Πρόσφατα έτυχε να σκεφτώ πού ήμουν και τι έκανα πριν από ένα χρόνο ακριβώς. Ήμουν στην άλλη άκρη της χώρας, με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και ζούσα μια μικρή ανάπαυλα εν μέσω μιας δύσκολης περιόδου που κράτησε πολύ. Ένιωθα πλήρης, είχα σχεδόν όλα όσα ήθελα από τη ζωή και τα χαιρόμουν στο έπακρο.
Καθώς σκεφτόμουν, ο νους μου πήγε λίγο πιο πίσω, 5 χρόνια πριν, όταν έκανα άλλη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μετά, ακόμη 2 χρόνια πίσω, όταν ζούσα μέσα σε μια τρέλα που δεν ήταν πάντα ευχάριστη. Τέλος, κατέληξα στην αρχή του 2002, στα πρόθυρα μεγάλων αλλαγών και εξελίξεων στη ζωή μου.
Θυμήθηκα τα όνειρα και τους στόχους που είχα, θυμήθηκα το τι σκεφτόμουν όταν προσπαθούσα να με δω σε 10 χρόνια. Μου απομένουν βέβαια ακόμη 2 χρόνια για τον απολογισμό, αλλά οι ενδείξεις είναι πολύ καλές. Έχω ήδη πραγματοποιήσει το μεγαλύτερό μου όνειρο, τον πιο σημαντικό στόχο. Και όχι μόνο αυτό, έχω καταφέρει πολλά άλλα πράγματα από όσα ήθελα. Μόνο ένα πράγμα δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμα, αλλά πιστεύω ότι τα 2 χρόνια που μου απομένουν είναι αρκετά για να το πετύχω.
Θα πρέπει βέβαια να σημειώσω ότι ο απολογισμός μου είναι τόσο θετικός επειδή ποτέ δεν ζητούσα πολλά ή ανέφικτα πράγματα. Όσο περισσότερα ζητάς, τόσο πιο ανικανοποίητος θα μείνεις, αυτό είναι γεγονός. Όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που ζητούσα - κι ακόμα ζητάω - λίγα από τη ζωή. Ο λόγος είναι ότι ξεχωρίζω τι είναι σημαντικό για μένα και αφήνω τα υπόλοιπα να έρθουν όπως τα φέρει η ζωή, εγώ πάλι τα εκτιμάω.
Θυμάμαι λοιπόν πώς ήμουν πριν 8 χρόνια και με χαρά διαπιστώνω το εξής: έχω κάνει έναν ολόκληρο κύκλο και έχω επιστρέψει την ψυχολογία που είχα τότε, πριν 8 χρόνια. Με περισσότερες εμπειρίες, φυσικά, αλλά έχω και πάλι το ίδιο πνεύμα, το ίδιο σκεπτικό.
Και (ω,τι σύμπτωση!) μόλις 2 μέρες μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, κάποιος ανεβάζει στο facebook μια σχολική φωτογραφία από εκείνη τη χρονιά. Πρόσωπα αγνώριστα, τόσα πολλά άτομα που έχω χρόνια να δω ή να σκεφτώ, τόσο διαφορετικοί όλοι μας! Τόσες πολλές σκέψεις, τόσες θολές αναμνήσεις κι όμως, η ουσία παραμένει ίδια.
Καθώς σκεφτόμουν, ο νους μου πήγε λίγο πιο πίσω, 5 χρόνια πριν, όταν έκανα άλλη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μετά, ακόμη 2 χρόνια πίσω, όταν ζούσα μέσα σε μια τρέλα που δεν ήταν πάντα ευχάριστη. Τέλος, κατέληξα στην αρχή του 2002, στα πρόθυρα μεγάλων αλλαγών και εξελίξεων στη ζωή μου.
Θυμήθηκα τα όνειρα και τους στόχους που είχα, θυμήθηκα το τι σκεφτόμουν όταν προσπαθούσα να με δω σε 10 χρόνια. Μου απομένουν βέβαια ακόμη 2 χρόνια για τον απολογισμό, αλλά οι ενδείξεις είναι πολύ καλές. Έχω ήδη πραγματοποιήσει το μεγαλύτερό μου όνειρο, τον πιο σημαντικό στόχο. Και όχι μόνο αυτό, έχω καταφέρει πολλά άλλα πράγματα από όσα ήθελα. Μόνο ένα πράγμα δεν έχω πραγματοποιήσει ακόμα, αλλά πιστεύω ότι τα 2 χρόνια που μου απομένουν είναι αρκετά για να το πετύχω.
Θα πρέπει βέβαια να σημειώσω ότι ο απολογισμός μου είναι τόσο θετικός επειδή ποτέ δεν ζητούσα πολλά ή ανέφικτα πράγματα. Όσο περισσότερα ζητάς, τόσο πιο ανικανοποίητος θα μείνεις, αυτό είναι γεγονός. Όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που ζητούσα - κι ακόμα ζητάω - λίγα από τη ζωή. Ο λόγος είναι ότι ξεχωρίζω τι είναι σημαντικό για μένα και αφήνω τα υπόλοιπα να έρθουν όπως τα φέρει η ζωή, εγώ πάλι τα εκτιμάω.
Θυμάμαι λοιπόν πώς ήμουν πριν 8 χρόνια και με χαρά διαπιστώνω το εξής: έχω κάνει έναν ολόκληρο κύκλο και έχω επιστρέψει την ψυχολογία που είχα τότε, πριν 8 χρόνια. Με περισσότερες εμπειρίες, φυσικά, αλλά έχω και πάλι το ίδιο πνεύμα, το ίδιο σκεπτικό.
Και (ω,τι σύμπτωση!) μόλις 2 μέρες μετά από όλες αυτές τις σκέψεις, κάποιος ανεβάζει στο facebook μια σχολική φωτογραφία από εκείνη τη χρονιά. Πρόσωπα αγνώριστα, τόσα πολλά άτομα που έχω χρόνια να δω ή να σκεφτώ, τόσο διαφορετικοί όλοι μας! Τόσες πολλές σκέψεις, τόσες θολές αναμνήσεις κι όμως, η ουσία παραμένει ίδια.
1 σχόλιο:
Ευτυχισμένος είσαι όταν θέλεις αυτά που έχεις και όχι όταν έχεις αυτά που θέλεις... να το θυμάσαι!
Δημοσίευση σχολίου