Νυχτερινές παραλίες

Photo by TheFairytail

Πρώτα να παραδεχτούμε κάτι: Όταν νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μια βόλτα για να ξελαμπικάρεις και είναι περασμένα μεσάνυχτα, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ευκολονόητο πιστεύω. Ας πάμε παρακάτω λοιπόν.
Πολλά βράδια έχω βρεθεί σε διάφορες παραλίες τέτοιες μικρές ώρες. Όταν πια καθαρίζει το μυαλό, ησυχάζει το πνεύμα και ηρεμεί η ψυχή, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι μόνη εκεί. Πάντα υπάρχει και κάποιος ακόμα εκεί που κάνει το ίδιο πράγμα με εμένα. Είναι κι αυτός κλειδωμένος στο αμάξι του, καπνίζει ακούγοντας τα τραγούδια που τον αγγίζουν και κοιτάζει το άπειρο καθώς σκέφτεται τα αγκάθια της δικής του ζωής.
Υπάρχει και ο πιο ζορισμένος και τολμηρός, που βγαίνει από το αμάξι του και περπατάει στην αμμουδιά παρά το κρύο και τους κινδύνους. Συνήθως αυτός έχει πιεί και το κατιτίς παραπάνω, φαίνεται στο πρόσωπό του. Σου έμεινε όμως αυτό για τους κινδύνους, το βλέπω να τριγυρίζει στη σκέψη σου αναποφάσιστο.
Οι κίνδυνοι δεν είναι ούτε αυτοί που είναι κλειδωμένοι στα αυτοκίνητα, ούτε τα αδέσποτα σκυλιά, ούτε οι επίδοξοι ματάκηδες Υπάρχουν κι άλλοι σ’ αυτά τα μέρη αυτές τις ώρες. Αυτοί που δεν φαίνονται, αλλά αν μείνεις αρκετά αντιλαμβάνεσαι το πήγαινε- έλα τους. Εύκολο να μαντέψεις τι είδους συναλλαγές κάνουν, δεν είσαι και χθεσινός! Αυτοί αποτελούν κίνδυνο αν χώσεις τη μύτη σου στα χωράφια τους. Αλλιώς παραμένουν κρυμμένοι και κοιτάζουν τη δουλειά τους. Ξέρουν ότι είμαστε εκεί, αλλά ξέρουν και το λόγο, οπότε μας αφήνουν στην ησυχία μας.
Σπανιότερα μπορεί να δεις κι άλλα, ειδικά αν κάνεις το λάθος να πας σε πολύ απόμερη παραλία. Αυτόν που ήπιε κάτι πολύ διαφορετικό από το αλκοόλ και μιλάει με ξωτικά και νεράιδες. Αυτήν που αποφάσισε ότι δεν αντέχει πια να ζει. Αυτόν που νόμιζε ότι δεν θα έρθει εδώ κανείς άλλος αυτή την ώρα και ήρθε για να απελευθερώσει τις διαστροφές του, με παρέα συνήθως.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στις παραλίες αυτές τις ώρες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όλοι όμως έχουν κάτι κοινό: Θέλουν να απομονωθούν. Υπάρχει μια σιωπηλή κατανόηση σε αυτό και κανείς δεν ενοχλεί κανέναν. Δεν ενοχλεί, δεν βλέπει, δεν το νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Το πιο περίεργο απ’ όλα είναι ότι αυτή η σιωπηλή κατανόηση, αυτός ο κοινός κανόνας, σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος. Δε γνωρίζεις τίποτα απολύτως για αυτούς τους ανθρώπους, αλλά έχεις κάτι κοινό, νιώθεις ότι σας συνδέει αυτό κι ότι μπορείς να τους καταλάβεις.
Βέβαια, μόλις φεύγουν από εκεί, όλοι ξαναφορούν τις μάσκες τους και ξαναμπαίνουν στο ρόλο που παίζουν στη ζωή τους, ξαναγίνονται συνηθισμένοι. Αν τύχει να σε δουν κάπου τυχαία και σε αναγνωρίσουν, θα τρομάξουν επειδή ξέρεις το μυστικό τους και θα τρέξουν όσο πιο μακριά μπορούν.