Ειναι μερες τωρα που σαλευει μεσα μου μια σκεψη, ή μαλλον πολλες σκεψεις. Ηθελα να γραψω ενα ποστ για την σιωπη, για την ηρεμια των διακοπων μου, για την απιστευτη αισθηση του να σε αγκαλιαζει η θαλασσα ξανα, να σε καλωσοριζει η γνωριμη παραλια που ομορφυνε τοσες νυχτες πριν απο ενα χρονο, ολα τα μερη και οι μυρωδιες και ο ουρανος και οι αναμνησεις που γλυκαινουν το καθε σου βημα οταν επιστρεφεις σε ενα μερος οπου εζησες πολλα. Ηθελα να γραψω για την τεραστια αντιθεση που υπαρχει με το Λονδινο, οπου ολα ειναι τοσο εντονα και θορυβωδη και τελικα αυτο με εχει μπλοκαρει και δε μπορω να γραψω, πώς να πιασεις το πνευμα των διακοπων οπου επικρατουσε η γαληνη, που τη σιωπη την εσπαζαν μονο τα κυματα της θαλασσας, οταν εδω ακους συνεχεια ελικοπτερα, σειρηνες, καυγαδες, μουσικες, φωνες, παιδια, αυτοκινητα, καμια ωρα της μερας και της νυχτας δεν ειναι ησυχη εδω. Ολα ειναι τοσο γεματα εδω! Ακομα κι οταν πας μια βολτα στο παρκο, παρ'ολο που μπλοκαρονται ολοι οι ηχοι της πολης, οι εικονες ειναι πολυ εντονες, πολυ γεματες, θα ακουσεις παρεες να γελανε και να πειραζονται, σκυλια να παιζουν, παιδια να ανακαλυπτουν, γαληνη δε θα βρεις ευκολα. Και μη το παρεις στραβα, δεν ειναι απαραιτητα κακο αυτο. Απλα, ειναι διαφορετικο. Δεν μπορει να ησυχασει το μυαλο σου. Δεν μπορει να γαληνεψει η ψυχη σου. Δε μπορεις να αφεθεις και να χαλαρωσεις, οχι οπως στην θαλασσα στα βραδινα μπανια κατω απο τη φεγγαραδα. Θελω να πιστευω πως καποια στιγμη θα καταφερω να το γραψω, να το ντυσω λιγο πιο ομορφα και να το παρουσιασω τοσο γλυκο οσο το αισθανομαι. Αν θελω να ειμαι ειλικρινης βεβαια, μαλλον θα χαθει, οπως και τοσες αλλες σκεψεις που ερχονται λιγο πριν το υπνο και χανονται μεχρι το πρωι...
