Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Όταν πάψω να ζω σ’ αυτή τη χώρα

Τότε θα αρχίσω να παρακολουθώ τα νέα της, θα βλέπω ελληνική τηλεόραση για να τη βλέπω να γελοιοποιείται Τώρα που ζω ακόμα εδώ, δε θέλω να ξέρω τίποτα, την βλέπω να γελοιοποιείται συνεχώς, αλλά ζω εδώ και δε με συμφέρει. Γιατί αν αρχίσω να παρακολουθώ τις εξελίξεις, δε θα μπορώ να γελάσω με αυτές, με την κατάντια μας. Θα εκνευριστώ, θα λυπηθώ, θα πω κι εγώ ότι μας αξίζουν όλα αυτά.
Όταν θα είμαι μακριά όμως, δε θα με ενοχλεί τόσο πολύ. Θα έχω ξεφύγει, θα έχω δείξει την απέχθειά μου για τη νοοτροπία της Ελλάδας με τον πιο σαφή τρόπο: την αποχώρηση. Το λέω ανοιχτά και δε με νοιάζει πώς θα με κρίνει ο καθένας, δεν την αγαπώ την Ελλάδα κι ας είμαι Ελληνίδα. Η Ελλάδα πλέον το μόνο που κάνει είναι να καταστρέφει τα παιδιά της, το μέλλον της. Κάνει ό,τι μπορεί για να πατάξει κάθε ελπίδα για πρόοδο, σκοτώνει με αγριότητα κάθε πιθανότητα προόδου και καλής εξέλιξης. Φροντίζει μόνο για την κακή εξέλιξη, αυτή που θα μας φτάσει στην εξαθλίωση, αυτή που θα μας κάνει παγκόσμιο περίγελο μια και καλή. Διαφθείρει οτιδήποτε καθαρό και ηθικό έχει απομείνει συστηματικά και στοχευμένα.
Είναι στη φύση του ανθρώπου όταν ανακαλύπτει κάτι καλό να προσπαθεί να το κρατήσει, να το αναπτύξει και να το διαδώσει Όπως η φωτιά, ο πολιτισμός, η επιστήμη, η ηθική. Λοιπόν, η Ελλάδα τώρα πλέον έχει πολύ παράδοξη αντίληψη για το τι είναι καλό και αρνούμαι να δω πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Δε θέλω να ξέρω τίποτα, μέχρι να φύγω και να γλιτώσω θα προσπαθήσω να μείνω στην άκρη, στην απέξω. Θα προσπαθήσω να μείνω όσο πιο μακριά μπορώ από όλα αυτά, δε θέλω να με αγγίξει η μπόχα, να με λερώσει η βρωμιά αυτής της κατάστασης.
Σ’ ακούω να σκέφτεσαι «Γιατί, νομίζεις ότι αλλού είναι καλύτερα;». Δε με νοιάζει, δε μπορώ να σου πω αν αλλού είναι καλύτερα γιατί ακόμα δεν έχω ζήσει αλλού. Δεν πιστεύω στη ρόδινη εικόνα που δίνουν μερικοί για άλλες χώρες, παντού υπάρχουν προβλήματα και μειονεκτήματα Η Ελλάδα όμως είναι μια χώρα που έχει πάψει να έχει υπερηφάνεια, κάτι που παλιά, πολύ παλιά, ήταν αυτό που όλος ο κόσμος θαύμαζε στους Έλληνες. Η αξιοπρέπεια, η αντοχή, η επιμονή, ο πατριωτισμός, το πνεύμα του πολιτισμού, της φιλοξενίας, της εξέλιξης, κάποτε ήταν έννοιες που αυτονόητα εμπεριέχονταν στη λέξη Έλληνας. Κάποτε, όχι πια.
Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, πάει, πέρασε και δεν ξαναγυρίζει. Τώρα η Ελλάδα έχει μπει σε μονόδρομο και η διαδρομή μόνο να χειροτερέψει μπορεί. Για εμάς, τους απλούς πολίτες δηλαδή, γιατί κάποιοι δε θα τα βρουν ποτέ σκούρα, ό,τι κι αν γίνει. Απαισιόδοξη; Ναι, είμαι. Ακούω πολύ κόσμο να λέει «Δεν μπορεί, κάτι θα γίνει και θα αλλάξει η κατάσταση, πόσο ακόμα θα χειροτερέψουν τα πράγματα;». Τι είναι αυτό το «κάτι», όμως; Τι μπορεί να γίνει τώρα πια; Έχεις μια ελπίδα, καλό είναι να ελπίζεις, δε λέω, αλλά το θεωρώ αφελές να πιστεύεις ότι θα υπάρξει «κάτι», απροσδιόριστο και μαγικό που ξαφνικά θα μας επαναφέρει, που θα μας κάνει να ξανασηκώσουμε κεφάλι.
Και όσον αφορά το πόσο μπορούν να χειροτερέψουν τα πράγματα, η απάντηση είναι ΠΟΛΥ! Δε θες να το πιστέψεις; Μαγκιά σου, αλλά δεν μπορείς να με εμποδίσεις να το πιστεύω εγώ. Να δούμε σε 10,20,30 χρόνια ποιος θα έχει εκπλαγεί περισσότερο από τους 2 μας. Όχι, τότε δεν θα σκέφτομαι «Τα έλεγα εγώ», δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αλλά θα σκέφτομαι «Ευτυχώς που πρόλαβα να φύγω», γιατί θα φύγω κάποια στιγμή, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εγωιστικό; Φυσικά! Γιατί να νοιαστώ για μια χώρα που δεν μου έδωσε καμία ελπίδα, καμία επιλογή, καμία διέξοδο; Μια χώρα που ποτέ δε νοιάστηκε για μένα, που θα με κάνει να ντρέπομαι να λέω ότι είμαι από αυτήν όταν θα την αφήσω;

Δεν υπάρχουν σχόλια: