Είναι πολύ παράξενο το πώς δουλεύει το ανθρώπινο μυαλό. Όσο κι αν προσπαθείς να το κάνεις να το βουλώσει, συνεχίζει να λειτουργεί και να κάνει σκέψεις ανεπιθύμητες, δυσάρεστες ή απλά δύσκολες. Εκεί που θέλεις απλά να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις και να πάψεις να σκέφτεσαι, επιμένει να σου φέρνει στο νου τα πιο απίθανα και άσχετα πράγματα. Ειδικά όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και τίποτα για να απασχολήσεις το μυαλό σου, εκεί είναι που γίνεται απελπιστική η κατάσταση!
Συνήθως για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι νυχτερινές μεταμεσονύκτιες ώρες είναι οι χειρότερες. Τότε είναι που ξεπετάγονται οι πιο άσχημες σκέψεις, οι πιο θλιμμένες και οι πιο σκληρές. Όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, επιθυμίες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, πράγματα και άνθρωποι που σου λείπουν, λάθη που έκανες, πράγματα που σε πλήγωσαν ή που σε πληγώνουν ακόμα. Όλα αυτά που σου λείπουν, η ζωή που θα ήθελες και δεν μπορείς να έχεις. Όλες οι ανασφάλειες και οι φόβοι σου εκμεταλλεύονται το σκοτάδι για να προβάλουν μπροστά σου φωτεινοί και τεράστιοι. Θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα αλλού, μήπως και καταφέρεις να βρεις κάτι που θα σου αποσπάσει την προσοχή, αλλά ξέρεις πως είναι μάταιο. Και νιώθεις να σε πνίγει ο ίδιος σου ο εαυτός, νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορείς να δεις τρόπο διαφυγής.
Σκέφτεσαι να βάλεις ένα ποτό, να ακούσεις κάποιο τραγούδι που θα οδηγήσει αλλού το μυαλό σου, σε πιο ευχάριστα μέρη. Έχεις την τάση να πας έναν περίπατο, να αναπνεύσεις καθαρό αέρα μήπως ξεκαθαρίσει το μυαλό σου. Λες να πέσεις για ύπνο μόνο και μόνο για να πάψεις να σκέφτεσαι και να νιώθεις. Θες να πάρεις τηλέφωνο κάποιον και να του πεις όλα όσα σκέφτεσαι, αλλά ποιον; Τελικά δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, ξέρεις ότι τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα γιατί οι σκέψεις σου πηγαίνουν όπου πας κι εσύ, γιατί σε κανέναν δεν θα μπορούσες να τα πεις όλα αυτά. Παραδέχεσαι πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, από το μυαλό σου και απλά παραδίνεσαι.
Το επόμενο πρωί δε θυμάσαι ούτε τα μισά από όλα αυτά που σε βασάνιζαν και νιώθεις ευτυχής για αυτό. Προσπαθείς να βρεις διάφορους τρόπους να συνεχίσεις τη μέρα σου χωρίς να σκέφτεσαι και εν μέρη το καταφέρνεις... μέχρι να ξαναβραδιάσει.
Συνήθως για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι νυχτερινές μεταμεσονύκτιες ώρες είναι οι χειρότερες. Τότε είναι που ξεπετάγονται οι πιο άσχημες σκέψεις, οι πιο θλιμμένες και οι πιο σκληρές. Όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, επιθυμίες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, πράγματα και άνθρωποι που σου λείπουν, λάθη που έκανες, πράγματα που σε πλήγωσαν ή που σε πληγώνουν ακόμα. Όλα αυτά που σου λείπουν, η ζωή που θα ήθελες και δεν μπορείς να έχεις. Όλες οι ανασφάλειες και οι φόβοι σου εκμεταλλεύονται το σκοτάδι για να προβάλουν μπροστά σου φωτεινοί και τεράστιοι. Θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα αλλού, μήπως και καταφέρεις να βρεις κάτι που θα σου αποσπάσει την προσοχή, αλλά ξέρεις πως είναι μάταιο. Και νιώθεις να σε πνίγει ο ίδιος σου ο εαυτός, νιώθεις εγκλωβισμένος σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορείς να δεις τρόπο διαφυγής.
Σκέφτεσαι να βάλεις ένα ποτό, να ακούσεις κάποιο τραγούδι που θα οδηγήσει αλλού το μυαλό σου, σε πιο ευχάριστα μέρη. Έχεις την τάση να πας έναν περίπατο, να αναπνεύσεις καθαρό αέρα μήπως ξεκαθαρίσει το μυαλό σου. Λες να πέσεις για ύπνο μόνο και μόνο για να πάψεις να σκέφτεσαι και να νιώθεις. Θες να πάρεις τηλέφωνο κάποιον και να του πεις όλα όσα σκέφτεσαι, αλλά ποιον; Τελικά δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, ξέρεις ότι τίποτα δεν θα έχει αποτέλεσμα γιατί οι σκέψεις σου πηγαίνουν όπου πας κι εσύ, γιατί σε κανέναν δεν θα μπορούσες να τα πεις όλα αυτά. Παραδέχεσαι πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, από το μυαλό σου και απλά παραδίνεσαι.
Το επόμενο πρωί δε θυμάσαι ούτε τα μισά από όλα αυτά που σε βασάνιζαν και νιώθεις ευτυχής για αυτό. Προσπαθείς να βρεις διάφορους τρόπους να συνεχίσεις τη μέρα σου χωρίς να σκέφτεσαι και εν μέρη το καταφέρνεις... μέχρι να ξαναβραδιάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου