Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Σε πήρε από κάτω;


Μην το αφήνεις, αντιστάσου! Καταπολέμησέ το! Βρε άσε τώρα τα ΄΄δε γίνεται, δε μπορώ, δεν υπάρχει τρόπος/ελπίδα/λύση΄΄. Μια απόφαση είναι. Ναι, άκου που σου λέω! Καλά, αφού το παίζεις δύσκολος θα σου το δείξω με ένα παράδειγμα.

Πες πως έχεις νταλκάδες οποιασδήποτε φύσης, ερωτικά, εργασιακά, οικονομικά, αστρολογικά, υπαρξιακά, σου την έφερε ο Δίας και δε τον βρίσκεις για να τον κράξεις, σε ενοχλούν τα Panda που κάνουν σεξ σπάνια, σου τη σπάει που τα προφυλακτικά με γεύση καρπούζι είναι ακόμα άγουρα, διάλεξε και πάρε. Πάντως έχεις νταλκάδες, το κεφάλι βαρύ, οι ώμοι χαμηλωμένοι (όχι από καγκουριά καλέ, από τα βάσανα!), τα τσιγάρα δεν προλαβαίνουν να αναβοσβήνουν, είσαι μόνος στο σπίτι κι έχεις βλέμμα κοτόπουλου καθώς κοιτάς το άπειρο και σκέφτεσαι τα βάσανά σου.

Είμαι 90,909090% σίγουρη πως έχεις βάλει να παίζει μουσική που να εκφράζει την απελπισία σου, είτε μιλάμε για σκυλάδικα, καψουροτράγουδα, μπαλάντες παντός καιρού, κλαψιάρικες μαντινάδες, έντεχνες ποιητικές νότες, πάντως ακούς κάτι θλιμένο. Το πρώτο που προτείνω (θα έλεγα διατάζω, αλλά δε θέλω να σε τρομάξω ακόμα) είναι να το κλείσεις το ρημάδι και να πας να βάλεις το πιο ηλίθιο, χαζοχαρούμενο και γελοίο τραγούδι που μπορείς να βρεις! Στην ανάγκη άκου τα παπάκια ή τα στρουμφάκια ή ό,τι άλλο παιδικό και καρτουνίστικο είναι της μόδας τελευταία. Μη με κοιτάς εμένα με μισό μάτι, ξέρω τι λέω! Η μουσική επηρεάζει σημαντικά την διάθεση και μετά από μισή ώρα (μία για τα βαριά περιστατικά) τέτοιου είδους μουσικής θα έχεις ξεχάσει τα πάντα (ακόμα και το σημαντικό ραντεβού που είχες και ωρύεται τώρα στο τηλέφωνο!).

Αν είσαι περισσότερο του οπτικού κι έχεις βάλει να δεις καμιά ταινία κοινωνικοδραματικού περιεχομένου, πάτα στοπ και βάλε να παίζει κάτι αντιστοίχως γελοίο. Θες τον Μπομπ σφουγγαράκη, θες τους παλιούς καλούς ΑΜΑΝηδες, θες κωμωδία που έχει αφήσει εποχή, κάτι βρε παιδί μου, δεν ξέρω εγώ τα γούστα σου. Εναλλακτικά βάλε να δεις κάτι ερωτικό (σεξουαλικό ντε!) γιατί αν είσαι άντρας είσαι πολύ τυχερός και οι ορμόνες σου σε οδηγούν σε εύκολα και ευχάριστα πράγματα.

Πάμε τώρα και στα δύσκολα. Κάνε κάτι γελοίο. Κάτι εντελώς χαζό, ανούσιο, παιδιάστικο, ηλίθιο μέχρι εκεί που δεν πάει. Έλα τώρα, αφού πάντα ήθελες να δημιουργήσεις το δικό σου είδος χορού/ πολεμικής τέχνης, ή να ντυθείς αρχαίος Έλληνας/Μέγας Ναπολέων/Μέριλιν Μονρόε, ή να δοκιμάσεις να γλείψεις το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σου (τα βρέφη ρε γαμώτο, πώς το κάνουν;!). Τώρα είναι η ώρα! Θες να το παίξεις στριπτιζέζ; Κάν’το! Θες να το παίξεις βάρβαρος πολέμαρχος που πηδάει ό,τι κινείται; Ναι, κάν’το, μόνο πρόσεχε τις γάτες, γρατσουνάνε! Παίξε ντραμς με τις κατσαρόλες, ζωγράφισε με τη μαγιονέζα και την κέτσαπ, βάλε τα μαχαιροπίρουνα να κάνουν ξεδιάντροπα αίσχη, ξεκίνα έναν καβγά με το μπουκάλι του νερού, αλλά μην το παρατσατίσεις γιατί θα σε μπουγελώσει!

Αν βέβαια είσαι πολύ σφιγμένος και δεν τολμάς να κάνεις τίποτα τέτοιο ακόμα και μόνος στο σπίτι, ή αν έχεις ανακαλύψει ότι ναι, μας παρακολουθούν μέσα από μικροκάμερες κρυμμένες στις πρίζες, κάνε κάτι πιο απλό. Ξεκίνα να χαχανίζεις! Να γελάς! Ναι καλέ, με το ζόρι! Ουφφφ, μη κάνεις το δύσκολο, είναι το πιο απλό και εύκολο πράγμα! Στην αρχή θα χαχανίσεις λίγο, μετά θα αρχίσεις να γελάς σταδιακά και ο μεγάλος στόχος είναι να φτάσεις σε σημείο να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μόνος σου, χωρίς λόγο και αιτία, απλά και μόνο επειδή σε κάνει να νιώθεις ωραία και διώχνει τα μαύρα συννεφάκια απ’ το μυαλό σου. Πάμε μαζί: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Και ξανά! Πάλι! Συνέχισε λίγο ακόμα...

Τέλος κάποιες έσχατες λύσεις είναι να πάρεις τηλέφωνο κάποιον που σε κάνει πάντα να γελάς, παντού υπάρχει ένας καραγκιόζης! Ή να ντυθείς καουμπόης και να βγεις στο μπαλκόνι να κυνηγήσεις τα περιστέρια με το λάσο σου. Ή να αρχίσεις να πυροβολείς τις μύγες με το αόρατο πιστόλι σου. Ή να παίξεις κλέφτες και αστυνόμοι μέσα στο σπίτι μόνος σου κάνοντας κουτσό (όλοι οι μεγάλοι ήρωες είναι τραυματισμένοι τη στιγμή του θριάμβου τους).

Καλά, νόμιζες ότι θα με ξεγελάσεις; Το ξέρω ότι εδώ και ώρα αναρωτιέσαι τι μπορεί να κάνω εγώ από όλα αυτά και πώς μπορεί να τα σκέφτηκα. Να σε ενημερώσω ότι όταν είμαι σπίτι έχω τον σκύλο μου που είναι μέγας γελωτοποιός και ρίχνω τρελά γέλια. Εκτός σπιτιού, έχω φαντασία, το πιο πρόσφατο παιχνίδι που ανακάλυψα είναι όταν είμαι σταματημένη σε κόκκινο φανάρι να παίζω με το αρωματικό μπαλάκι που κρέμεται από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Όταν ανάβει πράσινο αγνοώ επιδεικτικά τους άλλους οδηγούς ή τους πεζούς που με κοιτάνε περίεργα, εγώ γελάω, αυτοί όχι. Όταν με πιάνει και είμαι σε καφετέρια εξηγώ στον καφέ μου γιατί θα τον πιω και του λέω πόσο υπέροχα με κάνει να νιώθω (αν θέλω μπορώ να γίνω πολύ παραστατική!). Και ναι, μετά από όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πάμε για καφέ!

Κάτι για εσένα


Ο εαυτός σου πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητά σου. Όχι, όχι με την έννοια του εγωισμού, με την έννοια της φροντίδας. Αν δεν είσαι εσύ καλά, πώς θα προσφέρεις στους αγαπημένους σου; Πώς θα μπορέσεις να κάνεις όσα θέλεις; Αν δεν μπορείς εσύ να προσέχεις και να φροντίζεις τον εαυτό σου, πώς θα τα καταφέρει οποιοσδήποτε άλλος;
Είναι πάρα πολύ εύκολο κολπάκι, μην πάει το μυαλό σου μακριά. Κάθε μέρα κάνε κάτι καλό για σένα. Τόσο απλό. Βρες τα πιο μικρά και εύκολα πράγματα και κάν’τα για σένα. Μπορεί να είναι ακόμα και κάτι που κάνεις έτσι κι αλλιώς, απλά τώρα θα σκέφτεσαι συνειδητά ότι το κάνεις για σένα, εκεί βρίσκεται το κλειδί.
Μπορεί να είναι μια επίσκεψη στο γυμναστήριο, ένα πιο υγιεινό γεύμα, μια περιποίηση, μια μικρή αλλαγή στην εμφάνιση. Μπορείς απλά να αλλάξεις χτένισμα, δεν χρειάζεται να πας κομμωτήριο. Μπορείς να φορέσεις εκείνα τα σέξυ εσώρουχα που δε θα τα βλέπει κανένας, αλλά εσύ θα νιώθεις καλά. Μπορείς να φλερτάρεις λίγο με μια περαστική, έτσι απλά για το παιχνίδι και την τόνωση του ηθικού. Μπορείς να κάνεις μια βόλτα στον ήλιο. Ή να βρεις μια ώρα ελεύθερη για να απολαύσεις ένα ποτήρι καλό κρασί ή το αγαπημένο σου ποτό με την ανάλογη ατμόσφαιρα. Βρες οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο που θα σε ευχαριστήσει ή απλά θα κάνει καλό στον οργανισμό σου και κάν’το, δεν χρειάζεται καν να ξοδέψεις χρήματα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην το ξεχνάς και να βάζεις τη φαντασία σου να δουλέψει για να βρίσκεις κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Ίσως σου ακούγεται χαζό ή δύσκολο, αλλά δοκίμασέ το και μετά κρίνε το. Είναι απλό, εύκολο και δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνει κακό!

Η θάλασσα...


Η παρηγοριά μου, η γιατρειά μου, η διέξοδός μου. Μόλις την αντικρίζω, τα πάντα χάνονται. Τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στο μεγαλείο της. Καθώς σκάνε τα κύματα είναι σαν να παίρνουν μαζί τους κάθε μου θλίψη. Η μυρωδιά της αλμύρας σβήνει κάθε μαύρη σκέψη που με βαραίνει.

Την κοιτάζω και βλέπω το άπειρο, μια αγκαλιά παρηγοριάς. Στη θάλασσα νιώθω ελεύθερη, θεραπευμένη, ολοκληρωμένη Με καθηλώνει η ομορφιά της και η δύναμή της. Χάνω τα λόγια μου, παύουν οι σκέψεις μου όταν βρίσκομαι εκεί.

Πώς να περιγράψω αυτό που νιώθω; Είναι κάτι μαγικό, λυτρωτικό, θαυμάσιο. Ο χρόνος παύει να έχει σημασία, κάθε τι ανθρώπινο μένει μακριά. Το μόνο που μπορώ να δω, να ακούσω, να σκεφτώ και να νιώσω είναι η θάλασσα, η επίδρασή της πάνω μου.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Κούραση VS Ενθουσιασμός

Photo by tsbaou

Μερικές φορές η κούραση συσσωρεύεται και σε καταβάλει. Το καταλαβαίνω, το έχω περάσει κι εγώ. Όμως... η κούραση δεν μπορεί να καταβάλει τον ενθουσιασμό.
Όλα αυτά που βλέπεις συχνά σε ταινίες αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Όταν ο επιστήμονας κάνει επιτέλους τη μεγάλη του ανακάλυψη, ξεχνάει όλη την κούραση και τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Όταν ο ερωτευμένος βλέπει ξανά την αγαπημένη του, ξεχνάει όλο τον πόνο και την απελπισία που του σπάραζαν την καρδιά. Όταν το ταξιδιώτης φτάνει στον προορισμό του ξεχνά τους πόνους στα πόδια του και τις κακουχίες του ταξιδιού.
Αν λοιπόν δεις ότι φτάνεις στο σημείο που νιώθεις πολύ κουρασμένος για να ενθουσιαστείς με το οτιδήποτε, αν πλέον όλα είναι πολύ μικρά κι ασήμαντα για να σε ταρακουνήσουν και να σε ξεσηκώσουν, μάλλον ήρθε η ώρα να αρχίσεις να ανησυχείς.
Δεν είναι η κούραση που φταίει, είναι το θολωμένο σου μυαλό. Είναι ότι αφήνεις τη ζωή να σε προσπερνάει. Είναι ότι έχασες το στόχο σου. Παύεις να είσαι αφοσιωμένος σε ένα σκοπό όταν ακόμα κι αυτός αδυνατεί πια να σου δώσει χαρά, ζωντάνια, κίνητρο. Όταν το μυαλό θολώνει τόσο πολύ, είσαι σαν υπνωτισμένος. Ξεχνάς γιατί είσαι εκεί και προσπαθείς από συνήθεια πια. Ξεχνάς την αξία που έχουν όλα αυτά για τα οποία προσπαθείς. Χάνουν την αξία τους όσα καταφέρνεις. Οι άλλοι σε θαυμάζουν, αλλά εσύ δεν μπορείς πια να τα δεις όλα αυτά... γιατί είσαι πολύ κουρασμένος.
Όχι, δεν μπορεί η κούραση να υπερνικήσει τον ενθουσιασμό. Αν δεν μπορείς πια να ενθουσιαστείς, αν τίποτα δεν είναι ικανό να κάνει τα μάτια σου να λάμψουν, δεν φταίει η κούραση. Φταίει ότι το μυαλό σου θόλωσε τόσο πολύ, που έγινες επίπεδος, άχρωμος κι ανούσιος. Και, δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν χρειάζεται να μειώσεις τις προσπάθειές σου, μόνο να μην ξεχνάς να ζήσεις, να μην χάσεις επαφή με τον κόσμο γύρω σου. Ξύπνα πριν αναρωτηθείς πού πήγε η ζωή σου.
Αφιερωμένο σε ένα φίλο που δυσκολεύεται να καταλάβει ότι με ενοχλεί η έλλειψη της ζωντάνιας που είχε κι όχι η έλλειψη χρόνου που έχει.

Οδοιπλανώ

Οδοιπλανώ: Περιπλανιέμαι κοντά ή μακριά από τον τόπο μου για να παρατηρήσω τους ανθρώπους και τον κόσμο και να μάθω από τις εμπειρίες μου. Να γνωρίσω τον κόσμο καλύτερα μέσα από αυτές.
Χρόνια τώρα οδοιπλανώ. Η δική μου περιπλάνηση βέβαια έχει πολύ αργούς ρυθμούς, αλλά καλύτερα έτσι. Έχω την ευκαιρία να μελετήσω καλύτερα τους τόπους και τους ανθρώπους τους. Οι άνθρωποι στην ουσία είναι παντού ίδιοι. Λίγα στοιχεία αλλάζουν, αυτά που οφείλονται σε τοπικές συνήθειες και νοοτροπίες, αλλά οι διαφορές που προκαλούν είναι μικρές.
Όμως... πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω, ένα βήμα πιο πέρα, κάτι που δεν έχω δει ακόμα. Πολλοί δρόμοι που ακόμα δεν περπάτησα. Ίσως αυτή η σκέψη να μη με αφήσει ποτέ να ησυχάσω. Με το που εγκαταστάθηκα στο μέρος που είμαι τώρα, άρχισα να σκέφτομαι πού θα πάω μετά.
Δεν μπορείς να γνωρίσεις έναν τόπο μέσα σε λίγες μέρες, κάνοντας διακοπές εκεί. Αν δε ζήσεις, αν δε δουλέψεις σε ένα μέρος, δεν θα δεις τους ανθρώπους εκεί όπως είναι στην καθημερινότητά τους. Αν δε ζήσεις μαζί τους, δε θα δεις την πραγματική τους όψη.
Η άποψη ενός ανθρώπου για τον κόσμο ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν είδες ακόμα, ο κόσμος αλλάζει συνεχώς κι εξελίσσεται, δεν μπορείς να έχεις μια άποψη χωρίς να συμπεριλάβεις και τις αλλαγές που γίνονται. Κι ακόμα κι αν τα έβλεπες όλα και όλα έμεναν στάσιμα, με το πέρασμα του χρόνου βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα εσύ, τα σκέφτεσαι και τα ερμηνεύεις με άλλο μάτι.
Η άποψή σου για τον κόσμο πάντα θα περιορίζεται σε ένα πολύ μικρό κομματάκι του που είδες κι έζησες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να δεις όσα περισσότερα μπορείς και να τα γνωρίσεις όσο καλύτερα μπορείς. Πάντα θα υπάρχει κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι άγνωστο, κάτι για να σε εκπλήξει. Γι’ αυτό, θα συνεχίσω να οδοιπλανώ όσο θα με τραβάει το άγνωστο και το καινούριο.

Νυχτερινές παραλίες

Photo by TheFairytail

Πρώτα να παραδεχτούμε κάτι: Όταν νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μια βόλτα για να ξελαμπικάρεις και είναι περασμένα μεσάνυχτα, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ευκολονόητο πιστεύω. Ας πάμε παρακάτω λοιπόν.
Πολλά βράδια έχω βρεθεί σε διάφορες παραλίες τέτοιες μικρές ώρες. Όταν πια καθαρίζει το μυαλό, ησυχάζει το πνεύμα και ηρεμεί η ψυχή, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι μόνη εκεί. Πάντα υπάρχει και κάποιος ακόμα εκεί που κάνει το ίδιο πράγμα με εμένα. Είναι κι αυτός κλειδωμένος στο αμάξι του, καπνίζει ακούγοντας τα τραγούδια που τον αγγίζουν και κοιτάζει το άπειρο καθώς σκέφτεται τα αγκάθια της δικής του ζωής.
Υπάρχει και ο πιο ζορισμένος και τολμηρός, που βγαίνει από το αμάξι του και περπατάει στην αμμουδιά παρά το κρύο και τους κινδύνους. Συνήθως αυτός έχει πιεί και το κατιτίς παραπάνω, φαίνεται στο πρόσωπό του. Σου έμεινε όμως αυτό για τους κινδύνους, το βλέπω να τριγυρίζει στη σκέψη σου αναποφάσιστο.
Οι κίνδυνοι δεν είναι ούτε αυτοί που είναι κλειδωμένοι στα αυτοκίνητα, ούτε τα αδέσποτα σκυλιά, ούτε οι επίδοξοι ματάκηδες Υπάρχουν κι άλλοι σ’ αυτά τα μέρη αυτές τις ώρες. Αυτοί που δεν φαίνονται, αλλά αν μείνεις αρκετά αντιλαμβάνεσαι το πήγαινε- έλα τους. Εύκολο να μαντέψεις τι είδους συναλλαγές κάνουν, δεν είσαι και χθεσινός! Αυτοί αποτελούν κίνδυνο αν χώσεις τη μύτη σου στα χωράφια τους. Αλλιώς παραμένουν κρυμμένοι και κοιτάζουν τη δουλειά τους. Ξέρουν ότι είμαστε εκεί, αλλά ξέρουν και το λόγο, οπότε μας αφήνουν στην ησυχία μας.
Σπανιότερα μπορεί να δεις κι άλλα, ειδικά αν κάνεις το λάθος να πας σε πολύ απόμερη παραλία. Αυτόν που ήπιε κάτι πολύ διαφορετικό από το αλκοόλ και μιλάει με ξωτικά και νεράιδες. Αυτήν που αποφάσισε ότι δεν αντέχει πια να ζει. Αυτόν που νόμιζε ότι δεν θα έρθει εδώ κανείς άλλος αυτή την ώρα και ήρθε για να απελευθερώσει τις διαστροφές του, με παρέα συνήθως.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στις παραλίες αυτές τις ώρες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όλοι όμως έχουν κάτι κοινό: Θέλουν να απομονωθούν. Υπάρχει μια σιωπηλή κατανόηση σε αυτό και κανείς δεν ενοχλεί κανέναν. Δεν ενοχλεί, δεν βλέπει, δεν το νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Το πιο περίεργο απ’ όλα είναι ότι αυτή η σιωπηλή κατανόηση, αυτός ο κοινός κανόνας, σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος. Δε γνωρίζεις τίποτα απολύτως για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά έχεις κάτι κοινό, νιώθεις ότι σας συνδέει αυτό κι ότι μπορείς να τους καταλάβεις.
Βέβαια, μόλις φεύγουν από εκεί, όλοι ξαναφορούν τις μάσκες τους και ξαναμπαίνουν στο ρόλο που παίζουν στη ζωή τους, ξαναγίνονται συνηθισμένοι. Αν τύχει να σε δουν κάπου τυχαία και σε αναγνωρίσουν, θα τρομάξουν επειδή ξέρεις το μυστικό τους και θα τρέξουν όσο πιο μακριά μπορούν.

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Κώστας και Μαρία: Η αρχή


Ο Κώστας γνωρίζει τη Μαρία μέσα από μια κοινή παρέα κάποιο βράδυ σε ένα μπαράκι. Του γυαλίζει, η Μαρία δεν είναι καθόλου άσχημη και δείχνει διαθέσιμη. Με όλη του τη μαεστρία καταφέρνει να αναλάβει να την πάει αυτός στο σπίτι και εκεί καταφέρνει να πάρει το τηλέφωνό της «για να βγουν για κανένα καφέ κάποια φορά», όπως της λέει με όλη του την αθωότητα. Φεύγοντας σκέφτεται όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να την ρίξει στα δίχτυα του. Η Μαρία δεν σκέφτεται τίποτα.

Μέχρι την μεθεπόμενη μέρα που μαθαίνει ότι ο Κώστας ρωτούσε για αυτήν, ότι του άρεσε και όλα τα σχετικά. Συμβάλουν σημαντικά και τα σχόλια των φίλων για το πόσο καλή δουλειά έχει, πόσο καλό παιδί είναι και πως δε θα μείνει για πολύ καιρό ελεύθερος. Εν τω μεταξύ ο Κώστας όντως έχει ρωτήσει για τη Μαρία, αλλά μετά έπεσε πολύ δουλειά και την ξέχασε εντελώς.

Οι μέρες περνάνε, η Μαρία σκέφτεται όλο και περισσότερο τον Κώστα, όσα της έχουν πει, πώς θα ήταν αν γινόταν κάτι μαζί του και γιατί στο καλό δεν την πήρε ακόμα τηλέφωνο. Ο Κώστας την έχει ξεχάσει εντελώς μέχρι που μια μέρα θέλει οπωσδήποτε να βγει αλλά κανείς φίλος του δεν μπορεί. Ψάχνοντας στο κινητό του για κανένα γνωστό που θα μπορούσε να πάρει τηλέφωνο, πέφτει στο τηλέφωνο της Μαρίας. Δεν είναι πια τόσο ενθουσιασμένος, αλλά είναι ευκαιρία κι έτσι την παίρνει.

Βγαίνουν λοιπόν, περνάνε πολύ όμορφα, η Μαρία είναι πανευτυχής κι ο Κώστας, που δεν είναι κανένα λιγούρι, της δίνει μόνο ένα φιλί για καληνύχτα. Η Μαρία κάνει όνειρα και σκέψεις τρελές, ο Κώστας είναι πολύ χλιαρός με το όλο θέμα. Τελικά η Μαρία δεν είναι και τόσο θεά, ούτε ήταν τόσο συναρπαστικό το να βγει μόνος μαζί της. Αλλά απ’ τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, θα δώσει μια ευκαιρία στην όλη ιστορία.

Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν λοιπόν, όχι πάρα πολύ συχνα όμως γιατί ο Κώστας έχει πολύ δουλειά. Κάπως έτσι, φτάσανε σε αυτό που λέμε «σχέση». Καθιερώθηκαν ως ζευγάρι στους κοινούς φίλους και γνωστούς και όλοι μαλώνουν ποιος θα πάρει τη δόξα για το προξενιό.

ΥΓ 1 : Η ιστορία είναι προϊόν της φαντασίας μου και ενός απίστευτα βαρετού απογεύματος.

ΥΓ 2 : Έπεται συνέχεια, δεν υπάρχει «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα»!

Εύπλαστοι άνθρωποι


Υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι οι άνθρωποι που μπορείς να τους πείσεις για το οτιδήποτε. Μπορείς να τους πείσεις να αγοράσουν αυτό αντί για εκείνο που ήθελαν, να τους περάσεις εύκολα ιδέες και νοοτροπίες, να τους πείσεις ακόμα και για το ότι σε αγαπούν.
Έχω γνωρίσει κυρίως γυναίκες τέτοιου είδους. Γυναίκες που δεν είναι ερωτευμένες, αλλά για κάποιο λόγο αλλάζουν ριζικά απόψεις, επειδή τις έπεισες. Βάφουν το μαλλί στο χρώμα που σου αρέσει, κι ας το σιχαίνονται. Αλλάζουν γνώμη για ένα θέμα και λένε το ακριβώς αντίθετο, επειδή τα (αντικειμενικά φτωχά) επιχειρήματά σου τις έπεισαν. Παραμελούν φίλους επειδή εσύ τους έδειξες το φως και κατάλαβαν ότι ήταν κακές παρέες και υποκριτές που ήθελαν το κακό τους.
Άνθρωποι που δεν ψάχνουν κάτι αρκετά ώστε να σχηματίσουν δική τους άποψη. Άνθρωποι που όταν έχουν δική τους γνώμη δεν έχουν το σθένος να την υποστηρίξουν. Άνθρωποι που πάντα φοβούνται πως έχουν άδικο και έτσι πείθονται εύκολα γι’ αυτό. Άνθρωποι που αποζητούν τόσο απεγνωσμένα την αποδοχή, που θα καταπατούσαν τις αρχές τους. Άνθρωποι που δεν ξέρουν γιατί κάνουν όσα κάνουν. Σύνηθες χαρακτηριστικό τους το ότι αποφεύγουν τις διαφωνίες (είναι πολύ πιο εύκολο απλά να συμφωνήσουν μαζί σου) και ότι απεχθάνονται τις προσωπικές ερωτήσεις με νόημα επειδή δεν ξέρουν να απαντήσουν.
Φυσικά υπάρχει και το αντίθετό τους. Οι άνθρωποι που πλάθουν τους άλλους γιατί θέλουν να περάσουν τις απόψεις και τις ιδέες τους σε όλο τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι που θα τους αποδείξεις ότι έχουν άδικο με αδιάσειστα στοιχεία, θα το παραδεχτούν, αλλά θα συνεχίσουν να πιστεύουν το δικό τους. Είναι οι άνθρωποι που έχουν μια και μόνο γνώμη για κάποιο θέμα, η οποία συνήθως είναι αυθαίρετη και ημιτελής, αλλά παρ’ όλ’ αυτά δεν την αλλάζουν ποτέ και για κανένα λόγο.
Η χαρά του «πλάστη» είναι να συναντήσει έναν εύπλαστο άνθρωπο. Έχει τη δυνατότητα να μεγαλουργήσει, να του περάσει τη δική του νοοτροπία, να καυχιέται ότι ο άλλος θα κάνει ότι του ζητήσει. Από πάνω περηφανεύεται στο δημιούργημά του ότι τον έκανε άνθρωπο, να έχει προσωπικότητα και άποψη και άλλα παρόμοια χαριτωμένα. Ο πλάστης δεν αγαπά τον εύπλαστο άνθρωπο. Απλά είναι το παιχνίδι του που ποτέ δε τον αμφισβητεί και το εκτιμά γιατί ξέρει πόσο δυσεύρετο είναι. Παίρνει βαθύτατη ικανοποίηση αλλάζοντας τις απόψεις του άλλου και βάζοντάς τον να κάνει πράγματα που ποτέ δεν θα έκανε. Συνεχώς τεστάρει την αφοσίωση του εύπλαστου με όλο και πιο δύσκολες απαιτήσεις.
Όταν τα δύο αυτά είδη ανθρώπου συναντιούνται, έχουμε την απόλυτη ευτυχία. Ο πλάστης παίζει όσο θέλει και νιώθει ότι επιτέλους δικαιώνεται, ο εύπλαστος νιώθει επιτέλους αποδεκτός, είναι πεπεισμένος ότι βρήκε το άλλο του μισό και χαίρεται που τα αισθήματα είναι αμφίδρομα. Ναι, κάνουν πολύ πετυχημένο ζευγάρι αυτοί οι δύο... Αν όμως ο εύπλαστος άνθρωπος μια μέρα ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει την αλήθεια;

Δε με νοιάζει από πού ήρθες σου λέω


Soundtrack Φύλακας Άγγελος- Active Member


«Δεν ξέρω τι μπορεί να έχεις περάσει και γιατί έγινες έτσι. Δεν χρειάζεται να μου πεις. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι είσαι εδώ»

Είναι μια φράση από την ταινία Millennium, The girl with the dragon tattoo”. Είναι μια φράση που πολύ θα ήθελα να ακούσω. Γιατί οι άνθρωποι πάντα θέλουν να ξέρουν το παρελθόν μου; Τι σημασία έχει από πού έρχομαι, τι έκανα πριν τους γνωρίσω, τι εμπειρίες και τι πληγές κουβαλάω; Ω, ναι, πάντα οι πληγές είναι αυτό που τους γοητεύει περισσότερο, μην το αρνείστε! Το παρελθόν μου με κάνει αυτό που είμαι τώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είμαι όπως ήμουν τότε. Οπότε, γιατί έχει τόση σημασία;

Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βάλουν στη ζωή τους ένα άτομο για το οποίο δεν ξέρουν απολύτως τίποτα, δεν έχουν κανέναν τρόπο να μάθουν για αυτό, ούτε ένα κοινό γνωστό, κάτι. Το έχω δει το εργάκι πολλές φορές και ξέρω πια. Αλλά... συνεχίζω να διαφωνώ.

Αυτό που μετράει είναι το πώς μου φέρεσαι, όχι το πώς φέρεσαι στους άλλους. Μετράει αυτό που βλέπω εγώ με τα μάτια μου και όχι αυτό που έγινε στο παρελθόν, όταν δεν ήμουν εκεί. Μετράει το πώς αντιδράς σε όσα φέρνει η ζωή ανάμεσά μας, εκεί θα μετρήσω κι εγώ το τι είσαι για μένα.

Συνεχίζω να έχω την ίδια συζήτηση με κάθε νέο άνθρωπο που γνωρίζω σε αυτή την πόλη: -Πώς βρέθηκες εδώ; -Είδα φως και μπήκα/Ήθελα να κάνω μια αλλαγή και, αντί να αλλάξω τα μαλλιά μου, άλλαξα πόλη/Ήρθα για βόλτα και διάφορα άλλα που μου έρχονται κατά καιρούς. Μετά βέβαια δεν μπορώ να γίνω αγενής και να αγνοήσω τις ερωτήσεις, οπότε πρέπει να εξηγώ ότι θα ερχόμουν το καλοκαίρι, αλλά έτυχε η πλημμύρα και ήρθα νωρίτερα κλπ κλπ κλπ. Πάντα βέβαια τα ίδια σχόλια: Εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω αυτό, Πώς τα κατάφερες, Έχεις πολύ θάρρος, Σε ζηλεύω και άλλα διάφορα.

Και έτσι, μπαίνω στη λίστα των ξένων, από την άλλη άκρη της χώρας. Επειδή το ανθρώπινο μυαλό όμως είναι επιφυλακτικό, κρατάει περισσότερα συμπεράσματα στο υποσυνείδητο από όσα εκφράζει. Είμαι ένα άτομο πιο γενναίο από αυτούς, οπότε πρέπει να με προσέχουν. Όπως ήρθα ξαφνικά, μπορεί να φύγω ξαφνικά, οπότε δεν είμαι αξιόπιστη. Επίσης, δεν μπορείς να ξέρεις αν όσα λέω είναι αλήθεια. Δεν ξέρεις τι είμαι, από πού έρχομαι στ’αλήθεια, πώς ήταν οι φίλοι μου, ο τόπος που μεγάλωσα, τι με κάνει σκληρή και κυνική και σιωπηλή, τι με κάνει να γελάω και τι να κλαίω.

Αν όμως σου πω την ιστορία της ζωής μου, τι θα αλλάξει; Θα αλλάξει το ποια είμαι τώρα; Το πώς σου φέρομαι; Το αν είμαι καλός ή κακός άνθρωπος; Αν είμαι έξυπνη η χαζή; Αν θα σε συμπαθήσω ή όχι; Αν θα σου φερθώ με καλοσύνη ή με αδιαφορία; Θα αλλάξει ο τρόπος που μιλάω; Θα καταλάβεις γιατί συμπαθώ κάποιους ανθρώπους και αντιπαθώ κάποιους άλλους; Θα καταλάβεις γιατί πίνω τον καφέ μου έτσι; Θα καταλάβεις γιατί ντύνομαι έτσι; Τι θα καταλάβεις περισσότερο αν μάθεις το παρελθόν μου, τι περισσότερο από όσα μπορείς να δεις και μόνος σου όσο με γνωρίζεις;

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Το νόημα της ζωής

Καθημερινά αλλάζεις σαν άτομο, σαν άνθρωπος, εξελίσεσαι μέσα από κάθε μικρή ή μεγάλη εμπειρία, μέσα από τα σημαντικά και από τα ασήμαντα που ζεις. Η διαφορά φαίνεται με το πέρασμα του χρόνου, οι αλλαγές θέλουν καιρό για να ολοκληρωθούν και να φανούν. Όσο όμως πληθαίνουν τα βιώματά σου, οι εμπειρία σου από τον κόσμο και τη ζωή, αλλάζουν οι προτεραιότητες, τα θέλω και τα πρέπει σου. Όταν πετύχεις κάτι, αρχίζεις να προσπαθείς για κάτι άλλο, δεν επαναπαύεσαι. Όταν κάτι δεν σου αρέσει και το αλλάζεις, αλλάζεις ένα κομμάτι της ζωής σου, κατ’ επέκταση και του εαυτού σου.
Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται ποιο είναι το νόημα της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει καθολική απάντηση σε κάτι τέτοιο, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, διαφορετικός, με τα δικά του βιώματα, εμπειρίες, αναμνήσεις, συναισθήματα, με τον δικό του τρόπο σκέψης και αντίληψης. Ο καθένας έχει άλλα όνειρα, επιθυμίες και στόχους. Θα προσπαθήσει με τον δικό του τρόπο να τα πραγματοποιήσει, θα αντιδράσει διαφορετικά στα εμπόδια, τις δυσκολίες και στα γεγονότα.
Οπότε δεν πρέπει να αναρωτιέσαι για το νόημα της ζωής γενικότερα, αλλά για το νόημα της δικής σου ζωής. Και αφού εσύ αλλάζεις συνεχώς, πώς θα μπορούσε το νόημα της ζωής σου να παραμείνει στάσιμο; Όταν είσαι ερωτευμένος κυνηγάς την κατάκτηση του έρωτα, την εκπλήρωσή του. Όταν είσαι φτωχός αποζητάς την οικονομική αποκατάσταση, όταν είσαι φιλόδοξος προσπαθείς να αποκτήσεις δόξα. Ανάλογα με τις επιθυμίες σου, αλλάζουν οι προτεραιότητές σου. Αυτό δεν γίνεται να μην επηρεάσει το νόημα της ζωής σου.
Το νόημα της ζωής σου εξαρτάται από τα πράγματα που σε αγγίζουν, από αυτά που θέλεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από αυτά που σε πληγώνουν, από αυτά που ποτίζουν κάθε σκέψη σου. Το νόημα της ζωής σου είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις την προσπάθεια, αυτό που σου δίνει κίνητρο να προχωράς μπροστά, αυτό που σε κάνει να κοιτάς ψηλά, να μαγεύεσαι, να ονειρεύεσαι, να κλαις και να γελάς. Πώς μπορείς να κλείσεις σε μια φράση κάτι τέτοιο; Πώς μπορείς να το εκφράσεις σε λέξεις; Πώς μπορείς να το κρατήσεις σταθερό; Αλλάζει για σένα και μέσα από εσένα, αλλά ταυτόχρονα σε αλλάζει κι αυτό. Είναι μάταιο να προσπαθήσεις να το ελέγξεις, να το πολεμήσεις, να το αλλάξεις, να το εγκλωβίσεις.

Πώς αγαπάς;


Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης. Η αγάπη για τη μητέρα, για τον πατέρα, για τα αδέρφια σου. Η αγάπη για τους φίλους, η αγάπη για τη γνώση, για τον κόσμο, για τη ζωή. Η αγάπη για τα ζώα, για τη θρησκεία, για τον έρωτα, για το χρήμα. Αγαπάς το κάθε τι με διαφορετικό τρόπο, για διαφορετικούς λόγους. Πώς όμως μαθαίνεις να αγαπάς; Πώς μαθαίνεις να εκφράζεις αυτή την αγάπη;

Αν δεν είχες ακούσει και δεν είχες δει ποτέ σου κάτι σχετικό με τον έρωτα, θα τον ένιωθες; Αν τον ένιωθες, πώς θα τον εξέφραζες; Θα τον εξέφραζες ή θα το κρατούσες κρυφό από όλους; Θα πρσπαθούσες να τον εκπληρώσεις με τη βία ή με την τρυφερότητα;Θα επιχειρούσες να επιβληθείς ή να υποταχθείς; Θα έμενες κοντά στο άτομο αυτό μόνο και μόνο για να το βλέπεις ή θα έφευγες μακριά για να μην σε πληγώνει; Θα ήσουν θλιμένος ή ευτυχισμένος με την κατάσταση;

Σε άλλες εποχές ο έρωτας εκφραζόταν με τα μάτια, με μια πρόταση γάμου, με την προσφορά δώρων. Άλλες φορές με την ποίηση, την αυτοθυσία, με μονομαχίες. Άλλες φορές με τη βία και την επιβολή. Άλλες φορές με την αδιαφορία, ή αντίθετα με μεγάλα λόγια χωρίς πράξεις.Άλλες φορές με την αποχή της σωματικής επαφής. Ο άνθρωπος είναι ον που μιμείται.Μέσα από την μίμηση μαθαίνει να μιλάει, να περπατάει, να συμπεριφέρεται και να αντιδράει. Εκφράζουμε τον έρωτα όπως βλέπουμε να εκφράζεται γύρω μας, γιατί έτσι εντυπώνεται στο υποσυνείδητό μας, το μυαλό μας συνδιάζει αυτό που βλέπει με την έννοια του έρωτα και όταν χρειαστεί ανασύρει τις εμπειρικές αυτές αναμνήσεις για να μας δείξει πώς να εκφραστούμε.

