Φαντάσου...

Ένα κόσμο στον οποίο ο σεβασμός και η προστασία κάθε μορφής ζωής θα ήταν βασική αρχή όλων. Δε θα υπήρχαν άστεγοι, δε θα υπήρχαν κακοποιημένα παιδιά, δε θα υπήρχαν πόλεμοι, δε θα υπήρχαν είδη προς εξαφάνιση, δε θα υπήρχαν αδέσποτα. Κανείς δε θα εκμεταλλευόταν τα ανυπεράσπιστα πλάσματα, ανθρώπινα και μη. Κανείς δε θα εκμεταλλευόταν την ανημπόρια των παιδιών. Κανείς δε θα βασάνιζε τα αθώα αδέσποτα, όλο και κάποιος θα τους έδινε νερό και τροφή. Πολλοί άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει την απόγνωση που τους οδήγησε σε αυτοκτονία. Θα υπήρχε περισσότερη χαρά, περισσότερα χαμόγελα.
Δυσκολεύεσαι να το φανταστείς; Κατανοητό, ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, έτσι δεν μπορει ο νους σου να συλλάβει πόσο διαφορετικός θα ήταν και πόσα άλλα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς θα ήταν ένας κόσμος όπου η δύναμη του ανθρώπου θα ήταν όπλο υπεράσπισης και θα χρησιμοποιούνταν μόνο για καλό. Δεν μπορείς να φανταστείς ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν Άνθρωποι. Δε μπορείς να φανταστείς ένα κόσμο χωρίς μανιακούς δολοφόνους, σαδιστές, παιδεραστές, κτηνοβάτες, φρικαλέους τίτλους ειδήσεων.
Δε σου λέει κάτι αυτό; Δεν σε ανησυχεί το οτι δε μπορείς να φανταστείς τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι; Δε σε ανησυχεί που δε μπορείς να συλλάβεις πόσο βαθειές θα ήταν οι αλλαγές σε όλους τους τομείς, αν καταφέρνε να εδραιωθεί αυτή η βασική αρχή; Δε σε ενοχλεί που αγχώνεσαι για το τι κάνεις λάθος και δεν κατανοείς τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η στάση ζωής; Δε σε ενοχλεί που δε σου το είπε κανείς τόσα χρόνια, ενώ θα 'πρεπε να περνάει στο μυαλό σου οπως η ομιλία, το περπάτημα, η κρίση του καλό/κακό;

Το οτι ο κόσμος δεν είναι έτσι, σημαίνει ότι δε μπορείς να υιοθετήσεις έστω και τώρα αυτή την αρχή; Δε μπορείς να αρχίσεις να αντιμετωπίζεις κάθε ζωντανό πλάσμα με σεβασμό; Δε μπορείς να το περάσεις αυτό στους ανθρώπους γύρω σου; Ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα δραστικό, αρκεί να μην επιτρέψεις να γίνει τίποτα κακό, τίποτα αντίθετο σε αυτή την αρχή: Σεβασμός και υπεράσπιση κάθε μορφής ζωής, ανθρώπους και ζώα.