Έξω βρέχει. Πάλι. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι, να διώξω το φόβο, να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Οι ώρες περνάνε, κάποια στιγμή η κούραση νικά όλα τα άλλα. Τα μάτια μου κλείνουν κι ο ύπνος έρχεται. Κάποια στιγμή το χέρι μου πέφτει στο πλάι του κρεβατιού. Νιώθω κάτι υγρό και κρύο να με αγγίζει, ακούω παφλασμούς, αντιλαμβάνομαι μια δυσωδία.
Τα πάντα ξανάρχονται στο μυαλό μου. Το σοκ όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι και βρέθηκα μέσα σε νερό που μου έφτανε ως το γόνατο. Η εικόνα που αντίκρισα ανάβοντας το φως. Παντού νερό, πράγματα να επιπλέουν, η πόρτα της εισόδου να τρίζει από την πίεση του νερού που έρχεται από το διάδρομο. Το μυαλό μου αρνείται να πιστέψει αυτό που βλέπω, αλλά αντιδρά. Καλώ την πυροσβεστική - ήρθε μετά από 8(!) ώρες - , βγάζω το σκύλο έξω, ψαρεύω ένα ζευγάρι παπούτσια, ανοίγω τις πλαϊνές πόρτες για να φύγει το νερό.
Το μυαλό μου μπερδεμένο, ορισμένες σκέψεις όμως είναι ξεκάθαρες και επιτακτικές. Να κατεβάσω το γενικό του ρεύματος, οι μισές πρίζες είναι καλυμμένες με νερό, να ανοίξω το παράθυρο που βλέπει στο δρόμο για να μπορέσει να μπει η αντλία της πυροσβεστικής, να πάρω τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό μου για να μη χαθούν. Μετά από μια ώρα περίπου το νερό μέσα στο σπίτι είχε φτάσει σε ύψος το ενάμιση μέτρο. Στέκομαι έξω στη βροχή και βλέπω το σπίτι μου να έχει μετατραπεί σε μια δεξαμενή λάσπης, όλα μου τα υπάρχοντα καταστρέφονται κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Ξυπνάω λαχανιασμένη. Λέω στον εαυτό μου ότι ήταν ένας εφιάλτης, πάει, πέρασε, είμαι ασφαλής. Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που έγινε όλο αυτό. Οι εφιάλτες έχουν αραιώσει, αλλά δεν έχουν σταματήσει. Ακόμα θυμάμαι κάθε εικόνα, κάθε λεπτό, την απίστευτα άσχημη μυρωδιά, το μέγεθος της ζημιάς. Το μόνο που με βοήθησε να ξεπεράσω το σοκ ήταν η σκέψη ότι είμαι τυχερή που δεν πνίγηκα στον ύπνο μου, που δεν έπαθα ηλεκτροπληξία με τόσα καλώδια στο νερό.
Στις 25 Αυγούστου 2009 εκατοντάδες σπίτια και μαγαζιά πλημμύρισαν στη Θεσσαλονίκη από μια βροχή 3 ωρών. Ένα από αυτά τα σπίτια ήταν και αυτό που νοίκιαζα εγώ. Από πού ήρθε όλο αυτό το νερό; Ήταν λέει <<πολυκυταρική καταιγίδα>>, κανείς δεν την περίμενε, είχε να συμβεί χρόνια. Γιατί δεν απορροφήθηκε από τα φρεάτια; Επειδή κάποιοι "έξυπνοι" είχαν κλείσει τα φρεάτια με τσιμεντόπλακες για να αποτρέψουν τη μυρωδιά. Στην οικοδομή που έμενα πάντως, αυτό είχαν κάνει και αν δεν το είχαν κάνει, τίποτα δε θα είχε συμβεί! Αλλά ευθύνη δεν παίρνει κανείς! Η Πρόνοια έχει ζητήσει ένα τόνο χαρτιά και δικαιολογητικά, αλλά αποζημίωση ακόμα δεν είδα. Ο Δήμος με στέλνει στη Νομαρχία, η οποία με τη σειρά της με στέλνει στην Πρόνοια, η οποία δεν έχει να μου δώσει καμία απολύτως απάντηση για οτιδήποτε ρωτάω, ούτε καν για το που πρέπει να απευθυνθώ για να πάρω απαντήσεις!
Τα πάντα ξανάρχονται στο μυαλό μου. Το σοκ όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι και βρέθηκα μέσα σε νερό που μου έφτανε ως το γόνατο. Η εικόνα που αντίκρισα ανάβοντας το φως. Παντού νερό, πράγματα να επιπλέουν, η πόρτα της εισόδου να τρίζει από την πίεση του νερού που έρχεται από το διάδρομο. Το μυαλό μου αρνείται να πιστέψει αυτό που βλέπω, αλλά αντιδρά. Καλώ την πυροσβεστική - ήρθε μετά από 8(!) ώρες - , βγάζω το σκύλο έξω, ψαρεύω ένα ζευγάρι παπούτσια, ανοίγω τις πλαϊνές πόρτες για να φύγει το νερό.
Το μυαλό μου μπερδεμένο, ορισμένες σκέψεις όμως είναι ξεκάθαρες και επιτακτικές. Να κατεβάσω το γενικό του ρεύματος, οι μισές πρίζες είναι καλυμμένες με νερό, να ανοίξω το παράθυρο που βλέπει στο δρόμο για να μπορέσει να μπει η αντλία της πυροσβεστικής, να πάρω τα κλειδιά, το πορτοφόλι και το κινητό μου για να μη χαθούν. Μετά από μια ώρα περίπου το νερό μέσα στο σπίτι είχε φτάσει σε ύψος το ενάμιση μέτρο. Στέκομαι έξω στη βροχή και βλέπω το σπίτι μου να έχει μετατραπεί σε μια δεξαμενή λάσπης, όλα μου τα υπάρχοντα καταστρέφονται κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Ξυπνάω λαχανιασμένη. Λέω στον εαυτό μου ότι ήταν ένας εφιάλτης, πάει, πέρασε, είμαι ασφαλής. Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που έγινε όλο αυτό. Οι εφιάλτες έχουν αραιώσει, αλλά δεν έχουν σταματήσει. Ακόμα θυμάμαι κάθε εικόνα, κάθε λεπτό, την απίστευτα άσχημη μυρωδιά, το μέγεθος της ζημιάς. Το μόνο που με βοήθησε να ξεπεράσω το σοκ ήταν η σκέψη ότι είμαι τυχερή που δεν πνίγηκα στον ύπνο μου, που δεν έπαθα ηλεκτροπληξία με τόσα καλώδια στο νερό.
Στις 25 Αυγούστου 2009 εκατοντάδες σπίτια και μαγαζιά πλημμύρισαν στη Θεσσαλονίκη από μια βροχή 3 ωρών. Ένα από αυτά τα σπίτια ήταν και αυτό που νοίκιαζα εγώ. Από πού ήρθε όλο αυτό το νερό; Ήταν λέει <<πολυκυταρική καταιγίδα>>, κανείς δεν την περίμενε, είχε να συμβεί χρόνια. Γιατί δεν απορροφήθηκε από τα φρεάτια; Επειδή κάποιοι "έξυπνοι" είχαν κλείσει τα φρεάτια με τσιμεντόπλακες για να αποτρέψουν τη μυρωδιά. Στην οικοδομή που έμενα πάντως, αυτό είχαν κάνει και αν δεν το είχαν κάνει, τίποτα δε θα είχε συμβεί! Αλλά ευθύνη δεν παίρνει κανείς! Η Πρόνοια έχει ζητήσει ένα τόνο χαρτιά και δικαιολογητικά, αλλά αποζημίωση ακόμα δεν είδα. Ο Δήμος με στέλνει στη Νομαρχία, η οποία με τη σειρά της με στέλνει στην Πρόνοια, η οποία δεν έχει να μου δώσει καμία απολύτως απάντηση για οτιδήποτε ρωτάω, ούτε καν για το που πρέπει να απευθυνθώ για να πάρω απαντήσεις!
