Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Κι αν όλα τ' άλλαζα, δε θ'άλλαζα τη διαδρομή



Πριν μερικές μέρες διάβασα αυτό το κείμενο της συμπαθέστατης _ntinti_  και η πρώτη μου παρόρμηση ήταν η επιθυμία να την πιάσω από τους ώμους, να την κάνω να με κοιτάξει στα μάτια και να της πω «Ηρέμησε, χαλάρωσε, γιατί δε μπορείς απλά να ζήσεις αυτά που έρχονται;». Επειδή όμως δεν την γνωρίζω προσωπικά και ούτως ή άλλως είναι περίπου 600χλμ μακριά, σκέφτηκα να γράψω αυτά που θα ήθελα να της πω, σε εκείνη και σε πολλά άλλα άτομα που πιστεύουν ότι «το καθετί πρέπει να το ζήσεις στην εποχή του».
Θα σταθώ κυρίως σε αυτό, γιατί φοβάμαι ότι κάποια άλλα μέρη του κειμένου ίσως να μην τα αντιλήφθηκα έτσι όπως τα εννοούσε η ίδια. Ποιος λέει πότε είναι η σωστή στιγμή για να ζήσεις κάτι; Ποιος το αποφασίζει και με τι κριτήρια; Γίνεται να ισχύουν τα ίδια κριτήρια για όλους; Και οι καταστάσεις που υπάρχουν στη ζωή του καθενός; Σε πολλούς ανθρώπους τυχαίνουν καταστάσεις οι οποίες σταματούν την ‘προκαθορισμένη’ πορεία και τους αναγκάζουν να κάνουν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Και κάποιοι, λίγοι φαντάζομαι, απλά δεν θέλουν να τα κάνουν όλα όταν ΄πρέπει’. Εγώ προτιμώ να κάνω κάτι επειδή το θέλω και όχι επειδή έτσι συνηθίζεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι μετά το λύκειο έκατσα και βολόδερνα για δύο ολόκληρα χρόνια και μετά αποφάσισα σε ποια σχολή θέλω να πάω, οπότε και το έκανα.
Η ζωή είναι ένα θαύμα. Τα πάντα στη ζωή είναι απλά και όμορφα, εμείς τα περιπλέκουμε. Σκέψου το καλοκαίρι που είσαι στην παραλία και κάνεις ηλιοθεραπεία. Κάθεσαι να το αναλύσεις, να το σκέφτεσαι και να το περιπλέκεις; Όχι! Απλά το απολαμβάνεις, απλά νιώθεις, το ζεις. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο και με άλλα πράγματα; Με τους ανθρώπους, με τις καταστάσεις, ακόμα και με τις αναποδιές. Δε θα πω ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, ούτε ότι ακόμα και στις αναποδιές υπάρχει κάτι καλό. Γιατί μερικές φορές, κάποιες αναποδιές, είναι απλά άθλιες και σε τσακίζουν. Όμως... Όσες φορές κι αν ρωτήσεις ‘Γιατί’, απάντηση δε θα πάρεις. Απλώς συνέβη, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το βιώσεις. Το μόνο που μπορείς εν μέρη να ελέγξεις είναι το πώς θα το αντιμετωπίσεις και σε αυτό θα ήταν καλύτερα να εστιάζεις.
Και κάτι ακόμα. Μην κοιτάζεις τους άλλους, την πορεία τους, την ταχύτητα τους ή τον προορισμό τους. Μακάρι να πηγαίνουν εκεί που θέλουν, με τον τρόπο και την ταχύτητα που θέλουν. Διάλεξε την ταχύτητα που είναι καλύτερη για σένα, όταν μπορείς διάλεξε και τη συνέχεια της πορείας, αλλά τον προορισμό ξέχνα τον. Μόνο κάποιες στάσεις μπορείς να στοχεύεις, δεν υπάρχει τελικός προορισμός. Γιατί ίσως φτάσεις εκεί που νόμιζες ότι ήθελες και τελικά αποφασίσεις ότι θέλεις να πας αλλού, πολύ μακριά. Με τόσες αβεβαιότητες, τόσες πιθανότητες και τόσα πολλά πράγματα να είναι πέρα από τον έλεγχο σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις κατά τη γνώμη μου είναι να φροντίσεις να απολαύσεις τη διαδρομή όσο περισσότερο μπορείς.

3 σχόλια:

NtiNti είπε...

Το ξέρω ότι έχεις δίκιο, αλλά έχω ένα κόλλημα ανάμεσα στη θεωρία και στην υλοποίησή της :-)

DepInLondon είπε...

Χμ... Σκέψου ότι είναι σαν την αναπνοή. Το σκέφτεσαι και απλά συμβαίνει από μόνο του. Ένα κλικ είναι το να κάνεις το μυαλό σου να βλέπει τα πράγματα αλλιώς :)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο! Και με βρίσκει απολύτως σύμφωνη!!!