Το πιο πιθανό είναι ότι δεν σου αρέσει αυτή η άποψη, αλλά να ξέρεις πως ούτε και σε εμένα αρέσει. Δυστυχώς όμως είναι αλήθεια και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Χρειάζεται πολύ μεγάλη θέληση, διαύγεια, υπομονή και προσπάθεια για να απαγκιστρωθεί ένας άνθρωπος από πράγματα που έχουν εντυπωθεί στο μυαλό του από την αρχή της ζωής του. Αλλά για να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτα να μπορέσει να διακρίνει ποια είναι τα πράγματα κάνει, σκέφτεται και νιώθει επειδή έτσι του μάθανε κι όχι επειδή βγαίνουν από μέσα του, σωστά;



Photo by Vovin84

Όταν πάψω να ζω σ’ αυτή τη χώρα

Τότε θα αρχίσω να παρακολουθώ τα νέα της, θα βλέπω ελληνική τηλεόραση για να τη βλέπω να γελοιοποιείται Τώρα που ζω ακόμα εδώ, δε θέλω να ξέρω τίποτα, την βλέπω να γελοιοποιείται συνεχώς, αλλά ζω εδώ και δε με συμφέρει. Γιατί αν αρχίσω να παρακολουθώ τις εξελίξεις, δε θα μπορώ να γελάσω με αυτές, με την κατάντια μας. Θα εκνευριστώ, θα λυπηθώ, θα πω κι εγώ ότι μας αξίζουν όλα αυτά.
Όταν θα είμαι μακριά όμως, δε θα με ενοχλεί τόσο πολύ. Θα έχω ξεφύγει, θα έχω δείξει την απέχθειά μου για τη νοοτροπία της Ελλάδας με τον πιο σαφή τρόπο: την αποχώρηση. Το λέω ανοιχτά και δε με νοιάζει πώς θα με κρίνει ο καθένας, δεν την αγαπώ την Ελλάδα κι ας είμαι Ελληνίδα. Η Ελλάδα πλέον το μόνο που κάνει είναι να καταστρέφει τα παιδιά της, το μέλλον της. Κάνει ό,τι μπορεί για να πατάξει κάθε ελπίδα για πρόοδο, σκοτώνει με αγριότητα κάθε πιθανότητα προόδου και καλής εξέλιξης. Φροντίζει μόνο για την κακή εξέλιξη, αυτή που θα μας φτάσει στην εξαθλίωση, αυτή που θα μας κάνει παγκόσμιο περίγελο μια και καλή. Διαφθείρει οτιδήποτε καθαρό και ηθικό έχει απομείνει συστηματικά και στοχευμένα.
Είναι στη φύση του ανθρώπου όταν ανακαλύπτει κάτι καλό να προσπαθεί να το κρατήσει, να το αναπτύξει και να το διαδώσει Όπως η φωτιά, ο πολιτισμός, η επιστήμη, η ηθική. Λοιπόν, η Ελλάδα τώρα πλέον έχει πολύ παράδοξη αντίληψη για το τι είναι καλό και αρνούμαι να δω πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Δε θέλω να ξέρω τίποτα, μέχρι να φύγω και να γλιτώσω θα προσπαθήσω να μείνω στην άκρη, στην απέξω. Θα προσπαθήσω να μείνω όσο πιο μακριά μπορώ από όλα αυτά, δε θέλω να με αγγίξει η μπόχα, να με λερώσει η βρωμιά αυτής της κατάστασης.
Σ’ ακούω να σκέφτεσαι «Γιατί, νομίζεις ότι αλλού είναι καλύτερα;». Δε με νοιάζει, δε μπορώ να σου πω αν αλλού είναι καλύτερα γιατί ακόμα δεν έχω ζήσει αλλού. Δεν πιστεύω στη ρόδινη εικόνα που δίνουν μερικοί για άλλες χώρες, παντού υπάρχουν προβλήματα και μειονεκτήματα Η Ελλάδα όμως είναι μια χώρα που έχει πάψει να έχει υπερηφάνεια, κάτι που παλιά, πολύ παλιά, ήταν αυτό που όλος ο κόσμος θαύμαζε στους Έλληνες. Η αξιοπρέπεια, η αντοχή, η επιμονή, ο πατριωτισμός, το πνεύμα του πολιτισμού, της φιλοξενίας, της εξέλιξης, κάποτε ήταν έννοιες που αυτονόητα εμπεριέχονταν στη λέξη Έλληνας. Κάποτε, όχι πια.
Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, πάει, πέρασε και δεν ξαναγυρίζει. Τώρα η Ελλάδα έχει μπει σε μονόδρομο και η διαδρομή μόνο να χειροτερέψει μπορεί. Για εμάς, τους απλούς πολίτες δηλαδή, γιατί κάποιοι δε θα τα βρουν ποτέ σκούρα, ό,τι κι αν γίνει. Απαισιόδοξη; Ναι, είμαι. Ακούω πολύ κόσμο να λέει «Δεν μπορεί, κάτι θα γίνει και θα αλλάξει η κατάσταση, πόσο ακόμα θα χειροτερέψουν τα πράγματα;». Τι είναι αυτό το «κάτι», όμως; Τι μπορεί να γίνει τώρα πια; Έχεις μια ελπίδα, καλό είναι να ελπίζεις, δε λέω, αλλά το θεωρώ αφελές να πιστεύεις ότι θα υπάρξει «κάτι», απροσδιόριστο και μαγικό που ξαφνικά θα μας επαναφέρει, που θα μας κάνει να ξανασηκώσουμε κεφάλι.
Και όσον αφορά το πόσο μπορούν να χειροτερέψουν τα πράγματα, η απάντηση είναι ΠΟΛΥ! Δε θες να το πιστέψεις; Μαγκιά σου, αλλά δεν μπορείς να με εμποδίσεις να το πιστεύω εγώ. Να δούμε σε 10,20,30 χρόνια ποιος θα έχει εκπλαγεί περισσότερο από τους 2 μας. Όχι, τότε δεν θα σκέφτομαι «Τα έλεγα εγώ», δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αλλά θα σκέφτομαι «Ευτυχώς που πρόλαβα να φύγω», γιατί θα φύγω κάποια στιγμή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εγωιστικό; Φυσικά! Γιατί να νοιαστώ για μια χώρα που δεν μου έδωσε καμία ελπίδα, καμία επιλογή, καμία διέξοδο; Μια χώρα που ποτέ δε νοιάστηκε για μένα, που θα με κάνει να ντρέπομαι να λέω ότι είμαι από αυτήν όταν θα την αφήσω;