Αγάπη είναι...

Γυρίζω από τη δουλειά και βλέπω στο twitter νέο topic: #agapi_einai. Κι έχω την συμπληρωμένη πρόταση έτοιμη: #gapi_einai να έχω τη συναισθηματική σου ηρεμία πρώτη μου προτεραιότητα, ενώ σε έχω αποχωριστεί οριστικά. Κοιτάζω ένα κείμενο που έγραψα χθες κι αποφασίζω να το ανεβάσω.

Κρατούσα την τύχη σου στα χέρια μου για πολύ καιρό, τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Μου είχες δώσει την καρδιά σου και με εμπιστεύτηκες απόλυτα χωρίς ποτέ να με αμφισβητήσεις. Είχα τον έλεγχο κάθε πηγής χαράς η λύπης σου. Παρ'όλ'αυτά, κάθε φορά που με κοιτούσες έβλεπα στα μάτια σου μόνο αγάπη, όχι ανάγκη. Και ποτέ, μα ποτέ δεν είδα να με κατακρίνεις, ακόμα κι όταν έκανα λάθη. Είχαμε φτάσει σε ένα εκπληκτικό επίπεδο συντονισμού, καταλάβαινες ακριβώς πώς ένιωθα ανά πάσα στιγμή και το ίδιο καταλάβαινα κι εγώ για σένα χωρίς να χρειάζονται λόγια. Πόσο χαιρόμασταν ο ένας με τη χαρά του άλλου...! Πόσο έντονα ένιωθα το βαθμό της επικοινωνίας και του δεσίματος μας όταν καθόμασταν αγκαλιά!

Κι όταν πάρθηκε η απόφαση που σ΄λημανε τον ερχομό του αποχωρισμού μας, εσύ τα κατάλαβες όλα πριν από εμένα χωρίς να σου πω τίποτα. Και με τον δικό σου μοναδικό τρόπο το έκανες όσο το δυνατόν λιγότερο δύσκολο για μένα. Ακόμα και τις τελευταίες ώρες, που έβλεπες τις ετοιμασίες και ήξερες τι σήμαιναν, φρόντισες να μη κάνεις τα πράγμα δυσκολότερα. Μέχρι και την τελευταϊα στιγμή, εκείνη η τελευταία σου κίνηση, ήταν για να διευκολύνεις εμένα, να μου δείξεις ότι καταλαβαίνεις, ότι με συγχωρείς.

Ήσουν πολύ πιο ήρεμος και πολύ πιο δυνατός από εμένα. Πάντα ήσουν έτσι και τώρα χαίρομαι αφάνταστα για αυτό. Μου είχες εμπιστευτεί τη ζωή σου και, ακόμα κι αν δεν έκανα πάντα το καλύτερο που μπορούσα, τώρα βλέπω ότι η τελευταία μου απόφαση ήταν η πιο καλή για σένα. Είναι πολύ παράξενο, ακόμα και τώρα που είμαι τόσο μακρυά να με νοιάζει μόνο το να μη σου προκαλέσω την παραμικρή ταραχή. Όσο κι αν θέλω να σε δω, δε μπορώ να μη σκέφτομαι αν αυτό θα σε αναστατώσει. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μη σου προκαλέσω ούτε την πιο μικρή ταραχή, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να σε ξαναδώ. Με τρομάζει το πόσο εύθραυστος είσαι, το πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια μικρή κίνηση. Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι, να είναι τόσο σημαντικό το πώς θα νιώσει κάποιος άλλος εξ'αιτίας μου. Αλλά από την άλλη... δεν έχω δεθεί ποτέ με κανέναν όσο δέθηκα μαζί σου, δεν αγάπησα ποτέ κανέναν όσο εσένα. Μου λείπεις...

Αν πίστευα στον Άγιο Βασίλη

Photo by nextDoorArtist

...Φέτος θα αποφάσιζα να του γράψω μετά από 20 περίπου χρόνια. Και επειδή τόσα χρόνια δεν έχω ζητήσει τίποτα, θα τα ζητούσα όλα μαζεμένα τώρα. Φυσικά θα ξεκινούσα εγωιστικά, θα ζητούσα πρώτα αυτά που θέλω για εμένα.

Ωρα Αγγλιας 22.52

Προσπαθω να μη πιω μονορουφι ενα νεο φρουτοχυμο που πηρα να δοκιμασω σημερα.

Προσπαθω να ξεκολησω απο καποιες νεες ενδιαφερουσες σελιδες που ανακαλυψα σημερα στο ιντερνετ.

Προσπαθω να μη σκεφτομαι το πως με κακομαθαινε η μανουλα το τριημερο που την επισκεφτηκα.

Προσπαθω να μην επικοινωνησω με καποια ατομα.

Προσπαθω να αγνοησω την κοκκινη υπογραμμιση, δε βαζω τονους στις λεξεις επειδη ετσι θελω!

Προσπαθω να μη κοιταζω τη ντουλαπα μου που ειναι χαος, θα την τακτοποιησω... καποια στιγμη.

Προσπαθω να καταλαβω πως ακριβως μπορεις να καθαρισεις το πληκτρολογιο με blue-tac.

Προσπαθω να μη σκεφτομαι το πως μου προεκυψε το κολλημα να θελω παντα να νιωθω οτι υπαρχει ανοιχτο παραθυρο/πορτα κοντα μου.

Little girl, big city

Να 'μαστε λοιπόν... Μετράω δέκα μέρες στη μεγάλη πόλη. Λονδίνο! Δύο ολόκληρους μήνες το περίμενα. Το συζητούσα, το σχεδίαζα, το προγραμμάτιζα, το φανταζόμουν. Ειδικά τον τελευταίο μήνα, μέσα στο μυαλό μου ήμουν ήδη εδώ, είχα το σπίτι μου, τη δουλειά μου, είχα μάθει όλα τα κατατόπια και τις συνήθειες. Και τώρα είμαι εδώ... Και απ'τη μια μου φαίνεται τόσο φυσικό σαν να ήμουν πάντα εδώ, από την άλλη ακόμα προσπαθώ να χωνέψω ότι είναι αληθινό.

Chasing dreams, making life alive

Today I’m going to tell you a story about two guys, Alex Crowhurst and Joe Gibson. They come from Essex, U.K. and they’ve done something that many people would say is crazy. Let’s go a bit back first. Alex was a General Manager in big and successful pub companies for 6 years and he was earning very good money from that. Joe has been a professional performer for the last 7 years and he was also doing great, which means he was making very good money, too. I think it’s safe to say they both had full and happy lives. But one day they left their home and came to Crete, Greece, to work as a band in a hotel. Now they are 'The Avenue'.

Why? So many people here have asked them this question! Well, Alex had a dream, being a guitarist in a professional band and he decided to chase his dream. Joe, on the other hand, needed to get away from always following the ‘right choices’, doing what everyone thought he was supposed to do and also he needed to get out of the easiness, the ‘comfort zone’. He was feeling that there are greater things in life besides career, success and money, so he came here to experience all that.

I have spend endless nights with them at the beach, always with their guitars, watching them value so much what they have here. Countless times they’ve said ‘’Life’s not about the money or the easiness, it’s about being at a place like this, at the beach, with the sea and the stars and good people around you’’. They valued every single day or night they spent here and they’ve made other people appreciate what they have been taking for granted. This should be the way we always see life and not wait for a couple of English dudes to remind us what it’s worth!

Recently I asked them how they feel about their decision to come here, after all these months. They both gave the same answer with absolute confidence; ‘’I wouldn’t change anything!’’ And you know, they did have some hard times here too, but they dealed with them and what I saw was that they managed to take something good out of them. For me, this is what being a positive person means.

Asking them what was the best thing they have experienced here is, I got this; ‘’I have found someone that when I play my music can relate to it. Someone that makes me want to play for him. I have always loved to play guitar, but playing with him, having the understanding that we do when we play, takes it to another level.’’ (Alex). And this; ‘’I have come out of singing solo and I’ve learned what it’s like to be part of a duo. Now I’m not singing on my own and this means that whatever I do affects someone else too. And having a very good friend and great musician as the other part of the duo, who appreciates everything that I do, it all makes me appreciate it even more. All of this made me push my limits more and find potentials of my voice that were there, but I didn’t know it. I found new aspects of singing and playing music and if you add the whole experience of this summer, it all made me love my job again’’ (Joe).

A person that dared to follow a dream and now is at the beginning of an amazing career. Another person who realized that he needed a break from everything he had, in order to love and value it again. Two friends that grab life from the balls. A living example that not everything in this world is about money, not everyone is cynical. No matter how hard the times that we live in are, it’s never too late to reconsider the way you see life and revalue your dreams.

P.S. Many, many, many thanks to the boys for letting me write this and answering my questions. Joe, Alex, you are both amazing persons and I really feel lucky to be your friend. My best wishes from the bottom of my heart to get what you deserve in life, which is the best!

Ένα ταξίδι η ζωή...

Ένα ταξίδι η ζωή μου, μια ατέλειωτη διαδρομή. Μια πορεία με πολλές στάσεις, κάποιες σύντομες και μερικές με μεγαλύτερη διάρκεια. Όμως ο χρόνος δεν έχει σημασία, μπορεί μια σύντομη στάση να είναι πολύ πιο γεμάτη απ΄ότι μια άλλη, μεγαλύτερη. Και σε κάθε στάση, κάποιο άτομο σαν εσένα. Ένα άτομο που θα με κάνει να το διπλοσκεφτώ πριν ξαναφύγω, ένα άτομο που θα προσπαθήσει να με κρατήσει πίσω. Μα εγώ δεν τη μπορώ τη στασιμότητα, δεν αντέχω στη σκέψη να μην μπορώ να φύγω. Μένω για όσο θέλω εγώ, για όσο καιρό το νιώθω. Όταν όμως νιώσω πως πρέπει να φύγω, τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει. Γιατί όταν ο δρόμος μου με περιμένει, με τραβάει σαν μαγνήτης, ακόμα κι αν θελήσω δεν μπορώ να του αντισταθώ. Αυτή είναι η φύση μου, η περιπλάνηση, η μετακίνηση, η αλλαγή. Και ξέρεις κάτι; Όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν συναντήσω, πάντα τα καταφέρνω. Και είναι πολύ μεγάλη αυτή η ικανοποίηση! Μερικές φορές οι δυσκολίες είναι τεράστιες, όμως και πάλι τις νικάω. Γιατί αυτό είναι μέρος του εαυτού μου. Προσπάθησα κάποτε να το σταματήσω, να το απαρνηθώ. Μα απέτυχα, δεν μπόρεσα. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις προσπαθώντας να κρατήσεις μακριά το μισό σου εαυτό. Το μόνο που μπορώ πλέον να κάνω είναι να αποδεχτώ αυτό το κομμάτι μου, η ζωή μου είναι πολύ πιο εύκολη έτσι. Για όλα αυτά λοιπόν, δείξε κατανόηση τώρα που αποφάσισα να φύγω ξανά, μη το κάνεις δύσκολο και για τους δυο μας. Παρ’όλο που δεν μπορείς να το καταλάβεις, απλά δέξου το και στήριξέ με.

Βραδινές περιπλανήσεις

Κάθε που έρχεται η νύχτα, φέρνει μαζί της μια παράξενη μαγεία. Κι όσο η κίνηση ησυχάζει και οι πολλοί κοιμούνται, τόσο αφήνει να φανεί η ομορφιά της. Γιατί είναι για τους λίγους, αυτούς τους τολμηρούς. Γι' αυτούς που κάνουν μια βόλτα εκείνες τις ώρες τις μικρές κι αφήνουν τον εαυτό τους ανοιχτό για να τους αποκαλυφθούν τα μυστικά της νύχτας.
Θα δεις πολλά τη νύχτα, ίσως περισσότερα απ' ό,τι τη μέρα. Θα δεις στα μπαράκια ποιές καρδιές είναι πληγωμένες και ποια κορμιά είναι άδεια. Έξω, στις σκοτεινές γωνίες θα δεις ίσως σκληρές εικόνες. Θα δεις τους δραπέτες της πραγματικότητας, θα δεις κι αυτούς που τους λείπει η ανθρωπιά. Κι αν προχωρήσεις παραπέρα, ίσως να δεις πώς ξεφτιλίζεται η μοναξιά. Προσπέρασε τα όλα κι όταν φτάσεις στους ρομαντικούς, μην τους ενοχλήσεις. Γιατί λίγο πιο κάτω είναι το μέρος που ζητάς. Αυτό που δεν έχει ούτε φώτα, ούτε ανθρώπους, ούτε θόρυβο.
Έχει όμως τόση ομορφιά! Γιατί από εδώ τ' άστρα φαίνονται πιο λαμπερά κι είναι τόσο γλυκιά η σιγαλιά, που θα ριγήσει η ψυχή σου.
Το κύμα έρχεται, βαθιά εισπνοή. Νιώσε τη νύχτα και τη θάλασσα να σε καλωσορίζουν και να σε αγκαλιάζουν με αγάπη.
Το κύμα φεύγει, εκπνοή. Παίρνει μαζί του κάθε άσχημη σκέψη και σε ξαλαφρώνει.
Το κύμα έρχεται, εισπνοή. "Μου έλειψες", σου ψιθυρίζει η ψυχή σου.
Το κύμα φεύγει, εκπνοή. "Δε σου κακιώνω όμως, καταλαβαίνω".
Το κύμα έρχεται, εισπνοή. "Πόσο αξίζουν, αλήθεια, όλα αυτά που έβαλες ανάμεσα μας; "
Το κύμα φεύγει, εκπνοή. "Όχι και τόσο, βλέπεις; "
Κι όσο τα κύματα σου φέρνουν τα μηνύματα, όλος ο κόσμος χάνεται και μένει μόνο αυτό: Η στιγμή που ξαναγίνεσαι ένα με το σύμπαν.

Love and Loneliness

Love... Loneliness... Beloved loneliness, or lonely love? Can you feel full in loneliness? And how lonely can you feel in love?

'All you need is love'...

Do you realise that love is completely different from being 'in love'? Do you know that love gives you a whole new point of view for life? Can you believe that you can feel endless love even through loneliness? 

Solitude plays strange games. It could lead you to great wisdom and peace, but it could also destroy you. Which will happen depends on how you handle it and how you deal with it. You need to accept it and embrace it in order to get the best out of it. 

But you know what? No matter how much peace and wisdom it may bring you, it will never be as sweet as love. Because love can make beautiful even the most lonely life!

Αγάπη... Μοναξιά... Αγαπημένη μοναξιά, ή μοναχική αγάπη; Μπορείς να νιώθεις πλήρης μέσα στη μοναξιά; Και πόσο μόνος μπορεί να νιώθεις μέσα στην αγάπη;

'All you need is love'...

Έχεις καταλάβει οτι η αγάπη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον έρωτα; Το ξέρεις ότι μέσα από την αγάπη βλέπεις τα πάντα διαφορετικά; Το πιστεύεις ότι μέσα στη μοναξιά μπορείς να νιώσεις απεριόριστη αγάπη;

Η μοναξιά παίζει περίεργα παιχνίδια. Μπορεί να σου χαρίσει μεγάλη σοφία και γαλήνη, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Το τι απ'τα δυο θα συμβεί όμως εξαρτάται απο το πώς θα την αντιμετωπίσεις και θα τη διαχειριστείς. Πρέπει να την αποδεχτείς και να την αγκαλιάσεις με αγάπη για να σου δείξει το καλό της πρόσωπο.

Όμως ξέρεις κάτι; Όση ηρεμία κι αν σου προσφέρει η μοναξιά, όση σοφία κι αν σου χαρίσει, ποτέ δε θα 'ναι τόσο γλυκιά όσο η αγάπη. Γιατί η αγάπη μπορεί να κάνει όμορφη ακόμα και την πιο μοναχική ζωή!

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...

Πρόσφατα μου έδωσαν να συμπληρώσω ένα ερωτηματολόγιο για μια έρευνα εκ μέρους του nea-acropoli. Η απάντηση μου στην τελευταία ερώτηση έγινε αφορμή για μια σύντομη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Μια γυναίκα μόνη, βιαστική περαστική

Την είδα για πολύ λίγο, εμφανίστηκε ξαφνικά και απροσδόκητα. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτήν και κάποιος μου είπε ότι είναι πολύ γλυκός κι ευγενικός άνθρωπος, αξιαγάπητη. Το πρόσωπο της έδειχνε πολύ καλοσυνάτο, αλλά υπήρχε κάτι παράξενο και απροσδιόριστο επάνω της. Όταν την άκουσα να μιλάει – όχι σε εμένα – κατάλαβα τι ήταν αυτό το παράξενο και αταίριαστο που είχε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτή η γυναίκα είχε απεγνωσμένα ανάγκη από επικοινωνία. Όμως όταν το είπα σε αυτό στον οποίο μιλούσε, εκείνος μου απάντησε ότι έχει πολλούς φίλους στη ζωή της.

Κι αν όλα τ' άλλαζα, δε θ'άλλαζα τη διαδρομή

Πριν μερικές μέρες διάβασα αυτό το κείμενο της συμπαθέστατης _ntinti_  και η πρώτη μου παρόρμηση ήταν η επιθυμία να την πιάσω από τους ώμους, να την κάνω να με κοιτάξει στα μάτια και να της πω «Ηρέμησε, χαλάρωσε, γιατί δε μπορείς απλά να ζήσεις αυτά που έρχονται;». Επειδή όμως δεν την γνωρίζω προσωπικά και ούτως ή άλλως είναι περίπου 600χλμ μακριά, σκέφτηκα να γράψω αυτά που θα ήθελα να της πω, σε εκείνη και σε πολλά άλλα άτομα που πιστεύουν ότι «το καθετί πρέπει να το ζήσεις στην εποχή του».

Αλλάζεις, αλλάζεις...

Υπήρξαν στη ζωή μου πολλές περίοδοι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Άλλαξα αρκετές φορές σαν άνθρωπος, αν και πάντα η ψυχή μου ήταν ίδια. Μπορεί να άλλαζαν πολλά στη ζωή μου, αλλά κατά βάση ήμουν το ίδιο άτομο. Μερικές φορές όμως οι άνθρωποι που είχα στη ζωή μου δεν το καταλάβαιναν αυτό. Με έβλεπαν να αλλάζω και αντιδρούσαν. Ο καθένας με τον τρόπο του, άλλοι απλώς απομακρύνθηκαν και άλλοι προσπαθούσαν να με πιέσουν να ξαναγίνω όπως πριν. Δεν καταλάβαιναν ότι όλο αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω, απλά συνέβαινε. Κι επίσης δεν σεβόταν το γεγονός ότι εγώ αυτό το θεωρούσα εξέλιξη (όχι απαραίτητα βελτίωση). Τέλος, δεν υπολόγισαν ότι εγώ είμαι άνθρωπος που όταν το πιέζουν, αντιδρά έντονα.

Εγώ ένιωθα ότι προχωρούσα μπροστά και αυτά τα άτομα προσπαθούσαν να με κρατήσουν πίσω. Με αυτό τον τρόπο όμως μου έκαναν κακό κι εγώ πριν από πολλά χρόνια αποφάσισα ότι όταν κάτι μου κάνει κακό, ή θα το αλλάζω ή θα το βγάζω από τη ζωή μου. Εξ’ άλλου, από τη στιγμή που δεν τους άρεσε το άτομο που είχα γίνει και ταυτόχρονα εγώ δεν μπορούσα να γίνω όπως πριν, δεν υπήρχε πλέον λόγος να αποτελούμε ο ένας μέρος της ζωής του άλλου. Τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ και συνεχίζω να το βλέπω έτσι. Δεν το λέω πεισματικά, ούτε με πίκρα ή κακία. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, εμείς τα περιπλέκουμε. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι, όπως δεν έχει νόημα και το να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον. Ταυτόχρονα όμως δεν έχει νόημα να κρατάς στη ζωή σου ένα άτομο που δεν σου αρέσει όπως είναι.

Καλώς ή κακώς, έχασα κάποια άτομα από τη ζωή μου με αυτό τον τρόπο. Πες με σκληρή, αλλά δεν λυπάμαι καθόλου για αυτό. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δε τον θεωρείς κτήμα σου και δεν έχεις απαιτήσεις από αυτόν. Κι αν τον γνωρίζεις αρκετά ώστε να τον αγαπάς, ξέρεις ότι η ουσία του, η ψυχή και η προσωπικότητα του, δεν αλλάζει. Όταν σέβεσαι έναν άνθρωπο, σέβεσαι και τις επιλογές που κάνει στη ζωή του, την πορεία που επιλέγει να ακολουθήσει. Και όταν εσύ θεωρείς ότι κάνει λάθος, αντί να προσπαθήσεις να επιβάλεις τη γνώμη σου, απλά στέκεσαι πιο κοντά του για να μπορέσεις να τον στηρίξεις σε περίπτωση που πέσει. Αυτό σημαίνει αποδοχή και η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αποδοχή.

ΥΓ: Είναι και μερικά άλλα άτομα που δε νοιάζονται για το πόσο αλλάζω. Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν στη ζωή μου και είμαι πραγματικά ευγνώμων που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.

GPS για τη ζωή

Photo by cricketer-nc

Πάντα πίστευα ότι η ζωή του καθενός είναι σαν μια διαδρομή. Όχι προκαθορισμένη, αλλά με πολλές διασταυρώσεις, ανηφόρες, κατηφόρες και όλα τα συναφή Επειδή όμως συχνά βρισκόμαστε σε κατατόπια που μας είναι άγνωστα, μπορεί να μπερδευτούμε, μέχρι και να χαθούμε. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτό τον καιρό νιώθω πως έχω χαθεί. Δεν έχω χαθεί όμως.

Έχω βρεθεί σε μια μεγάλη διασταύρωση. Ξέρω πού βρίσκομαι και πού θέλω να πάω. Εγώ θέλω να πάω ευθεία να ανέβω μια ανηφόρα, αλλά ο δρόμος είναι κλειστός επειδή γίνονται έργα. Αν πάω δεξιά θα κάνω ένα μεγάλο κύκλο και θα επιστρέψω στο σημείο που είμαι τώρα. Αριστερά δεν μπορώ να πάω επειδή είναι μονόδρομος κι εκτός αυτού θα βρεθώ σε μια περιοχή την οποία απεχθάνομαι και από την οποία δεν υπάρχει δρόμος για να φτάσω εκεί που θέλω. Η όπισθεν ή η αναστροφή αποκλείονται Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;

Θα ήθελα πολύ να είχα ένα GPS για τη ζωή για να μη βρίσκομαι σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά με πληροφόρησαν ότι είναι ακόμα υπό κατασκευή το συγκεκριμένο gadget. Επειδή λοιπόν δεν έχω τη δυνατότητα να καλέσω ελικόπτερο να με μαζέψει, ούτε και την υπομονή να κάτσω να περιμένω, αποφάσισα να σηκώσω τα μανίκια μου και να βοηθήσω τους εργάτες για να ανοίξει μια ώρα νωρίτερα ο δρόμος και να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου όπως εγώ θέλω.

Το περίεργο είναι ότι αν ζητήσω οδηγίες κάθε άνθρωπος θα μου προτείνει διαφορετική διαδρομή, όλοι θα επιμένουν πως η δική τους πρόταση είναι η καλύτερη και τουλάχιστον οι μισοί θα προσπαθήσουν να με πείσουν να πάω σε εκείνη την περιοχή που απεχθάνομαι επειδή κατά τη γνώμη τους είναι η καλύτερη περιοχή. Και δεν τους πειράζει που δεν υπάρχει δρόμος για να φύγεις από εκεί επειδή όλοι θέλουν να πάνε εκεί, αλλά κανείς δεν θέλει να φύγει. Τι να πω, πάντα ήμουν πεισματάρα κι έτσι θα επιμείνω στη δική μου επιλογή!