Μια αγκαλια που μου ειχε λειψει για 3 χρονια.
Το φιλι της κρητικης θαλασσας που τοσο λαχταρισα.
Και τοσο μεγαλη που ειναι η Κρητη, ειχε κι αλλη μια παραδεισενια γωνια για να ανακαλυψω.
Να φταιει ο ηλιος, να φταιει το νερο, να φταιει η αλμυρα στον αερα; Για καποιο λογο παντως, ο καφες εχει αλλη γευση εκει, σαν υγρο βελουδο δροσερο.
Και που να φανταστω οτι θα ξαναβλεπα το αυτοκινητο μου;! Τοσο παλιο, τοσο μικρο, τοσο ταλαιπωρημενο, μα με τοσες αναμνησεις και περιπετειες φορτωμενο!
Και η πιο απροσμενη εκπληξη, στη νταλα του μεσημεριου αγναντευοντας τη θαλασσα απο καπου να παιζει το τραγουδι που σημαδεψε τα πρωτα χρονια μιας τρελης κι ατελειωτης περιπετειας. Να θυμιζει αλλους καιρους και αλλα μερη, μα εξ'ισου εντονα χαραγμενα μεσα μου, εξ'ισου σημαντικα για αυτο που ειμαι τωρα. Ενα τραγουδι οχι πολυ γνωστο, κομματι που παιζουν κυριως εκεινες τις μικρες πρωινες ωρες, που ομως παντα τις νιωθεις τοσο μεγαλες...
Μια βολτα στους μεθυσμενους δρομους του νησιου, μια σταση στην απιστευτη βαρκα αραγμενη στην ακρη ενος βουνου - η θαλασσα χιλιομετρα μακρια κι ακομα απορω πως βρεθηκε εκει!
Το χαμογελαστο καλωσορισμα μιας γυναικας που παντα θα θαυμαζω κι ας μην της το'χω πει.
Ολα αυτα, μεσα σε 24 μονο ωρες. Παντα ηξερε να με ταρακουναει γερα αυτο το νησι κι αυτη τη φορα μαλλον του ειχα λειψει κι εγω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου