια που μας είναι άγνωστα, μπορεί να μπερδευτούμε, μέχρι και να χαθούμε. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό τον καιρό νιώθω πως έχω χαθεί. Δεν έχω χαθεί όμως.

Έχω βρεθεί σε μια μεγάλη διασταύρωση. Ξέρω πού βρίσκομαι και πού θέλω να πάω. Εγώ θέλω να πάω ευθεία να ανέβω μια ανηφόρα, αλλά ο δρόμος είναι κλειστός επειδή γίνονται έργα. Αν πάω δεξιά θα κάνω ένα μεγάλο κύκλο και θα επιστρέψω στο σημείο που είμαι τώρα. Αριστερά δεν μπορώ να πάω επειδή είναι μονόδρομος κι εκτός αυτού θα βρεθώ σε μια περιοχή την οποία απεχθάνομαι και από την οποία δεν υπάρχει δρόμος για να φτάσω εκεί που θέλω. Η όπισθεν ή η αναστροφή αποκλείονται Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;

Θα ήθελα πολύ να είχα ένα GPS για τη ζωή για να μη βρίσκομαι σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά με πληροφόρησαν ότι είναι ακόμα υπό κατασκευή το συγκεκριμένο gadget. Επειδή λοιπόν δεν έχω τη δυνατότητα να καλέσω ελικόπτερο να με μαζέψει, ούτε και την υπομονή να κάτσω να περιμένω, αποφάσισα να σηκώσω τα μανίκια μου και να βοηθήσω τους εργάτες για να ανοίξει μια ώρα νωρίτερα ο δρόμος και να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου όπως εγώ θέλω.

Το περίεργο είναι ότι αν ζητήσω οδηγίες κάθε άνθρωπος θα μου προτείνει διαφορετική διαδρομή, όλοι θα επιμένουν πως η δική τους πρόταση είναι η καλύτερη και τουλάχιστον οι μισοί θα προσπαθήσουν να με πείσουν να πάω σε εκείνη την περιοχή που απεχθάνομαι επειδή κατά τη γνώμη τους είναι η καλύτερη περιοχή. Και δεν τους πειράζει που δεν υπάρχει δρόμος για να φύγεις από εκεί επειδή όλοι θέλουν να πάνε εκεί, αλλά κανείς δεν θέλει να φύγει. Τι να πω, πάντα ήμουν πεισματάρα κι έτσι θα επιμείνω στη δική μου επιλογή!