Ξέρεις, ανοίγεις νέους δρόμους στην ψυχή μου... Δρόμους που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν. Με οδηγούν σε σκέψεις που ποτέ δε περίμενα να με εκφράσουν... Καταλαβαίνεις; Αν όχι, μάλλον καλύτερα... Δε θέλω να ακούσεις τα λόγια που σου ψιθυρίζω καθώς με παίρνει ο ύπνος κι ας μην είσαι εκεί... Η ανάμνηση της αγκαλιάς σου με ζεσταίνει, η θύμηση του χαμόγελού σου μαλακώνει τη μοναξιά. Η σκέψη σου με κάνει να χαμογελάω μόνη μου... αλλά κανείς δε θα μάθει ποτέ. Δεν πρέπει, μήπως και το μάθεις κι εσύ...
Θέλω τόσο πολύ να μου πεις τα λόγια που σκέφτομαι, αλλά από την άλλη ξέρω ότι θα κάνουν κακό και στους 2 μας, οπότε καλύτερα που δε μιλάς. Αυτό που ξέρεις... νομίζω πως το ξέρεις, μου φάνηκε πως το είδα στα μάτια σου την τελευταία φορά. Ήταν λάθος μου; Ίσως... καλύτερα έτσι. Ποτέ δε θα μάθω, ποτέ δε θα σου πω... δε θέλω να ανοίξω αυτή την πόρτα... Το ομορφότερο πράγμα, το μόνο που ποτέ δεν θα έχω...Και η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω κιόλας...
Αυτό που δίνει έμπνευση, χαρά, ελπίδα... Όσο δεν το έχω, το εκμεταλλεύομαι... Αν όμως μου δοθεί, θα χαθώ σε αυτό, τίποτα δε θα έχει σημασία. Όλα είναι θολά τώρα... Πάντα είναι θολά μακρυά σου... Είναι σαν να είναι όλα μισά...Ψάχνω στο χάος ένα τρόπο να ξεφύγω, να με πείσω ότι είναι μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη εκτίμηση, μια υπερεκτιμημένη εντύπωση... Αλλά ξέρεις, κάθε φορά που εμφανίζεσαι, τα κάνεις όλα να δείχνουν τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα... Μια συναισθηματική παγίδα... Δε με πληγώνει, αντιθέτως, μου δίνει ζωή.
Δε σκέφτομαι όλα τα "Αν", τα "Γιατί", τα "΄Ισως", δεν έχουν σημασία...
Άλλοι θα έλεγαν "Είναι πάνω από εμένα", όχι όμως εγώ. Δεν είναι πάνω από εμένα, είναι μέσα μου, βαθειά, τόσο φυσικά και αρμονικά δεμένο στο είναι μου... Δε το πολεμάω, δε το διώχνω, το αγκαλιάζω και το αποδέχομαι, είναι ένα δώρο που ποτέ δε πίστευα πως θα μου δοθεί... Σε βλέπω να κοιτάς στα μάτια μου και να το ψάχνεις, να το αναγνωρίζεις και να μη λες τίποτα... Σε ευχαριστώ, είναι καλύτερα έτσι και το ξέρεις κι εσύ. Όλα αυτά που δε θα πούμε ποτέ ο ένας στον άλλο, όλα αυτά που με κάνουν να συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα στα πω και θα ανοίξουμε τα χαρτιά μας και θα γίνουν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που τόσο φοβάμαι. Αλλά δε θέλω ποτέ να στα πω, δε θέλω ποτέ να μου τα πεις, ακούς;
Θέλω τόσο πολύ να μου πεις τα λόγια που σκέφτομαι, αλλά από την άλλη ξέρω ότι θα κάνουν κακό και στους 2 μας, οπότε καλύτερα που δε μιλάς. Αυτό που ξέρεις... νομίζω πως το ξέρεις, μου φάνηκε πως το είδα στα μάτια σου την τελευταία φορά. Ήταν λάθος μου; Ίσως... καλύτερα έτσι. Ποτέ δε θα μάθω, ποτέ δε θα σου πω... δε θέλω να ανοίξω αυτή την πόρτα... Το ομορφότερο πράγμα, το μόνο που ποτέ δεν θα έχω...Και η αλήθεια είναι ότι δεν το θέλω κιόλας...
Αυτό που δίνει έμπνευση, χαρά, ελπίδα... Όσο δεν το έχω, το εκμεταλλεύομαι... Αν όμως μου δοθεί, θα χαθώ σε αυτό, τίποτα δε θα έχει σημασία. Όλα είναι θολά τώρα... Πάντα είναι θολά μακρυά σου... Είναι σαν να είναι όλα μισά...Ψάχνω στο χάος ένα τρόπο να ξεφύγω, να με πείσω ότι είναι μια ψευδαίσθηση, μια λανθασμένη εκτίμηση, μια υπερεκτιμημένη εντύπωση... Αλλά ξέρεις, κάθε φορά που εμφανίζεσαι, τα κάνεις όλα να δείχνουν τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα... Μια συναισθηματική παγίδα... Δε με πληγώνει, αντιθέτως, μου δίνει ζωή.
Δε σκέφτομαι όλα τα "Αν", τα "Γιατί", τα "΄Ισως", δεν έχουν σημασία...
Άλλοι θα έλεγαν "Είναι πάνω από εμένα", όχι όμως εγώ. Δεν είναι πάνω από εμένα, είναι μέσα μου, βαθειά, τόσο φυσικά και αρμονικά δεμένο στο είναι μου... Δε το πολεμάω, δε το διώχνω, το αγκαλιάζω και το αποδέχομαι, είναι ένα δώρο που ποτέ δε πίστευα πως θα μου δοθεί... Σε βλέπω να κοιτάς στα μάτια μου και να το ψάχνεις, να το αναγνωρίζεις και να μη λες τίποτα... Σε ευχαριστώ, είναι καλύτερα έτσι και το ξέρεις κι εσύ. Όλα αυτά που δε θα πούμε ποτέ ο ένας στον άλλο, όλα αυτά που με κάνουν να συνεχίζω να ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα στα πω και θα ανοίξουμε τα χαρτιά μας και θα γίνουν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που τόσο φοβάμαι. Αλλά δε θέλω ποτέ να στα πω, δε θέλω ποτέ να μου τα πεις, ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου