Ξυπνάς το πρωί άκεφος και με μουντή διάθεση. Ετοιμάζεσαι μηχανικά, πας για δουλειά. Στο δρόμο γκρινιάζεις για την κίνηση και αισθάνεσαι ότι αυτή δε θα είναι και από τις καλύτερες μέρες σου. Στη δουλειά τα κάνεις όλα ασυναίσθητα, χωρίς πάθος, χωρίς όρεξη, χωρίς ενθουσιασμό. Έρχεται η ώρα να φύγεις και νιώθεις μόνο ελάχιστη ανακούφιση. Οι ώρες που ακολουθούν είναι αφόρητα άδειες. Έχεις βέβαια πολλά να κάνεις, αλλά δεν έχεις όρεξη να τα κάνεις. Μέχρι που βραδιάζει και πέφτεις για ύπνο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου αμυδρά την αίσθηση ότι μόλις έχασες μια ακόμα μέρα από τη ζωή σου.
Έτσι σπαταλάς τις περισσότερες μέρες σου, τις αφήνεις απλώς να περάσουν, σαν να είναι αγγαρεία. Πολλές φορές σκέφτεσαι όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν μπορείς. Για κάθε επιθυμία και κάποιο εμπόδιο. Θυμάσαι τα όνειρα που είχες κάποτε, ορισμένα από αυτά ακόμα μπορείς – και θέλεις – να τα πραγματοποιήσεις Αλλά δεν το κάνεις. Σκέφτεσαι ότι σύντομα θα έρθει μια μέρα που θα είναι πια πολύ αργά, αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι αρκετό για να ξεκινήσεις οποιαδήποτε προσπάθεια.
Μέχρι τη στιγμή που εντελώς τυχαία κάποιος ή κάτι σου βάζει την ιδέα ότι η μέρα που θα είναι πια αργά πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και όσο περισσότερο πλησιάζει, τόσο πιο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις, να οδηγήσεις τη ζωή σου στο δρόμο που εσύ θέλεις. Σκέφτεσαι ότι το αξίζεις, ότι μπορείς να το κάνεις, ότι δε θα το μετανιώσεις όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Η αποφασιστικότητα φέρνει μια μεθυστική αίσθηση, θέλεις να ξεκινήσεις την ίδια κιόλας στιγμή. Να προσδιορίσεις τον πρώτο σου στόχο, να κάνεις σχέδια για το πώς θα τον πετύχεις. Φαντάζεσαι το πώς μπορεί να είναι σε λίγο καιρό η ζωή σου και η καρδιά σου χτυπά και πάλι δυνατά μετά από πολύ καιρό. Είναι σαν να ξυπνάς μετά από λήθαργο και νιώθεις ξαφνικά ότι η ζωντάνια επέστρεψε μέσα σου.
Ίσως την επόμενη μέρα να τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά. Ίσως τα θυμάσαι και σου προκαλούν μια μελαγχολία επειδή τελικά δεν θα κάνεις απολύτως τίποτα, θα συνεχίσεις το βαρετό ρυθμό της ζωής σου επειδή τον έχεις συνηθίσει υπερβολικά για να τον αποχωριστείς. Ίσως φοβηθείς και δεν τολμήσεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Ίσως δεν έχεις αρκετή πίστη στον εαυτό σου. Ίσως όμως... ίσως έρθει κάποια μέρα που πραγματικά θα κάνεις το πρώτο βήμα. Και τότε... τότε θα νιώσεις τόσο υπέροχα και θα βρεις τόση αυτοπεποίθηση μέσα σου, που δε θα μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Κανένα εμπόδιο δε θα είναι ικανό να σε πτοήσει γιατί θα έχεις για στήριγμα το πείσμα σου, θα είσαι σίγουρος ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις Το μόνο που χρειάζεται είναι η απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα, το πιο δύσκολο αλλά και το πιο σημαντικό.
2 σχόλια:
πόσο δίκιο έχεις στην τελευταία σου πρόταση περί απόφασης............ο λήθαργος στον οποίο πεφτει κανείς είναι και αυτος που κλέβει τις στιγμές που αξίζεις να ζεις!
Με μια τέτοια απόφαση μπορεί να ξεκινήσει η μεγαλύτερη και σημαντικότερη αλλαγή στη ζωή σου. Ή να ξεκινήσει κάτι απλό που όμως να ομορφαίνει την κάθε σου μέρα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν αυτό το βήμα.
Δημοσίευση σχολίου