Ειναι μερικες φορες, συνηθως οταν ειμαι κουρασμενη, που κοιταζω την πολη γυρω μου και νιωθω οτι μου αποροφα ολη μου την ενεργεια. Ειναι σχεδον σαν να το βλεπω, σαν να το νιωθω. Και με πιανει φοβος, τρομος, γιατι εχω την αισθηση οτι οταν δεν θα εχω αλλη ενεργεια να της δωσω, θα με αποροφησει κι εμενα. Και μετα λεω στον εαυτο μου οτι δε φταιει η πολη, δικο μου ειναι το θεμα. Για τις επιλογες μου. Για τον τροπο που σκεφτομαι, για τον τροπο που ζω. Για το οτι παντα επιθυμω πραγματα που δεν μπορω να εχω. Κι ανθρωπους. Και οταν σε τριγυριζει ενα ατελειωτο μουντρο γκριζο που δεν αφηνει τιποτα να το διαπερασει, ολα τα αισθανεσαι πιο βαρια. Ολα σε πνιγουν. Ολα ειναι πιο εντονα σε αυτη την πολη. Οι χαρες, οι λυπες. Οι ομορφιες, οι ασχημιες. Οι ανθρωποι. Τα κτηρια. Οι μυρωδιες. Οι ηχοι. Ολα και ολοι κανουν οτι μπορουν για να ξεχωρισουν, αναμεσα σε 8μιση εκατομυρια ανθρωπους πρεπει να κανεις κατι πολυ εντονο για να ξεχωρισεις. Αλλα μερικες φορες... ειναι πολυ κουραστικο να ζεις μεσα σε ολο αυτο. Ειναι εξαντλητικο, ειναι σαν να σε αποροφα και να χανεσαι μεσα του χωρις να συνειδητοποιεις τι συμβαινει. Αυτες τις φορες δε μου αρεσει που ειμαι εδω. Αλλα ακομα και τοτε... ακομα και κατι τοσο μελαγχολικο, εχει κατι απο την αιγλη και τη μεγαλοπρεπεια της πολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου