Little girl, big city

Να 'μαστε λοιπόν... Μετράω δέκα μέρες στη μεγάλη πόλη. Λονδίνο! Δύο ολόκληρους μήνες το περίμενα. Το συζητούσα, το σχεδίαζα, το προγραμμάτιζα, το φανταζόμουν. Ειδικά τον τελευταίο μήνα, μέσα στο μυαλό μου ήμουν ήδη εδώ, είχα το σπίτι μου, τη δουλειά μου, είχα μάθει όλα τα κατατόπια και τις συνήθειες. Και τώρα είμαι εδώ... Και απ'τη μια μου φαίνεται τόσο φυσικό σαν να ήμουν πάντα εδώ, από την άλλη ακόμα προσπαθώ να χωνέψω ότι είναι αληθινό.

Όσο κι αν το προγραμμάτισα, όσο κι αν ενημερώθηκα, η αλήθεια είναι ότι έφτασα να φεύγω βιαστικά και να μην έχω κάνει κάποια πράγματα που έπρεπε. Γιατί στην πράξη είχα μόνο δύο εβδομάδες για τις πρακτικές προετοιμασίες και πίστεψέ με, δεν είναι αρκετές, εκτός κι αν ξέρεις ακριβώς όλα όσα πρέπει να κάνεις και δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις σε αυτό το χρόνο. Εγώ όμως είχα. Αλλά δεν έχει τόση σημασία, γιατί τελικά ήρθα χωρίς σοβαρές εκκρεμότητες.

Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που ξαφνιάζομαι και εντυπωσιάζομαι και συναρπάζομαι και μένω σαν μικρό παιδάκι με τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα και σκέψεις. THIS is London! Είμαι επιτέλους εδώ! Αυτή η πόλη είναι υπέροχη. Αυτή η πόλη μπορεί να σε καταπιεί. Είναι σαν ταινία. Σαν μυθιστόρημα. Πρέπει να τα καταφέρω. ΘΑ τα καταφέρω. 

Και μια ακόμα σκέψη που ίσως να μην μπορέσει ποτέ να καταλάβει κανείς... Δείξε μου το επόμενο βήμα... Γιατί δεν ήταν μόνο όλοι οι πρακτικοί και λογικοί παράγοντες που με έκαναν να έρθω εδώ. Πρώτα μίλησε κάτι άλλο. Κάτι που δυσκολεύομαι να εξηγήσω. Κάτι που θα εξηγούσε τα πάντα σε όσους θεωρούν τρέλα αυτό που κάνω. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Ούτε η τελευταία. 

Σκέψου ότι περπατάς με ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια. Δεν βλέπεις απολύτως τίποτα. Ξέρεις ότι υπάρχει ένας δρόμος κι ότι αυτός είναι η πορεία σου. Όμως δεν βλέπεις. Δεν ξέρεις πότε να αυξήσεις ή να μειώσεις ταχύτητα, πότε έχεις στροφή ή παράκαμψη, εμπόδιο ή παρακλάδι. Πού και πού, κάποιος σου ανοίγει το μαντήλι και σου λέει προς τα πού πρέπει να πας. Σε ποια μεριά της διακλάδωσης να μπεις ή ότι πρέπει να πάρεις την επόμενη έξοδο. Και ξέρεις από προηγούμενες εμπειρίες ότι είναι καλύτερα να ακολουθήσεις αυτό που σου λέει, για το δικό σου καλό.Αυτό με έκανε να αποφασίσω να έρθω εδώ και μετά η λογική απλά έδειχνε ότι είναι μια 'σωστή' απόφαση.

Τώρα λοιπόν απλά περιμένω να με σπρώξει αυτό το κάτι στη σωστή κατεύθυνση. Όχι, δεν κάθομαι με σταυρωμένα χέρια, παίρνω συνέχεια τους δρόμους και ψάχνω. Ψάχνω δουλειά και μαζί με αυτό ψάχνω το επόμενο βήμα για να πατήσω σταθερά στη μεγάλη πόλη. Και ναι έχω άγχος, αλλά δεν φοβάμαι. Γιατί συνεχίζω να έχω εμπιστοσύνη στη ζωή, σε αυτό το κάτι που μου δείχνει το δρόμο μου.