Πεφτουν οι πρωτες ψιχαλες, ανοιγεις το βημα. Να μη βραχεις πολυ. Να μη σε προλαβει η βροχη. Τις ψιχαλες τις αντεχεις, τη βροχη ομως δε τη μπορεις. Φοβασαι μη σε πνιξει. Κοιτας ψηλα, βλεπεις τη σκια της πανσεληνου πισω απο τα συννεφα. Και καπως μαγικα, με ενα μοναδικο τροπο, το φεγγαρι σου δινει δυναμη. Ανασαινεις πιο ανετα. Ελαφραινει το βημα σου. Σειρηνες πλησιαζουν. Οι σκιες σχηματιζουν παραξενες μορφες. Σχεδον βρεχει κανονικα, αλλα εσυ εχεις φτασει, ανοιγεις την πορτα, ορμας μεσα, αναστεναζεις. Προλαβες. Γλιτωσες. Οσο κι αν ξερεις πως εισαι ασφαλης, ο ηχος της βροχης ταραζει τον υπνο σου. Σε ενοχλει. Σε ταραζει. Σου θυμιζει φοβους. Μα το πρωι που ξυπνας, λιακαδα. Επιτελους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου