Μια γυναίκα μόνη, βιαστική περαστική

Την είδα για πολύ λίγο, εμφανίστηκε ξαφνικά και απροσδόκητα. Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτήν και κάποιος μου είπε ότι είναι πολύ γλυκός κι ευγενικός άνθρωπος, αξιαγάπητη. Το πρόσωπο της έδειχνε πολύ καλοσυνάτο, αλλά υπήρχε κάτι παράξενο και απροσδιόριστο επάνω της. Όταν την άκουσα να μιλάει – όχι σε εμένα – κατάλαβα τι ήταν αυτό το παράξενο και αταίριαστο που είχε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτή η γυναίκα είχε απεγνωσμένα ανάγκη από επικοινωνία. Όμως όταν το είπα σε αυτό στον οποίο μιλούσε, εκείνος μου απάντησε ότι έχει πολλούς φίλους στη ζωή της.

Δεν είχε καταλάβει τι εννοούσα. Αυτό που είδα εγώ ήταν ότι εκείνη είχε την ανάγκη από κάτι για να πιαστεί, κάτι που θα δώσει νόημα στη ζωή της. Είχε ανάγκη από αυτή την ιδιαίτερη επικοινωνία που μπορείς να έχεις μόνο με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει απόλυτα και που αποδέχεται αυτό ακριβώς που είσαι. Με αυτό τον άνθρωπο που τον νιώθεις πιο κοντά σου από οποιονδήποτε άλλο και που μόνο σε αυτόν μπορείς να μιλήσεις εντελώς ανοιχτά για όλα. Μερικά πράγματα θέλεις να τα πεις μόνο σε αυτόν, ενώ τα υπόλοιπα θέλεις να τα πεις πρώτα σε αυτόν και μετά σε οποιονδήποτε άλλο. Όσους φίλους κι αν έχεις, αυτού του είδους την επικοινωνία δε μπορούν να σου την προσφέρουν.

Δεν έχω επαφή μαζί της, δεν ξέρω τι κάνει και πώς περνάει, αλλά εύχομαι ολόψυχα να έχω κάνει λάθος. Εύχομαι να ήταν όλα αποκύημα της φαντασίας μου και όχι αποτέλεσμα της διαίσθησης μου. Γιατί ξέρω πολύ καλά πόσο άσχημο είναι να νιώθεις απέραντη μοναξιά ακόμα κι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλά αγαπημένα πρόσωπα. Κι ακόμα ξέρω ότι το πιο σκληρό πράγμα της μοναξιάς είναι να έχεις άφθονη καλοσύνη και αγάπη, αλλά κανέναν για να τα δώσεις.