Εκτονωση

Θα ηθελα να ειμαι στην Κρητη στην αθλια εθνικη οδο τους και να σκαω το ιμπιζακι μου στις στροφες και να καιω τα ηχεια του.
Και ολα να χανονται με τα κυματα που σκανε στα βραχια και μονος μαρτυρας τα αστερια που βλεπουν τα παντα κι ας τα εχουν δει ολα πια.

Και δεν υπαρχει τιποτα, τιποτα που να μην εχει ηδη συμβει κι εσυ το ξερεις, μα συνεχιζεις να επιμενεις, να προσπαθεις να αλλαξεις το αποτελεσμα.

Μα οι στροφες δε λυπουνται κανεναν και θα σε οδηγησουν εκει που επρεπε να ησουν απο την αρχη.

Και το γλυκο αερακι που προσπαθει να σε ηρεμησει με το απαλο του χαδι, ναι, ακομα κι αυτο ειναι επωδυνο. 

Δε θες συμπονια, δε θες λυσεις, θες μονο να βγεις μαγικα απο αυτη την κατασταση που σε πνιγει, σε ταπεινωνει, σε ισοπεδωνει.

Μα δεν υπαρχει μαγεια σε αυτη τη διαδρομη, η μονη μαγεια εισαι εσυ και σε εξαντλησαν, πηραν ο,τι ειχες και δεν ειχες και το εκαψαν αλυπητα, ετσι, επειδη βολευε.

Και τι κανεις; Ποσο πατας το γκαζι σε ενα δρομο χωρις ορια ταχυτητας; Μπορουν οι στροφες του κινητηρα να εκτονωσουν τις στροφες του μυαλου σου που αρνειται να σταματησει, να ακουσει, να επηρεαστει απο το οτιδηποτε; 

Ατιθασο μυαλο, ατιθασα συναισθηματα, αγριες διαθεσεις, αγρια τοπια, η ομορφια βρισκεται στην ελλειψη ομορφιας κι εσυ ξεχνας...

Γιατι εισαι εδω;