The night is still young...

Προχθές το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη να πεταχτώ να πάμε για ένα καφέ. Τελικά πήγαμε για καφέ, μετά πήραμε ακόμα 3 άτομα, πήγαμε σε ένα πάρτυ, μετά πήγαμε σε ένα κλαμπ, φεύγοντας σταματήσαμε για να τσιμπήσουμε και κάτι πριν πάμε για ύπνο! Έφυγα από το σπίτι μου στις 5 το απόγευμα και γύρισα στις 4 το πρωί! Και πέρασα υπέροχα!
Σκέφτομαι πόσο καιρό είχα να κάνω κάτι παρόμοιο και συνειδητοποιώ ότι έχω μήνες να κάνω κάτι αντίστοιχο. Παλιότερα το έκανα συχνά αυτό. Όχι εσκεμένα, απλά τύχαινε. Πήγαινα για ένα καφέ, μετά προέκυπτε κι άλλος καφές, ή κανένα κρασάκι και τέλος καταλήγαμε στα μπουζούκια ή σε κανένα κλαμπ. Είτε με την ίδια παρέα, είτε με άλλη παρέα σε κάθε μαγαζί. Όπως τύχαινε!
Δεν με ένοιαζε το ότι είμαι ντυμένη σπορ, μιας και είχα ξεκινήσει απλώς να πάω για ένα καφέ στα γρήγορα. Δε με ένοιαζε το πώς θα ξυπνήσω το πρωί. Η διάθεση και η ατμόσφαιρα που υπήρχε παρέσυρε όλη την παρέα, έτσι απλά. Όπως έγινε προχθές.
Μου λείπει αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η ξενοιασιά. Αναρωτιέμαι πού πήγαν όλα αυτά, τι άλλαξε και δεν είμαστε πια έτσι. Μεγαλώσαμε λες? Δε μ'αρέσει αν είναι έτσι! Δε θέλω! Εντάξει, ξέρω ότι δε γίνεται να το κάνω αυτό συχνά, άλλωστε δε θα άντεχα τόσο σωματικά, όσο και οικονομικά. Αλλά μια στο τόσο δεν κάνει κακό...