Ποιός νομίζεις πως είσαι;

-Και θέλεις να μου πεις σε τι θα πιστεύω, πώς θα σκέφτομαι, πώς θα ντύνομαι, πώς θα φέρομαι, τι θα ονειρεύομαι και πώς θα ζήσω; Πώς τολμάς να μου επιβάλεις μια νοοτροπία και μια πραγματικότητα προσεκτικά μελετημένα για να εξυπηρετούν τα δικά σου συμφέροντα και να ενισχύουν τη δύναμή σου; Γιατί με κλείνεις σ'ένα κουτί και δε μ'αφήνεις να δω παραέξω; Πιστεύεις οτι έχεις ρυθμίσει τόσο καλά το μυαλό μου που δε θα σου ξεφύγω; Και κάνεις ό,τι μπορείς για να μη ξυπνήσω, να μην ανοίξω τα μάτια μου και τα φτερά μου. Από πού αντλείς τόση σιγουριά; Πόσο θράσσος έχεις, πια; Ποιός νομίζεις πως είσαι, τέλος πάντων;
-Κοινωνία λέγομαι. Ονομάζομαι επίσης κράτος, κατεστημένο, θρησκεία, πολιτική, έθιμα, θεσμοί, ΜΜΕ, σχολείο, χρήμα. Μη μου αντιστέκεσαι, θα σε γονατίσω και στο τέλος θα μου υποταχθείς. Μη το κάνεις πιο δύσκολο για σένα.
- Αφού ξέρω πως υπάρχει κι άλλος τρόπος, δεν υπάρχει τέλος στον ορίζοντα, οι πιθανότητες, οι δυνατότητες και οι προοπτικές ειναι απεριόριστες. Γιατί μου τα κρύβεις όλ'αυτά? Γιατί δε μ'αφήνεις να επιλέξω ελεύθερα και εις γνώσιν μου;
-Δεν υπάρχει λόγος. Εγώ αποφασίζω τί χρειάζεσαι και εγώ σου λέω τί θέλεις. Δε σε κλειδώνω στο κουτί, απλά δε σε αφήνω να δεις την έξοδο.
-Εγώ όμως θέλω να βγω από όλο αυτό. Θέλω να δω τι άλλο υπάρχει.
-Εγώ αποφασίζω οτι δε το θέλεις αυτό. Δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, μόνο η δική μου.
-Κι όμως, θέλω να βγω απο αυτό το κουτί και να δω τι άλλο υπάρχει.
-Ωραία, αν καταφέρεις να βρεις την έξοδο, έχεις κάθε ελευθερία να τα κάνεις όλα αυτά. Όμως, στο τέλος, πάλι στο έλεός μου θα καταλήξεις.
-Αυτό θα το δούμε!