Ειναι τοσο εξωφρενικα, διαβολικα ευκολο το να κλεινεις τα ματια σου στην πραγματικοτητα. Να γυρνας την πλατη σε μια κατασταση και να την αγνοεις μεχρι να διορθωθει απο μονη της. Ειναι τοσο δελεαστικο το να κρυβεσαι με την πεποιθηση οτι εφ'οσον αγνοεις κατι, αυτο παυει να υπαρχει. Συνεχιζεις την καθημερινοτητα σου κανονικα,
απομονωνοντας οτιδηποτε σχετικο και βρισκοντας τις πιο απιθανες δικαιολογιες οταν δεν μπορεις απλα να αδιαφορησεις.
Απο τη στιγμη που θα επιλεξεις αυτη την αντιμετωπιση, συντομα βλεπεις οτι σου βγαινει πολυ φυσικα και νιωθεις οτι τα παντα ειναι πολυ πιο ευκολα ετσι, ολα δειχνουν να ειναι πολυ καλυτερα. Ταυτοχρονα ομως, οσο συνεχιζεις, γινεται ολοενα δυσκολοτερο το να βγεις απο αυτη την κατασταση και να σταματησεις να στρεφεις το βλεμμα σου αλλου. Χωρις να το καταλαβεις φτανεις σε ενα σημειο οπου ειναι επωδυνο το να ξανανοιξεις τα ματια σου για να δεις τα πραγματα οπως ειναι. Και τοτε χρειαζεται δυναμη για να αποδεχτεις την υπαρξη της καταστασης ή του προβληματος, να αποδεχτεις οτι δεν επαψε να υπαρχει απλα και μονο επειδη το ηθελες ή το ηλπιζες.
Ειναι ομως καλο να θυμασαι οτι οσο εσυ παιζεις κρυφτο, μπορει μια κατασταση να διορθωθει απο μονη της, αλλα μερικες φορες ειναι πιθανο ενα προβλημα να μεγαλωσει τοσο πολυ, που θα σε καταστρεψει χωρις καν να εχεις αντιδρασει. Επειδη κοιτουσες αλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου