Φοβάμαι...

Photo by Yasny-chan

Φοβάμαι το φως που σκίζει το σκοτάδι και αποκαλύπτει ωμά τις ανεπιθύμητες αλήθειες. Ψυχρά και ανελέητα.

Φοβάμαι τον αέρα που δε τον νοιάζει για το τι θα ισοπεδόσει με την μανιώδη ορμή του.
Φοβάμαι τα σύννεφα που ξεσπούν απροειδοποίητα και δεν μπορείς να ξέρεις πόσο καταστροφικά θα είναι ή πόσο θα κρατήσει το ξέσπασμά τους.
Φοβάμαι τη σκόνη που συσσωρεύεται ύπουλα χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Μέχρι να σχηματίσει ένα στρώμα βρωμιάς που αλλοιώνει κάθε ομορφιά και την κάνει να δείχνει ανάξια, παλιά, ξεθωριασμένη.
Φοβάμαι να ξυπνήσω γιατί ξέρω τι θα αντικρύσω.
Φοβάμαι τις ώρες που δε με πιάνει ύπνος γιατί δεν ξέρω ποιοι δαίμονες θα με επισκεφτούν.
Φοβάμαι να γράψω γιατί δεν ξέρω πόσο βαθειά θα φτάσω.
Φοβάμαι τις λέξεις γιατί ποτέ δεν μπορούν να εκφράσουν ακριβώς αυτό που θέλω.
Φοβάμαι το τώρα γιατί φαντάζει στάσιμο.
Φοβάμαι το μέλλον γιατί θα φέρει επώδυνες αλλαγές.
Φοβάμαι να παραδεχτώ ότι φοβάμαι.
Φοβάμαι επειδή κανένα χέρι δεν θα απλωθεί για να με καθησυχάσει.
Φοβάμαι επειδή και να απλωθεί θα είναι ψεύτικο.
Φοβάμαι...

Το κερί και η ελπίδα

Σκοτάδι και κρύο. Μοναδικό φως η φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει. Δημιουργεί παράξενα σχήματα με τις σκιές και όλο περιμένεις να σβήσει μα αυτή συνεχίζει να καίει και να σε ξαφνιάζει. Το κερί δείχνει να έχει τελειώσει, όμως η φλόγα επιμένει να παλεύει με ό,τι της έχει απομείνει. Είναι στιγμές που σχεδόν χάνεται και νομίζεις πως έσβησε πια, όμως αυτή και πάλι ξαναζωντανεύει και σε αιφνιδιάζει. Σε τυφλώνει καθώς ξεπηδάει ζωηρή από το τίποτα. Σαν την ελπίδα. Εκεί που πίστεψες πως σε έχει εγκαταλείψει οριστικά εμφανίζεται μπροστά σου εκτυφλωτική, απαιτόντας να την προσέξεις. Κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς επειδή δεν υπάρχει άλλη πηγή φωτός, αυτή είναι το μόνο που έχει απομείνει. Στιγμές στιγμές σκέφτεσαι πως θέλεις να σβήσει κι αυτή ολοκληρωτικά για να ησυχάσεις επιτέλους, από την άλλη όμως η παρηγοριά και η ζεστασιά που σου προσφέρει είναι τόσο ευπρόσδεκτες, τις νιώθεις αναγκαίες. Και όλο αυτό κάνει την αίσθηση του χρόνου ασαφή, δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσο κρατάει αυτός ο αγώνας του κεριού να μείνει κοντά σου μέχρι το τέλος, μέχρι να βγει το πρώτο φως της μέρας και να μη το χρειάζεσαι πια. Είναι συγκινητική η προσπάθεια του, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ακριβώς όπως και η επιμονή της ελπίδας να σε συντροφεύει ακόμα κι αν τη διώχνεις. Μέχρι να βρεθεί κάτι για να τη δικαιώσει, κάτι που να κάνει την παρουσία της περιττή. Μη φοβάσαι όμως, σύντομα ξημερώνει, το κερί θα σβήσει με το πρώτο φως της μέρας. Κοίτα, η φλόγα έγινε και πάλι αδύναμη, αυτή τη φορά θα σβήσει σίγουρα. Για δες πέρα στον ορίζοντα αυτό το μοναδικό φως που παίρνει ο ουρανός πριν την ανατολή...

Photo by tonne124

Στην αγκαλιά σου

Η δροσιά της νύχτας έρχεται ευπρόσδεκτη. Τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω μου με γεμίζουν γλυκιά ζεστασιά, η ανάσα σου στο λαιμό μου διώχνει τη μοναξιά. Στριφογυρνάς και με σφίγγεις πιο δυνατά πάνω σου, αυτό είναι το μόνο που μπορείς να μου δόσεις και ταυτόχρονα το μόνο που χρειάζομαι. Μια αγκαλιά, εντελώς ανθρώπινη κι αθώα. Η αίσθηση της ασφάλειας για μια νύχτα. Η οικειότητα που νιώθεις σε μια αγκαλιά ξεπερνάει τη φιλία και τον έρωτα συνάμα. Είναι καθαρή τρυφερότητα, χωρίς καμιά κρυμμένη υπόσχεση. Το βλέπω πως κι εσύ μόνο αυτό επιθυμείς όταν μου ζητάς να με δεις. Αλλά πριν σβήσουν τα φώτα δεν μπορείς να το κάνεις. Δεν μπορείς να το βάλεις μέσα σε λέξεις χωρίς να χάσει την ουσία του και την ομορφιά του. Είμαστε και οι δύο τυχεροί σε αυτό. Μόνο κάποιος που το νιώθει αυτό μπορεί να το καταλάβει, να το δεχτεί χωρίς να μπερδευτεί. Γιατί; Επειδή στις μέρες που ζούμε κάθε ανθρώπινη επαφή πρέπει να έχει τρόπο να δικαιολογηθεί Στους εαυτούς μας πρώτα και μετά στους άλλους. Εδώ μόνο, στο σκοτάδι του μικρού σου δωματίου μπορούμε και οι δύο να αποδεσμευτούμε από όλα αυτά. Μόνο τότε κοιμάμαι χωρίς να με ενοχλούν οι δαίμονες μου. Υποθέτω ότι κι εσύ για τον ίδιο λόγο δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Όμως... ξημέρωσε κι η μέρα ξεκινά, η πραγματικότητα μας περιμένει.

Photo by Vovin84

Καθαροί άνθρωποι

Photo by nextDoorARTist

Μάτια με σχεδόν παιδική αθωότητα και ειλικρίνεια. Άνθρωποι αγνοί, με καθαρή ψυχή. Χωρίς κακία, ζήλια ή φθόνο. Τους θαυμάζω και τους εκτιμώ πολύ. Μένω άφωνη όταν τους ακούω να μιλούν, με τον τρόπο που εκφράζουν τις απόψεις τους, με τον τρόπο σκέψης τους. Ανακουφίζομαι βλέποντας πως δεν είναι χαζοί ή αγαθοί. Είναι απλώς καλοί.

Αυτοί οι άνθρωποι μου μιλούν πάντα με ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς όμως να γίνονται απότομοι ή σκληροί. Ακόμα κι αν μου πουν κάτι που δεν θα μου αρέσει. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να τους κρατήσω στη ζωή μου. Έχω δύο τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου και όταν είμαι μαζί τους νιώθω υπέροχα. Νιώθω πως βλέπω την καλύτερη εκδοχή της έννοιας άνθρωπος.

Προσπαθώ να φανταστώ μια κοινωνία που θα αποτελείται μόνο από τέτοιους ανθρώπους. Όσο πιο ουτοπικό σου φαίνεται αυτό, τόσο πιο πολύ σε έχει φθείρει ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Όμως αν το συναντήσεις, αν μπορέσεις να το αναγνωρίσεις και να το εκτιμήσεις... Μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο θαυμάσιο είναι αυτό που έχουν τέτοια άτομα. Είναι αυτό που με κάνει να συνεχίζω να πιστεύω στους ανθρώπους.

Άψυχη Ζωή

Photo by nextDoorARTist

Ξυπνάς το πρωί άκεφος και με μουντή διάθεση. Ετοιμάζεσαι μηχανικά, πας για δουλειά. Στο δρόμο γκρινιάζεις για την κίνηση και αισθάνεσαι ότι αυτή δε θα είναι και από τις καλύτερες μέρες σου. Στη δουλειά τα κάνεις όλα ασυναίσθητα, χωρίς πάθος, χωρίς όρεξη, χωρίς ενθουσιασμό. Έρχεται η ώρα να φύγεις και νιώθεις μόνο ελάχιστη ανακούφιση. Οι ώρες που ακολουθούν είναι αφόρητα άδειες. Έχεις βέβαια πολλά να κάνεις, αλλά δεν έχεις όρεξη να τα κάνεις. Μέχρι που βραδιάζει και πέφτεις για ύπνο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου αμυδρά την αίσθηση ότι μόλις έχασες μια ακόμα μέρα από τη ζωή σου.
Έτσι σπαταλάς τις περισσότερες μέρες σου, τις αφήνεις απλώς να περάσουν, σαν να είναι αγγαρεία. Πολλές φορές σκέφτεσαι όλα αυτά που θα ήθελες να κάνεις, αλλά δεν μπορείς. Για κάθε επιθυμία και κάποιο εμπόδιο. Θυμάσαι τα όνειρα που είχες κάποτε, ορισμένα από αυτά ακόμα μπορείς – και θέλεις – να τα πραγματοποιήσεις Αλλά δεν το κάνεις. Σκέφτεσαι ότι σύντομα θα έρθει μια μέρα που θα είναι πια πολύ αργά, αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι αρκετό για να ξεκινήσεις οποιαδήποτε προσπάθεια.
Μέχρι τη στιγμή που εντελώς τυχαία κάποιος ή κάτι σου βάζει την ιδέα ότι η μέρα που θα είναι πια αργά πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και όσο περισσότερο πλησιάζει, τόσο πιο δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις, να οδηγήσεις τη ζωή σου στο δρόμο που εσύ θέλεις. Σκέφτεσαι ότι το αξίζεις, ότι μπορείς να το κάνεις, ότι δε θα το μετανιώσεις όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Η αποφασιστικότητα φέρνει μια μεθυστική αίσθηση, θέλεις να ξεκινήσεις την ίδια κιόλας στιγμή. Να προσδιορίσεις τον πρώτο σου στόχο, να κάνεις σχέδια για το πώς θα τον πετύχεις. Φαντάζεσαι το πώς μπορεί να είναι σε λίγο καιρό η ζωή σου και η καρδιά σου χτυπά και πάλι δυνατά μετά από πολύ καιρό. Είναι σαν να ξυπνάς μετά από λήθαργο και νιώθεις ξαφνικά ότι η ζωντάνια επέστρεψε μέσα σου.
Ίσως την επόμενη μέρα να τα έχεις ξεχάσει όλα αυτά. Ίσως τα θυμάσαι και σου προκαλούν μια μελαγχολία επειδή τελικά δεν θα κάνεις απολύτως τίποτα, θα συνεχίσεις το βαρετό ρυθμό της ζωής σου επειδή τον έχεις συνηθίσει υπερβολικά για να τον αποχωριστείς. Ίσως φοβηθείς και δεν τολμήσεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Ίσως δεν έχεις αρκετή πίστη στον εαυτό σου. Ίσως όμως... ίσως έρθει κάποια μέρα που πραγματικά θα κάνεις το πρώτο βήμα. Και τότε... τότε θα νιώσεις τόσο υπέροχα και θα βρεις τόση αυτοπεποίθηση μέσα σου, που δε θα μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Κανένα εμπόδιο δε θα είναι ικανό να σε πτοήσει γιατί θα έχεις για στήριγμα το πείσμα σου, θα είσαι σίγουρος ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις Το μόνο που χρειάζεται είναι η απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα, το πιο δύσκολο αλλά και το πιο σημαντικό.