Αυτές τις μέρες αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα. Απ΄τη μια θέλω να γράψω, να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου, να εκτονωθώ, ίσως να τα δω και πιο αποστασιοποιημένα Απ΄την άλλη όμως... ξέρω ότι αν γράψω όσα με πνίγουν μετά θα μείνω να νιώθω πλέον κενή, άδεια. Ναι, θα έχουν βγει από μέσα μου, αλλά δε θα υπάρξει κάτι για να καλύψει τη θέση τους. Καμία ανακούφιση, καμία ξαφνική λύση, καμία παρηγοριά. Το έχω πάθει και γι’αυτό το ξέρω. Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα. Να περιμένεις να νιώσεις κάποιο ξαλάφρωμα, κάτι τέλος πάντων καλό έχοντας γράψει αυτά που σε βαραίνουν και να μην υπάρχει τίποτα. Το απόλυτο κενό. Και να αναρωτιέσαι... Μήπως πριν ήταν καλύτερα;
Τι να διαλέξεις ανάμεσα στο τίποτα, στην πλήρη απάθεια και στο βάρος που σου δημιουργούν οι διάφορες πιέσεις; Τι κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις περισσότερα από όσα μπορείς να αντιμετωπίσεις; Όμως ούτε αυτό το άδειασμα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω Τα πάντα είναι λάθος. Στραβά. Μολυσμένα. Κρίμα... Είχαν ξεκινήσει με τις καλύτερες προοπτικές κι ελπίδες.
Δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει λύση, καμιά πιθανότητα διαφυγής ή ανάκαμψης. Θα μου πεις να το παλέψω. Θα σου πω πως δεν υπάρχει κάτι για να παλέψω, δεν είναι στο δικό μου χέρι, είναι πράγματα που δεν έχω καμία δυνατότητα να τα επηρεάσω με οποιοδήποτε τρόπο. Θα μου πεις να μιλήσω συγκεκριμένα, θα σου πω 3 από τις καταστάσεις που με ζορίζουν, θα σου τις εξηγήσω. Θα μείνεις για δυόμιση δευτερόλεπτα να με κοιτάζεις άφωνος και αποσβολωμένος καθώς θα διαπιστώνεις ότι όντως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω. Το επόμενο πράγμα που θα πεις θα είναι να κάνω υπομονή, να περιμένω να διορθωθούν τα πράγματα. Θα σηκώσω το ποτήρι στην υγειά σου και δε θα πω τίποτα. Έχω βαρεθεί να περιμένω θαύματα ξέρεις. Αυτό το κάτι που θα δώσει λίγο φως, μια μικρή βελτίωση, κάποια ανάκαμψη.
Μετά θα περάσουν μερικά λεπτά σιωπής και θα τη σπάσω λέγοντας σου ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο δε θέλω να κάνω τέτοιες συζητήσεις, θα το γυρίσω λίγο από εδώ, λίγο από εκεί και θα σε πάω σε κάποιο ελαφρύτερο και άσχετο με εμένα θέμα. Σε λίγο θα τα έχεις ξεχάσει όλα και ίσως τα ξαναθυμηθείς μόνο τυχαία κάποια στιγμή που θα είσαι μόνος σου. Το ξέρω ότι θα γίνει έτσι γιατί κι εσύ όπως και όλοι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μου δεν μπορούν να μου προσφέρουν αυτό που χρειάζομαι. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα για το οποίο δε ξέρω αν θα θελήσω κάποια στιγμή γράψω. Προς το παρόν απλά προσπαθώ να το αποδεχτώ, όπως και πολλά άλλα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου