Εκτονωση

Θα ηθελα να ειμαι στην Κρητη στην αθλια εθνικη οδο τους και να σκαω το ιμπιζακι μου στις στροφες και να καιω τα ηχεια του.
Και ολα να χανονται με τα κυματα που σκανε στα βραχια και μονος μαρτυρας τα αστερια που βλεπουν τα παντα κι ας τα εχουν δει ολα πια.

Γυρνω τη ροδα μου...

"Την εικονα σου να πεφτεις

θελω να αποφυγω..."

Δεν ηθελα να βιωσω τον ξεπεσμο σου.

Δεν ηθελα να σε βλεπω να ξεφτιλιζεσαι αλλο.

Δεν ηθελα να καταδικασεις το μελλον μου.

Τιποτε δεν εμεινε ανεπηρεαστο.

Ολες οι αξιες, οι αρχες, καθε στοιχειο σου μολυνθηκε.

Καθε σου λαμψη εχει γινει βρωμια.

Το βλεπω σε καθε μου επισκεψη.

Χαθηκε η ανθρωπια, το φιλοτιμο, η φιλοξενια,

δεν υπαρχει γελιο πια, δεν υπαρχει χαρα.

Ξερω ποσες αιτιες κι αφορμες υπαρχουν.

Ηταν ολοι οι λογοι που με εκαναν να φυγω.

Και καθε φορα βλεπω ποσο καλα εκανα.

Καποιοι ακομα ελπιζουν...
Αλλα ακομα κι αυτοι, δεν αλλαζουν μυαλα.
Σε τι αλλαγη ελπιζεις οταν εσυ αρνεισαι να αλλαξεις;

Καθε μου επισκεψη με χαροποιει για τη φυγη μου.

Και για καθε νεο που καταφερνει να φυγει, νιωθω ανακουφιση.

Τουλαχιστον αυτος σωθηκε. 

Εξω εχει πολυ περισσοτερες πιθανοτητες για μια καλη ζωη, 

απ'οσες εχει για μια δυσκολη επιβιωση στην Ελλαδα.